Το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων από την Γερμανία θα πρέπει να εξεταστεί με μεγάλη ψυχραιμία και χωρίς την συναισθηματική φόρτιση της ιστορίας. Εάν δεν συμβεί αυτό είναι πολύ εύκολο να περάσει τελικά ο πολιτικός λόγος των καιροσκόπων που λαϊκίζουν προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν το εθνικό αίσθημα αλλά και την δυσαρέσκεια που υπάρχει λόγω της λανθασμένης πολιτικής της Γερμανίας στην αντιμετώπιση της κρίσης στον Ευρωπαϊκό νότο.

Εάν λαϊκισμός είναι το να υπόσχεσαι το αδύνατον προκειμένου να αποκομίσεις ιδία οφέλη σαν πολιτικός και να συσπειρώσεις τους οπαδούς σου εκμεταλλευόμενος τα συναισθήματα ενός λαού και τις εθνικές συμφορές του παρελθόντος τότε αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η χώρα αυτή την στιγμή. Τον λαϊκισμό όμως τον χρειάζονται πολιτικοί χωρίς όραμα και χωρίς σαφές σχέδιο εξόδου από την κρίση για την Ελλάδα προκειμένου να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο.

Στο άρθρο αυτό δεν θα γίνει νομική ανάλυση του θέματος και του κατά πόσον η Ελλάδα παραιτήθηκε στο παρελθόν από τις αποζημιώσεις και από αξιώσεις για το κατοχικό δάνειο. (Ενδέχεται το Ελληνικό κράτος καμία αξίωση να μην  μπορεί να εγείρει και το θέμα να αφορά αυστηρά και μόνο τους συγγενείς των θυμάτων. Συζητείται το κατά πόσον είναι νόμιμη η παραίτηση από αξιώσεις κατοχικού δανείου από νόμο Αλ. Σβώλου το 1944 κλπ)

Εδώ όμως επιχειρείται διαφορετική και από μία άποψη πιο ρεαλιστική προσέγγιση. Επισημαίνεται πως η επίκληση της διεθνούς νομιμότητας μικρή αξία έχει στις μέρες μας καθώς στην τελευταία δεκαετία έχουμε δει να καταπατάται από τις μεγάλες δυνάμεις κατά κόρον το διεθνές δίκαιο με αδιάκριτους βομβαρδισμούς και προκαλώντας χιλιάδες θύματα μεταξύ αμάχων όπως και με δίκες για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» κατά παραγγελία…

Το ζήτημα των αποζημιώσεων είναι περίπλοκο καθώς η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική χώρα που υπέστη καταστροφές με χιλιάδες θύματα κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ενδεικτικά στην Ουκρανία κατά την διάρκεια της κολεκτιβοποίησης στις αρχές της δεκαετίας του 30 οι Σοβιετικοί προκάλεσαν εσκεμμένα λοιμό που είχε σαν αποτέλεσμα 7 εκατομμύρια θύματα. Ελάχιστα βιβλία έχουν γραφτεί για τα φρικιαστικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και για τις θηριωδίες των Σοβιετικών που σε δύο κατοχές στις χώρες της Βαλτικής εξολόθρευσαν το 1/3 του πληθυσμού τους.

Στην πρώτη σοβιετική κατοχή της Πολωνίας εξαφανίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης 1.5 εκατομμύρια άνθρωποι. Χωριά και πόλεις στην Ιταλία και στη Γαλλία εξαφανίστηκαν και χιλιάδες αμάχων εξαερώθηκαν από τους Αγγλοαμερικανικούς βομβαρδισμούς. Όλα αυτά τα εγκλήματα αποσιωπήθηκαν από την ιστορία την οποία μονοπωλούσαν οι νικητές.

Όμως και η χώρα μας έχει υποστεί καταστροφές με χιλιάδες ανθρώπινα θύματα από τους συμμάχους. Στις 11/1/1944 και ενώ είχε αρχίσει η αποχώρηση των Γερμανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα, πραγματοποιήθηκαν σε μία μέρα από τους Αγγλοαμερικάνους 3 βομβαρδισμοί του λιμανιού του Πειραιά που είχαν σαν αποτέλεσμα τον θάνατο περίπου 5 χιλιάδων ανθρώπων.

Οποιοδήποτε διεθνές δικαστήριο επιδικάσει αποζημιώσεις για σφαγές όπως αυτή των Καλαβρύτων, θα δημιουργήσει δεδικασμένο με αποτέλεσμα και άλλες χώρες που υπέστησαν καταστροφές από πολέμους  να μπορούν να ζητήσουν αποζημιώσεις από τις ισχυρότερες χώρες του πλανήτη. Αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση προσφυγής της Ελλάδας στο διεθνές δικαστήριο ακόμα και στην περίπτωση που υπάρξει σαφής νομική βάση για τις αξιώσεις της χώρας μας – πράγμα αμφίβολο – , οι διεθνείς πιέσεις θα είναι τέτοιες που θα αποτρέψουν οποιαδήποτε επιδίκαση αποζημιώσεων.

Στην περίπτωση που το θέμα των αποζημιώσεων φτάσει τελικώς στο διεθνές δικαστήριο, οι Γερμανοί θα το προσβάλλουν στη βάση του ότι η Ελλάδα κατά την περίοδο της κατοχής έγινε πεδίο μάχης μεταξύ των Ελληνικών ταγμάτων ασφαλείας και της κομμουνιστών που με την οργάνωση ΟΠΛΑ σκότωναν Έλληνες με βάση τα πολιτικά τους φρονήματα. Θα ισχυριστούν επίσης ότι η Ελλάδα έχει λάβει δισεκατομμύρια κοινοτικών ενισχύσεων από τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα οποία η Γερμανία συμβάλλει κατά το μεγαλύτερο ποσοστό. Πολύ δύσκολα επίσης οι Γερμανοί θα προβούν σε μονομερείς ενέργειες χρηματικών αποζημιώσεων όταν γνωρίζουν ότι αυτά τα χρήματα θα κατασπαταληθούν από την Ελληνική κυβέρνηση όπως σπαταλήθηκαν και οι κοινοτικές ενισχύσεις και δεν θα φτάσουν στους συγγενείς των θυμάτων.

Ο Κ. Παπούλιας όπως και έτεροι πολιτικοί που ζητούν την παραπομπή του θέματος των αποζημιώσεων στο δικαστήριο της Χάγης, γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι θα ασκηθούν σφοδρές πολιτικές πιέσεις από παντού προκειμένου αυτές να μην δοθούν. Κανένα διεθνές δικαστήριο δεν θα επιδίκαζε τέτοιες αποζημιώσεις όταν αυτό θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου για τις νικήτριες χώρες του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου που άσκησαν και εξακολουθούν ακόμα και στις μέρες μας να ασκούν ιμπεριαλιστική πολιτική. Πολύ δύσκολα θα στηρίξουν οι μεγάλες δυνάμεις την χώρα μας στο θέμα των αποζημιώσεων όταν οι ίδιες έχουν εμπλακεί τα τελευταία 10 χρόνια σε πολέμους επεκτατικούς και έχουν προκαλέσει θύματα σε αμάχους.

Σε κάθε περίπτωση απαιτείται να γνωρίζουμε πολύ καλά τι ζητάμε και πρωτίστως τι είναι εφικτό. Η Ελλάδα σαφώς και δύναται να διερευνήσει το ενδεχόμενο των αποζημιώσεων από νομική πλευρά. Όμως ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος και απαιτεί διαπραγμάτευση ετών ενώ ενδέχεται να υπάρξουν και σοβαρές επιπλοκές στις σχέσεις μας με έτερες χώρες που εμπλάκηκαν στον Β’ΠΠ εκτός από την Γερμανία. Η ιστορία δυστυχώς δεν αλλάζει όμως αυτό που μπορούμε τουλάχιστον να αλλάξουμε είναι οι ανοχές μας σε καιροσκόπους λαϊκιστές πολιτικούς.

Βιβλιογραφία:

  • «Χρόνια Κατοχής 1941-44» Χρ. Χρηστίδης
  •  «Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ» Stefan Courtoit, Nicolas Werth, Jean-Louis Margolin
  • «ΠΤΩΜΑΤΑ ΠΤΩΜΑΤΑ ΠΤΩΜΑΤΑ» Ηλίας Πετρόπουλος

 

Ακολουθήστε τον Νίκο Κομσέλη στο Twitter: @NKomselis

Facebook Comments