Ο Ντιρκέμ έλεγε πως η ανθρωπότητα βιώνει καταστάσεις ανομίας σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Πως οι άνθρωποι δυσκολεύονται να υπακούσουν σε κανόνες δικαίου, τους θεωρούν ανίσχυρους, αποπροσανατολίζονται και βρίσκονται τελικά να διακατέχονται από ένα είδος «κοινωνικού» άγχους. Κατέληγε, δε, πως αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο, το μεγαλύτερο πρόβλημα για μία κοινωνία. Ο μεγάλος φιλόσοφος ήταν ο πρώτος που έδωσε κοινωνιολογικό νόημα σε έναν καθαρά ελληνικό όρο: «Α-νομία».

Στον ελληνικό αυτό όρο η χώρα μας δίνει καθημερινά, όχι κοινωνιολογικό, αλλά πραγματιστικό περιεχόμενο. Το παρατηρούμε γύρω μας: Αδυναμία επιβολής του Νόμου από τα επιφορτισμένα με αυτό όργανα της τάξης, αίσθημα ανασφάλειας, αργή απονομή της δικαιοσύνης. Είναι, άραγε, πρόβλημα μέσων, δομών, ανθρώπων; Η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη είναι σίγουρα ελλιπείς σε υλικοτεχνικές υποδομές και ανθρώπινο δυναμικό. Προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους με μειωμένους πόρους, με σαθρά συστήματα και απαρχαιωμένα εργαλεία, τη στιγμή που το έγκλημα εκσυγχρονίζεται. Προσπαθεί, όμως.

Συνεπώς, δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. Είναι κι εκείνη η αίσθηση του «ωχαδερφισμού» και του «ανέγγιχτου». Από τη μία, ως κοινωνία, αδιαφορούμε πολλές φορές, γιατί πιστεύουμε πως η ανομία δεν είναι στην πόρτα μας. Δεν αφορά την οικογένειά μας. Δεν πειράζει τα παιδιά μας. Από την άλλη, οι… «άνομοι», είτε τιμωρούνται αργά, είτε καθόλου. Απότοκος της λογικής αυτής ήταν και η «συμβολοποίηση» ολόκληρων περιοχών του κέντρου της Αθήνας. Κι ενώ θα έπρεπε να γίνουν το σύμβολο της πάταξης της ανομίας, έγιναν το άνδρο της. Η κοινωνία χάρηκε πιστεύοντας πως το έγκλημα περιθωριοποιήθηκε και η Πολιτεία χάρηκε που ξέρει από που να το περιμένει. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι γεωγραφικό. Διαχέεται. Και το χειρότερο είναι πως διαχέεται γενικευμένα και συνειδησιακά.

Σε αυτές τις περιόδους κρίσης, χρειάζεται πυγμή. Εσωτερική, αλλά και άνωθεν. Η Πολιτεία να επιβάλει τον νόμο. Κι εμείς, ως πολίτες, να προστατεύσουμε αυτό που ενώνει την κοινωνία μας εδώ και χρόνια: τον ελληνικό και συμπαγή κοινωνικό ιστό. Τον ιστό που μας ενώνει βαθιά. Και όταν η κάννη ενός όπλου τρομοκράτη υψώνεται μπροστά στον αστυνομικό της Χαριλάου Τρικούπη, εμείς να γινόμαστε οι γονείς του, τα αδέρφια του, τα παιδιά του.

Μας νοιάζει και μας πονάει το ίδιο.

Facebook Comments