Νέo Λύκειο: Πρέπει τελικά τα Θρησκευτικά να είναι απαραίτητο μάθημα;

Την προηγούμενη βδομάδα, οι θεολόγοι ζήτησαν με ανακοίνωση τους από τον υπουργό Παιδείας, Αντρέα Λοβέρδο, να αποσυρθεί άμεσα η εγκύκλιος με την οποία επιτρέπεται η απαλλαγή μαθητών από τα Θρησκευτικά και να έρθει η προηγούμενη που απαλλάσσει μόνο τους αλλόθρησκους.

Αναλυτικότερα, σύμφωνα με την συγκεκριμένη εγκύκλιο, ορίζεται ότι οι διευθυντές των σχολικών μονάδων και οι Σύλλογοι Διδασκόντων ενημερώνουν  γονείς-κηδεμόνες και μαθητές για «τη δυνατότητα απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών για τους μαθητές που είναι αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι ή επικαλούνται λόγους θρησκευτικής συνείδησης και γι’ αυτό δεν επιθυμούν να το παρακολουθήσουν, (σύμφωνα με τη υπ΄ αριθμ. πρωτ. 133099/Γ2/19-09-2013 εγκύκλιο του Υ.ΠΑΙ.Θ. με θέμα “Ρύθμιση μαθητικών θεμάτων”»).

Η Ένωση των Θεολόγων τονίζει ότι σε κάθε περίπτωση, χορήγηση απαλλαγής σε μαθητή που δεν είναι αλλόθρησκος και ετερόδοξος είναι παράνομη. Μεταξύ άλλων η ΠΕΘ αναφέρει στην επιστολή της: «Δεν γνωρίζουμε για ποιους λόγους, το υπουργείο σας, στην εγκύκλιό του προς τα σχολεία, δεν ξεκαθαρίζει άμεσα, με σαφήνεια, οριστικά και αμετάκλητα το θέμα, αλλά το αφήνει σε μια αοριστία που οδηγεί στην πλάνη και στην παρερμηνεία και τελικά, μερικές φορές, στην παραβίαση από τους διευθυντές των σχολείων ή από κάθε ενδιαφερόμενο, της προαναφερόμενης αμετάκλητης απόφασης του Εφετείου Χανίων, με συνέπεια τη χορήγηση απαλλαγών από το μάθημα των Θρησκευτικών σε ορθόδοξους μαθητές, πράξη παράνομη που ελέγχεται πειθαρχικά και ποινικά.»

H προθεσμία των αιτήσεων έληξε, οι αιτήσεις απαλλαγής από τα θρησκευτικά (σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση) έγιναν δεκτές, αλλά η σύγχυση για εκπαιδευτικούς και μαθητές δεν έχει τέλος, καθώς το ερώτημα αν τελικά «πρέπει να είναι  απαραίτητο μάθημα τα θρησκευτικά», μένει αναπάντητο. Για ποιο ακριβώς «μάθημα» όμως μιλάμε;

Αναπολώντας τα μαθητικά μου χρόνια (λίγα χρόνια πριν δηλαδή), δεν θυμάμαι ποτέ να διδάχθηκα από την σχολική ύλη του μαθήματος ή κάποιον καθηγητή, για «τις θρησκείες του κόσμου». Ισλαμισμός, Ινδουισμός, Ιουδαϊσμός, παραμένουν λέξεις άγνωστες για όποιο παιδί δεν ανοίξει αυτοβούλως, σχετικά εξωσχολικά βιβλία (ή έστω σχετικές διαδικτυακές σελίδες). Ο Χριστιανισμός αποτελεί την αρχή και το τέλος, για ένα μάθημα, που πρέπει να διδάσκει -αν όχι όλες- τις πιο διαδεδομένες θρησκείες του σύγχρονου κόσμου. Την ιστορία τους δηλαδή μέσα στο χρόνο, καθώς και την εξέλιξη των εκάστοτε πιστών ανά χώρες, φυλές κοκ.

Η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση, μιλώντας πέρυσι στην επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων της Βουλής που συζητούσε το νομοσχέδιο για το νέο λύκειο, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: «Τα θρησκευτικά με την έννοια της ορθόδοξης κατήχησης, κατά την γνώμη μας, δεν έχουν θέση στο σύγχρονο λύκειο». Και είχε δίκιο. Τα θρησκευτικά διδάσκονται στα σχολεία της χώρα μας με τρόπο «κατήχησης» και  όχι με αντικειμενική διδαχή ιστορικών γεγονότων.

Πρέπει λοιπόν τα θρησκευτικά να μείνουν ως ένα απαραίτητο μάθημα στα σχολεία;  Με μία ουσιαστική αλλαγή του μαθήματος, ίσως ναι. Το μάθημα αυτό, πρέπει να διδάσκεται όπως και στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, με ίση δηλαδή απόσταση και «συναισθηματισμό» από κάθε θρησκεία. Έτσι μόνο, μπορούν τα νέα παιδιά να μάθουν να σέβονται την διαφορετικότητα και τα «πιστεύω» των συνανθρώπων τους . Έτσι μόνο, μπορούν να αντιληφθούν την μοναδικότητα, την εξέλιξη και την ωρίμανση, του κάθε λαού.