Ζητείται ελπίς

«Ένας άνθρωπος που είχε ελπίσει άλλοτε, και τώρα δεν έχει ελπίδα, και που νιώθει χρέος του να το πει αυτό. Βέβαια, άλλοι θα χουν ελπίδα, σκέφτηκε. Δεν μπορεί παρά να ΄χουν.»

Δεν γνωρίζω αν ο Αντώνης Σαμαράκης αγαπούσε τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο. Αφοσιώθηκε, όμως σίγουρα, στα παιδιά όλου του κόσμου και τα ένιωσε δικά αγκαλιάζοντας τα, με τα κείμενα του. Ως εκ τούτου δε μπορεί παρά να θαύμαζε αυτό το παιδικό αντάμωμα με την αλάνα που έχουν οι άνδρες, κατά βάση, κάθε Κυριακή απόγευμα

Πάνε πολλά χρόνια που έχω απολέσει την οπαδική μου ταυτότητα*, κυρίως λόγω της εργασιακής μου ιδιότητας αλλά και της πραγματικής αγάπης μου στο ίδιο το άθλημα. Υπήρξα άλλωστε ένας ελάχιστα υποσχόμενος αθλητής στα νιάτα μου – τα φιλέ της Κοκκινιάς ακόμη θυμούνται να τα ταλαιπωρώ.

Μεγαλώνοντας και έχοντας την τύχη να γνωρίσω και να συνεργαστώ με σπουδαίους αθλητές & προπονητές, προτίμησα να είμαι οπαδός ανθρώπων και οραμάτων παρά κάποιων ανωνύμων εταιρειών. Γεννήθηκα στο Πασαλιμάνι και ο πατέρας μου είναι γαύρος – φανατικός θα έλεγα. Τυχαίο γεγονός θα απαντούσα, μιας και αν γεννιόμουν στον σημερινό τόπο κατοικίας μου, μάλλον θα υποστήριζα τα πράσινα.

Από μικρός γούσταρα τον ΠΑΟΚ και την αλέγρα φιλοσοφία των φίλων του. Εκρηκτική, κουτοπόνηρη πολλές φορές, χαλαρή και κυρίαρχα αντιπροσωπευτική της αγαπημένης μου Θεσσαλονίκης. Φέτος αισθάνθηκα και γνώριζα από το καλοκαίρι πως είχε έρθει η ώρα του. Δεν είναι η ώρα ούτε να αποδείξω τα λεγόμενα μου, ούτε να εξηγήσω τα αυτονόητα.

Την τελευταία μέρα των μετεγγραφών, στην ομάδα υπέγραψε ένας παίχτης σταθμός για την νεότερη ιστορία του ΠΑΟΚ. Ο πρωταθλητής Ευρώπης Αντζελίνο Βιεϊρίνια γύριζε στην Τούμπα που τόσο λατρεύτηκε για να οδηγήσει την ομάδα της καρδιάς του στην γη της επαγγελίας. Αποτέλεσε με τον Βραζιλιάνο Ματος τους ηγέτες των ασπρόμαυρων και το μόνο που επιζητούσε ήταν ένα πρωτάθλημα.

Κακά τα ψέματα ο Πορτογάλος winger του ΠΑΟΚ είναι ένας παίχτης σταθμός, ο οποίος ξεπερνά σε αξία το ίδιο το πρωτάθλημα. Κάθε του κίνηση μετρά. Πριν τρεις βδομάδες , η εικόνα του ως απορημένος παοκζής, αποτυπώθηκε για πάντα μυαλό μας, όταν εξέφρασε την απορία του, στην κάμερα της NOVA, για την αποχώρηση της ΠΑΕ Ολυμπιακού από το γήπεδο. Ανεξάρτητα αν ο Γκαρσία χτυπήθηκε ή όχι από έναν ηλίθιο οπαδό, ο Ατζελίνο ένιωσε πως του κλέβουν την ελπίδα κάποιοι εξωγηπεδικοί παράγοντες.

Μα μια στιγμή: Αυτό δε λέγεται Déjà vu;

Χτες ένας άλλος εξωγηπεδικός παράγοντας δεν τον άφησε να διεκδικήσει αυτό για το οποίο ήρθε το καλοκαίρι. Την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Την στιγμή, λοιπόν, που η απώλεια ήταν πιο κοντά  από ποτέ, εκείνη την στιγμή φάνηκε το μεγαλείο και η ωριμότητα του Πορτογάλου άσου.

Με την χθεσινή του κίνηση σιωπής προς τον Ιβάν Σαββίδης έθεσε το δίλημμα σε κάθε ΠΑΟΚζη. 
Υποστηρίζεις το άθλημα ή υποστηρίζεις το παρακράτος; 
Είναι δυο άλλοι κόσμοι και μόνο οι έχοντες εργασιακή σχέση ή άλλο συμφέρον, με την εκάστοτε Ανώνυμη Εταιρεία, έχουν το λογικό δικαίωμα να είναι πιτ μπουλ του κάθε επιχειρηματία. 

Χτες ο Βιερίνια  έκανε την άρχη. Μακάρι να την έκανε κάποτε ο Τζόλε, ο Μανωλάς, ο Μπασινάς, ο Παπαλουκάς.

Το μήνυμα σαφές και ξεκάθαρο: Τιμωρείστε  τον χαλίφη που ήρθε να εξαγοράσει πρωτάθλημα, ομοσπονδία, ομάδες και κυρίως συνειδήσεις. Δεχτήκαμε ως φίλαθλοι, μυθριδατικα τόσα χρόνια, πολλά από τη μαζική πλειονότητα των «επενδυτών»

Στημένους υποβιβασμούς και χαλκευμένα ματς, προέδρους να θεωρούν περιττό  το γεγονός να πληρώνουν, καταστάσεις ζούγκλας για την επίτευξη του θείου σκοπού, μα κυρίως «διδαχτήκαμε ήθος»

Ας αποφασίσουμε επιτέλους  όπως η πλειονότητα του λαού του ΠΑΟΚ χτες στη Τούμπα. Δεν στήριξε τον ολιγάρχη που επιλέχτηκε να κάνει «βρώμικη» κυβερνητική δουλειά και επέλεξε να επιστρέψει στις Κυριακές που του έλειψαν στηρίζοντας τον Βιερίνια. 

«Ένα παιδί που γυάλιζε το ποδήλατο που μόλις είχε αγοράσει. Το παιδί δούλευε σκληρά από πολύ μικρό για να καταφέρει να το πάρει. Έφτασε η ώρα, ανέβηκε και άρχισε να τρέχει. Όλοι φώναζαν χαρούμενοι, το παιδί έτρεχε. Ξαφνικά από την στροφή φάνηκε ένα φορτηγό, ο κόσμος το είδε αλλά το παιδί όχι…». Ο κάθε παίχτης είναι ένα παιδί που ξέχασε να μεγαλώσει. Ας πατήσουμε επιτέλους το φρένο στα τρελά φορτηγά που κλέβουν τις Κυριακές μας, όπως θα προσέθετε και ο Σαμαράκης αν ήταν στις κερκίδες της κάθε Τούμπας.
Υπάρχει Ελπίς; Υπάρχει, αρκεί να υπάρχει και θέληση.

*οπαδός μόνο του jogo bonito και της φανέλας που το εκφράζει. Και ας πονάνε ακόμη τα 7 του 2014…