Tο παρακλάδι της τζιχαντικής al-Qaeda, το Islamic State of Iraq and Syria, αποδεικνύει ότι το κακό πολλαπλασιάζεται σαν Λερναία Ύδρα.

Το σώμα του τέρατος ταΐζεται από πετροδολάρια που εισρέουν στον «πολύτιμο» σύμμαχο της Δύσης: την Σαουδική Αραβία και ορισμένα άλλα κράτη της περιοχής. Ένα είδος κοινωνιών όπου πληθυσμοί νομαδικοί, που ζούσαν σε οικογενειακές δομές με έντονα πατριαρχικά χαρακτηριστικά, μετατράπηκαν από τη μια μέρα στην άλλη σε μεγιστάνες του σύγχρονου κόσμου, σε «βασιλιάδες» και «πρίγκιπες». Χωρίς τον κόπο, την εξέλιξη, την εργασία, την καλλιέργεια, την ιστορία με μια λέξη, που όλα αυτά προϋποθέτουν.


 

 

 

 

 

 

 

 

 

Από την άλλη πλευρά σε χώρες με σημαντικούς πολιτισμούς, εντονότερα αστικά χαρακτηριστικά, εγγύτερες στον σύγχρονο κόσμο, όπως η Αίγυπτος, η Συρία, η Περσία η Δύση και η πρώην Σοβιετική ‘Ενωση (και η σημερινή αυταρχική διάδοχος, η Ρωσία του Πούτιν) στήριξαν αυταρχικά καθεστώτα, που σήμερα έχουν αποσταθεροποιηθεί. Η αποσταθεροποίηση των αυταρχικών αυτών καθεστώτων επέτρεψε την τζιχαντική ριζοσπαστικοποίηση τμημάτων του πληθυσμού τους. Τα τμήματα αυτά δεν είναι κατ’ ανάγκη πλειοψηφικά. Είναι όμως πιο δυναμικά και για τον λόγο αυτό ικανά να παρασύρουν σε ακραίες θέσεις καις υμπεριφορές μεγάλες μάζες του πληθυσμού.

Όταν ένα καθεστώς αποσταθεροποιείται και ο πληθυσμός αισθάνεται οργή και φόβο, τότε οι ακραίες εκδοχές είναι αυτές που είναι περισσότερο έτοιμες και ικανές να παρέμβουν δυναμικά και να καθοδηγήσουν. Η Λευκή Αυγή του τζιχαντισμού είναι κατά κάποιον τρόπο, μια γεωγραφική και κοινωνική μετάλλαξη αντίστοιχη της Χρυσής δικής μας, στο περιβάλλον της Μέσης Ανατολής. Η ακόμη της άλλης, της μισαλλόδοξα «ορθόδοξης» Αυγής, πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια στα δυτικά Βαλκάνια.

Η αναποφασιστικότητα των ΗΠΑ και της Δύσης γενικότερα για την ανάληψη δράσης στην Συρία αλλά και οι γεωπολιτικοί περιορισμοί από την καθυστέρηση της έναρξης της μετάβασης των ΗΠΑ στη μεταπετρελαϊκή εποχή (μόνον η Γερμανία φαίνεται να κατανόησε έγκαιρα και πλήρως την σημασία της) στενεύουν πολύ τα περιθώρια κινήσεων. Η επιτυχημένη αποκλιμάκωση της έντασης με το Ιράν εγγράφεται στα θετικά στοιχεία της πολιτικής Ομπάμα. Δεν είναι όμως βέβαιο αν ο χρόνος που απομένει είναι αρκετός για να δώσει την απαραίτητη ανάσα στην πολιτισμένη και δυτικόστροφη ιρανική κοινωνία, που είχε παγιδευτεί από το καθεστώς στην ένταση με την Δύση, ώστε να ανατρέψει η ίδια με τρόπο ειρηνικό τους μηχανισμούς ελέγχου των μουλάδων και να αναπροσανατολίσει τη χώρα στον σύγχρονο κόσμο, όπου και ανήκει.

Η άτοπη και άτυχη παρέμβαση του δίδυμου Blair – Bush στο Ιράκ βαραίνει δυσάρεστα και επικίνδυνα στην Αμερικάνικη, Βρετανική και Ευρωπαϊκή πολιτική σήμερα, έχοντας δημιουργήσει αρνητικά αντανακλαστικά και στις διπλωματικοστρατιωτικές ελίτ και στην κοινή γνώμη.

Η προέλαση και οι επιδεικτικές βαρβαρότητες του Islamic State in Iraq and the Levant (ISIS) στο κέντρο του Ιράκ, αποκόβοντας τις Κουρδικές περιοχές από τον Σουνίτικο νότο, αποκαλύπτουν το εύθραυστο των ισορροπιών στην περιοχή ενώ ταυτόχρονα ανακατανέμουν τα χαρτιά, του καλού και του κακού, του σύμμαχου και του εχθρού, για μια ακόμη φορά.

Η Ευρώπη, όσο παραμένει κατακερματισμένη και χωρίς ουσιαστική ηγεσία, δεν κατορθώνει να παίξει τον ρόλο που απαιτείται για να προασπίσει τα κοινά μας συμφέροντα και αξίες, ενώ διακυβεύεται σημαντικό μέρος της ευμάρειας και ισχύος της σε κρίσιμα σημεία στη γειτονιά της: στην Ουκρανία, το Ιράκ και την Συρία.

Σε αυτό το σημείο του δράματος, όπως πάντα, απαιτείται και μια νότα ιλαρότητας, την οποία προσδίδει η χώρα μας με τις σημαντικές έγνοιες της: πότε θα ξανακάνει εκλογές, πότε θα ξαναπροσληφθούν οι καθαρίστριες, πώς θα ξαναπροσλάβει τους απολυμένους διοικητικούς των Πανεπιστημίων ο Λοβέρδος, τι θα κάνει ο Γιακουμάτος και ο Κικίλιας και πότε θα τα βρουν οι λογικοί και σοβαροί μεταξύ τους.

Να επανέλθουμε όμως στο σοβαρό. Ολα τα στοιχεία της γενικευμένης αστάθειας έχουν μπει στη θέση τους στην Ευρωπαϊκή και στην παγκόσμια σκηνή: έλλειψη ηγεσίας, μακροχρόνιες καθυστερήσεις που έχουν συσσωρευτεί, τόσο για την οικοδόμηση Ευρωπαϊκών δομών λήψης αποφάσεων και εργαλείων προάσπισης των κοινών συμφερόντων (κοινή άμυνα και εξωτερική πολιτική) όσο και συγκεκριμένων  μηχανισμών μετάβασης στην οικονομία των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και οικοδόμησης των διευρωπαϊκών δικτύων διανομής της. Κι ακόμη γεωπολιτικές αλλαγές και ανακατανομή ισχύος πλανητικής κλίμακας, που έχουν αδυνατίσει την οικονομική βάση του δυτικού οικοδομήματος καθώς και την πολιτική του συνοχή.

Η τζιχαντική αυγή πάνω από τις εύφορες αρχαίες κοιλάδες της Μεσοποταμίας, την κούνια της ανθρωπότητας ανάμεσα στα δύο μεγάλα ποτάμια, τον Τίγρη και τον Ευφράτη, η συνεχιζόμενη απίστευτα βίαιη σφαγή των Σύριων, ενός λαού από τους πιο πολιτισμένους και συγγενή σε εμάς τους Ευρωπαίους, αλλά και η διστακτικότητα όλων να αναλάβουν τις ευθύνες του ρόλου τους, η αναισθητική ατολμία των κοινωνιών μας και η εθελοτυφλία και καιροσκοπισμός των πολιτικών ελίτ της Ευρώπης, όλα αυτά, δεν προμηνύουν τίποτε καλό.

Το σκηνικό έχει στηθεί, η αυλαία έχει σηκωθεί, οι τεχνικοί ετοιμάστηκαν, οι ρόλοι έχουν μοιραστεί. Οπου νάναι ξεκινάει το έργο.

Σχετικοί σύνδεσμοι:

bbc.com

Struggle for Iraq: In maps

Is this the end of Iraq?

Facebook Comments