Ανεισφορολόγητο & κατώτατη εισφορά:παράγοντες διεύρυνσης των θέσεων εργασίας & της ασφαλιστικήςβάσης

1. Ξύπνησε κι ο ΟΟΣΑ και πρότεινε τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών στους χαμηλά αμειβόμενους εργαζομένους ως λύση  στην καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας.

Κι ασφαλώς δεν διευκρινίζει αν στους χαμηλά αμειβόμενους εργαζόμενους εννοεί ΚΑΙ τους Έλληνες αυτοαπασχολούμενους, γιατί θα ερχόταν σε σύγκρουση με τους δανειστές και τους υποτακτικούς τους που θέλησαν να τους περιορίσουν μέσω της ΥΠΕΡφορολογίας.

Αν όμως δεν εννοεί τους αυτοαπασχολούμενους, τι νόημα έχει να μειωθούν οι εισφορές σε χαμηλά αμειβόμενες εργασίες;

– Μήπως θα φέρουν ξανά τα 300 δις καταθέσεων οι πλούσιοι Έλληνες να τα επενδύσουν στη χώρα τους παραγωγικά;

– Μήπως δημιούργησαν καμιά θέση εργασίας οι δανειστές 8 χρόνια τώρα;

– Μήπως θα έρθουν οι αυτοκινητοβιομηχανίες της Τουρκίας εδω και θα δημιουργηθούν δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας;

 Οχι.

Άρα, δώρο άδωρο αυτές οι προτάσεις και νόημα έχουν μονο αν εφαρμοστούν στους ελευθέρους επαγγελματίες που είναι και η μόνη λύση βιοπορισμού στην Ελλάδα.

 Άλλωστε από τους άνεργους δεν λείπουν θέσεις με μισθούς πεινάς, άλλα κανονικές θέσεις εργασίας με μισθό αξιοπρεπή.

Σε κάθε περίπτωση λοιπόν ο ΟΟΣΑ αντιφάσκει και  προτείνει και μείωση του αφορολογήτου κι έτσι οτι θα κέρδιζαν από τη μείωση εισφορών θα το έχαναν οι εργαζόμενοι απ την αύξηση της φορολογίας ενώ κουβέντα δεν κάνει για το φόρο απ το πρώτο ευρώ και το τέλος επιτηδεύματος που πληρώνουν ΚΑΙ οι χαμηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι στην Ελλάδα.

2.  Αδήλωτη εργασία μας έχει μάθει το ελληνικό κράτος και τα ΜΜΕ ότι είναι μονο η μισθωτή -όταν αυτή αποκρύπτεται -και αντίστοιχα έχουν θεσμοθετήσει τη φοροδιαφυγή ως μόνιμη επωδό για τις ελευθέριες δραστηριότητες και τα μόνα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας.

Χρόνια τώρα αποκρύπτεται ο ρόλος

α) της διαφθοράς του δημοσίου τομέα

β) της μαύρης εργασίας και στους μη μισθωτούς τομείς

Το ανεισφορολογητο όριο στις ασφαλιστικές υποχρεώσεις είναι το όριο απαλλαγής από αυτές, όπως το αφορολόγητο στις φορολογικές αντίστοιχες.

Την έννοια του ανεισφορολόγητου την εισήγαγα εγώ (2011) στη ελληνική έννομη τάξη μαζι με την εξωφρενική για τότε έννοια  της σύνδεσης των εισφορών με βάση το εισόδημα (με χαμηλούς συντελεστές), η όποια τελικά μετά από πρόταση των δανειστών (και όχι του ΔΝΤ) έγινε νόμος του ελληνικού κράτους μετά από πολλές αντιδράσεις των πλουσιότερων ημεδαπών.

Το ανεισφορολογητο είναι απαραίτητο σε πολλές περιπτώσεις επί μακρόν υποαπασχολουμένων που η ροη των κερδών τους δεν είναι τόσο σταθερή ώστε να τους προσδώσει υποχρέωση συνεισφοράς χωρίς τον κίνδυνο να στερηθούν τα αναγκαία η να υπερχρεωθούν δυσανάλογα στο δημόσιο και  να κλείσουν την βιοποριστική συνήθως επιχείρηση τους.

Αυτή την αναγκαιότητα την έχουν αντιληφτεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και  έχουν θεσπίσει είτε αυστηρό ανεισφορολογητο για τα χαμηλά εισοδήματα η μια φιξ και προσιτή κατώτατη εισφορά.

Στην Ελλάδα κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί, με συνέπεια αθέμιτο ανταγωνισμό επί δεκαετίες ανάμεσα στις επιχειρήσεις, ενώ και η νέα κατανομή εισφορών με βάση το εισόδημα ήταν ημιτελής γιατί:

α) Έχει τεθεί η κατώτατη εισφορά πάλι σε υψηλό επίπεδο, δηλαδή τα 170 ευρώ μηνιαίως, δηλαδή σε πόσο άνω των 2.000 ευρώ ετησίως που είναι επαχθές για τους υποαπασχολούμενους.

β) Έχει 3 διαφορετικές κατώτατες εισφορές σε ΕΤΑΑ ΟΑΕΕ ΟΓΑ, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος γι αυτό, ενώ θα έπρεπε να έχει κοινή κατώτατη εισφορά τα 80 ευρώ του ΟΓΑ που είναι ένα ανεκτό πόσο.

γ) Δεν επιλύθηκε το πρόβλημα των αδικαιολογήτως υπεβεβαρημενων με εισφορές οφειλετών των περασμένων ετών, με ιδανικό τρόπο λύσης την εφάπαξ αναδρομική διαγραφή αυτών με βάση εισοδήματα, αποκτήματα και καταθέσεις, που θα φτάνει έως και 100% του κεφαλαίου.

Ταυτόχρονα ο νομοθέτης επέτρεψε σε κάποιους φορείς να αποφύγουν τις εισφορές εφάπαξ και επικουρικής ενώ άλλους δεν τους προστάτεψε από το να τις επιβάλλουν οι πλουσιότεροι εκπρόσωποι τους, καθώς το πυραμιδικό σύστημα εκμετάλλευσης του παλιού ασφαλιστικού δεν έχει ακόμα ισοπεδωθεί ολοκληρωτικά.

δ) Ο νόμος Κατρουγκαλου έχει αρκετές ακόμα ατέλειες (σύνδεση εισφορών με τον κατώτατο μισθό μισθωτού που είναι άσχετη και επικίνδυνη και αναιρεί τη σύνδεση με το εισόδημα, άσκοπη πολυπλοκότητα με τις ποσοστιαίες μειώσεις , υψηλοί συντελεστές, κλπ) παρά την μεγάλη καινοτομία που εισήγαγε.

3. Η άσκοπη πολυπλοκότητα είναι διαρκές και πάγιο χαρακτηριστικό των ελλήνων νομοθετών της ανώτερης μεσαίας τάξης, αποκομμένων από την κοινωνική και εργασιακή πραγματικότητα, για να δικαιολογούν την ύπαρξη τους.

Συναντάται τόσο στο παλαιό ασφαλιστικό όσο και στη φορολογία εισοδήματος οπού ενώ θα μπορούσαν οι Έλληνες να ξέρουν ότι θα πληρώνουν ένα Χ ποσοστό εσόδων στο δημόσιο, οι νομοθέτες, προτιμούν να παρουσιάζουν εξισώσεις με ποσοστά που αυξάνονται, μειώνονται,   απογειώνονται, παίρνουν εκπτώσεις και άλλες ηλιθιότητες.

Πχ αντί των εκπτώσεων και της σύνδεσης με τον κατώτατο μισθό θα μπορούσε να υπάρξει απλή μνεία εισφορών 10% επί του εισοδήματος του αυτοαπασχολούμενου. Και ανάλογα με την εισπραξιμοτητα να το αυξήσουν έως το 15%.

Αντί για σαφές αφορολόγητο πχ 10.000 ευρώ έχουν θεσμοθετήσει την γελοία έννοια της έκπτωσης φόρου που καταλήγει μετά από ένα καρό πράξεις στο ίδιο αποτέλεσμα.

Όλα αυτά δήθεν από την ανάγκη να διασφαλίζονται τα δημόσια έσοδα στη περίπτωση που δεν επαρκεί η εισπραξιμοτητα.

Πλην δεν χρειάζεται ένας τόμος νομοθεσίας για να εξασφαλίσεις τον τρόπο είσπραξης η αύξησης των εσόδων. Αυξομειώνεις απλά τους συντελεστές. Μιας όμως μεταβλητής και όχι 15.

Απόδειξη της μερικής αποτυχίας και του ΕΦΚΑ ως προς αυτό το σκέλος, άλλα και του τρίτου μνημονίου είναι οτι και σήμερα ένα 25%  των αυτοαπασχολούμενων  πάλι αδυνατεί να καταβάλλει εισφορές.

4. Οι δήθεν πολέμιοι της φοροδιαφυγής, στη προσπάθεια τους να την καταπολεμήσουν παραβλέπουν αυτή την πραγματικότητα με πείσμα σε βαθμό παρεξηγήσεως.

Είναι οι ίδιοι που συνειδητά υπερχρέωσαν τους Έλληνες με το πρόσχημα της φοροδιαφυγής, παραβλέποντας ότι το τεράστιο χρέος της Ελλάδας δεν θα λύνονταν παρά μονο με φόρο περιουσίας που θα έπληττε το πλουσιότερο 5%, δηλαδή τους ιδίους.

Είναι γνωστό εδω και χρόνια οτι οι μισοί μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα δουλεύουν σε καθεστώς ημιαπασχολησης με απόλαβες 400 ευρώ. Είναι οι working poor που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις 2010-15 που έβαλαν τα Χαμηλά εισοδήματα και τον ιδιωτικό τομέα να πληρώσουν τα δάνεια που εισέπραξαν.

Είναι να απορεί κανείς λοιπόν με το θράσος των ανωτέρω, τι τους κάνει να πιστεύουν οτι ένα αντίστοιχο ποσοστό των ελεύθερων επαγγελματιών δεν βρίσκεται στην ιδία κατάσταση.

Τι λόγο έχει κάποιος να μένει άνεργος η μισθωτός των  400 ευρώ αν μπορούσε να είναι  ελεύθερος επαγγελματίας και να βγάζει 2 χιλιάρικα και να φοροδιαφεύγει τόσο όμορφα, όπως αυτοί οι γελοίοι υπονοούν;

Αφού λοιπόν οι μισοί εργαζόμενοι σήμερα ασφυκτιούν τόσο στη μισθωτή όσο και την ελεύθερη εργασία πρέπει  να θεσπιστεί  ΕΝΙΑΙΑ χαμηλή κατώτερη εισφορά στα 70-80 ευρώ.

5. Μια χαμηλή κατώτατη εισφορά θα επέτρεπε πανηγυρικά να συμμετάσχουν στα ασφαλιστικά βάρη με προθυμία άπαντες, το 100%  των ασφαλισμένων, αντί για 60% σήμερα άλλα και κάτι ακόμα πιο σημαντικό :

θα επέτρεπε τη διεύρυνση της ασφαλιστικής βάσης – θα ωθούσε δεκάδες χιλιάδες νέους που δουλεύουν «μαύρα» να δηλωθούν φορολογικά και να ανοίξουν βιβλία.

Πχ στο χώρο των «ιδιαίτερων» φροντιστηρίων, της εκπαίδευσης, του καλλωπισμού (κομμωτήρια κατ οίκον και συναφείς υπηρεσίες) άλλα και άπειρες ακόμα δραστηριότητες (εργαζόμενοι με 2 δουλείες) που συχνά δρουν στο παρασκήνιο λογω της βαριάς φορολογίας/εισφορών/γραφειοκρατίας και ανεπαρκών εσόδων θα δινόταν εισιτήριο νομιμότητας.

Αν το ελάχιστο κόστος για την ύπαρξη μιας επιχείρησης ήταν η απαλλαγή εισφορών, (όπως πχ η απαλλαγή ΦΠΑ, για τις μικρές επιχειρήσεις) η έστω η κατώτατη εισφορά του ΟΓΑ των 80 ευρώ, που είναι λογικό πόσο, όλοι θα είχαν κίνητρο να δηλωθούν και να ενισχυθούν τα δημοσιά ταμεία με νέο αίμα.

Θα πείθονταν να θυσιάσουν την αγχώδη ανωνυμία τους για το δέλεαρ της ιατροφαρμακευτικής κάλυψης τους και της νομιμότητας με μια εισφορά ΕΥΛΟΓΗ των σχετικά περιορισμένων εσόδων τους

Το ίδιο φυσικά και στις μισθωτές υπηρεσίες άλλα και στη παράλληλη απασχόληση δυο εργασιών οπού η δεύτερη παραμένει συχνά μαύρη.

Αντ’ αυτού οι ομάδες αυτές ζουν στο περιθώριο σα κυνηγημένες και δεν εισπράττει τίποτα το κράτος.

6. Πολύ πρόσφατα ανακοινώθηκε οτι στο νομό κατσελη θα ελέγχονται και οι καταθέσεις των αιτούντων για να υπαχθουν σε αυτόν, και πολύ σωστά.

Αν όμως οι καταθέσεις ήταν αναγκαία γνώση για να αποκαλύψουν εναν εύπορο που ζητούσε καταχρηστικά μείωση των χρεών του, είναι προφανές οτι πάλι οι καταθέσεις/προσαύξηση περιουσίας πρέπει, ελλειψει αλλού κριτηρίου, να αποτελέσουν και την τελευταία προσθήκη ώστε να δρομολογηθεί στην Ελλάδα επιτελούς :

α) αφορολόγητο και ανεισφορολογητο για εισοδήματα και περιουσίες κάτω του ορίου φτώχειας

Β) άλλως μια εύλογη κατώτατη εισφορά που θα επαναφέρει στην ασφαλιστική ενημερότητα χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους και στην δημοσιά ασφάλιση δεκάδες χιλιάδες μαύρα εργαζόμενους και γιατί οχι ακόμα τόσους που θέλουν να ξεκινήσουν δίκη τους επιχείρηση και επί 8 χρόνια το αποφεύγουν λογω φόρου απ το πρώτο ευρώ Σαμαρά, τέλους επιτηδεύματος ΠΑΣΟΚ και εισφορών.

γ) αναδρομική διαγραφή εισφορών για τους μονοφειλετες του δημοσίου που υπερχρεώθηκαν από τις ως άνω ηλίθιες πρακτικές χωρίς να έχουν φοροδοτική και εισφοροδοτικη ικανότητα.

7.  Αποκλεισμός απo αναθέσεις του δημοσίου : Μια πτυχή των αθέμιτων ανταγωνισμών των οριζοντίων εισφορών ήταν η δημιουργία δυο κατηγόριων εργαζομένων, εκ των όποιων οι εισοδηματικά ασθενέστεροι την περασμένη 10ετια επιβαρυνθήκαν με ποσά εισφορών εντελώς παράλογα σε σχέση με τα πραγματικά έσοδα τους.

Αυτή η στρέβλωση παραμένει και σήμερα καθώς η μείωση των εισφορών ήρθε πολύ αργά για το 80% των εργαζομένων κι αφού προηγήθηκαν πρόσθετα εξωφρενικά βάρη στη φορολογία.

Με άλλα λόγια τι θα προπληρώσει ο ελεύθερος επαγγελματίας; Φόρο εισοδήματος απ το πρώτο ευρώ, ΕΝΦΙΑ η εισφορές; Προφανώς λοιπόν η εισπραξιμοτητα του ΕΦΚΑ θα βελτιωνόταν ΑΝ καταργούσαν το τέλος επιτηδεύματος και φόρο απ το πρώτο ευρώ! Δε μπορεί να τα θες και τα 3!

Συνέπεια λοιπόν είναι οι μισοί σχεδόν αυτοαπασχολούμενοι να εξακολουθούν να βαρύνονται με δυσβάστακτες οφειλές και εξ αιτίας αυτών να μην μπορούν να βγάλουν ενημερότητα και τελικά να μην μπορούν να συνεργάζονται με το δημόσιο, αφήνοντας το προνομιακό εργοδότη των οικονομικά ισχυρότερων αυτοαπασχολούμενων!

Αντί λοιπόν για τις διαφορές ενημερότητες που ζητούνται για να μπορεί  ένας αυτοαπασχολούμενος να συνεργαστεί με το δημόσιο θα έπρεπε ρυθμιστεί το θέμα με την αυτόματη παρακράτηση ποσοστού της αμοιβής του κατά την είσπραξη και τέλος.

Ούτε χρονοβόρες διαδικασίες, ούτε ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων κλπ. Μια λογική λύση θα ήταν η παρακράτηση ποσοστού 35% για αμοιβές έως 5.000 ευρώ ετησίως και ποσοστού 50% από εκεί και πάνω για να μην καθίσταται η συνεργασία ασύμφορη για τον εργαζόμενο.

Τέλος αντί το δημόσιο να αφουγκραστεί τις ως άνω σκέψεις αφενός

και αφετέρου :

α. να αφαιρέσει τη σύνδεση με τον κατώτατο μισθό από τις εισφορές των ελεύθερων επαγγελματιών, καθώς τυχόν αύξηση του δηλαδή τυχόν καλυτέρευση του εισοδήματος των μισθωτών σημαίνει μείωση του εισοδήματος των επαγγελματιών χωρίς λόγο!

β. να μειώσει τα ποσοστά από το 38% στο 18% οριζόντια ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

γ. να υιοθετήσει κατώτατη ενιαία εισφορά τα 80 ευρώ

δ. να εφαρμόσει φόρο περιουσίας για να σπάσει το φαύλο κύκλο ύφεσης  των μνημονίων.

Όλα αυτά δηλαδή που μαζι με το δημόσιο χρέος είναι υπεύθυνα για την μόνιμη υστέρηση πόρων του κράτους, υπεύθυνα για τη μείωση των εργαζομένων ΚΑΙ των θέσεων εργασίας πλήρους εισοδήματος η κυβέρνηση σκέπτεται να τροποποιήσει το σημερινό καθεστώς εισφορών και να επιστρέψει εν μέρει στο καταστροφικό παλαιότερο.

Φυσικά αυτό και μονο είναι έμμεση παραδοχή ότι ανάπτυξη ΔΕΝ έχουμε, γιατί τότε θα είχαμε και αισθητή αύξηση των εισοδημάτων με απεικόνιση στην εισπραξιμοτητα και ασφαλώς ότι οι συντελεστές Κατρουγκαλου ήταν υψηλότατοι.

Τα άθλια φορολογικά  μέτρα του Τομσεν που επικυρώθηκαν κι από πάνω από το ΣΤΕ (που φέρει βαρύτατες ευθύνες) κόστισαν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας αυτοαπασχολούμενων (πχ στον ΟΑΕΕ οι ασφαλισμένοι μειωθήκαν σε τεράστιο βαθμό).

Είχαν το θράσος να τα δικαιολογούν ως μέτρα καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, τη στιγμή που η όποια εισοδηματική τους απόδοση απέβαινε πολλαπλώς πιο επιζήμια από μια πιο λογική συνεισφορά περισσοτέρων εργαζομένων εάν οι τελευταίοι είχαν παραμείνει στο φορολογικό και ασφαλιστικό μας σύστημα.

Στην τελευταία περίπτωση α) και θα είχαμε περισσότερους εργαζόμενους αντί για άνεργους και β) ευρύτερη ασφαλιστική βάση και γ) τα ιδία και περισσότερα έσοδα, από περισσότερους που θα μοιράζονταν το βάρος .

Αρα όλη η πολίτικη των τελευταίων 8 ετών ήταν εις βάρος της απασχόλησης και των δημοσιών εσόδων ενώ υπερχρέωσε άσκοπα και προκάλεσε τρομερή πίεση σε εκατομμύρια Έλληνες.

 Σκοπός δεν ήταν η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής άλλα ο περιορισμός της αυτοαπασχόλησης επειδή έτσι άδοξε στον Τομσεν και τον Σόιμπλε για να περιοριστεί η μεσαία τάξη στην Ελλάδα και να γίνουν μισθωτοί σκλάβοι η υπερχρεωμένοι άνεργοι  στο μέλλον.

Είναι εντυπωσιακό ότι ακόμα και σήμερα, ενώ οι αριθμοί δεν βγαίνουν οι γελοίοι ευρωπαίοι δανειστές μετά από άπειρες περικοπές συντάξεων και φόρους επιμένουν ότι η Ελλάδα τα καταφέρνει (!) και δεν χρειάζεται μείωση χρέους.

Αν παραπονεθούν λοιπόν κάποιοι οτι τα δημόσια έσοδα πάλι δεν επαρκούν για τα πλεονάσματα του Σόιμπλε και το ασφαλιστικό μπορούν κάλλιστα να δρομολογήσουν τέλος διαφθοράς στο δημόσιο και φόρο περιουσίας:

 Για την απαλλαγή απ το δημόσιο χρέος και την διάσωση του ασφαλιστικού των επομένων γενεών, όπως πολύ σωστά είχε προτείνει το 1999 και ο Τραμπ για τη δική του χώρα.