Από τον καναπέ ο κόσμος δεν αλλάζει

Αρχή της Δημοκρατίας είναι η συμμετοχή αλλά αν τολμούσα να κάνω μία πρόβλεψη για τις επόμενες εκλογές – όποτε και αν διεξαχθούν – θα ήταν ότι θα σημειωθεί ρεκόρ αποχής.

Η αποχή, πέρα από το γεγονός ότι αλλοιώνει το αποτέλεσμα, είναι και επικίνδυνο φαινόμενο και σύμπτωμα καθαρά αντιδημοκρατικό.

Όλο και περισσότεροι Έλληνες δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα για πολιτική. Κάθονται στην ασφάλεια του καναπέ τους «σφυρίζουν» αδιάφορα.

Το διαπιστώνω πια στα οικογενειακά τραπέζια, σε συναντήσεις στον ευρύτερο κύκλο γνωριμιών μου αλλά και σε παρέες που για πρώτη φορά τυχαίνει να βρεθώ με ανθρώπους που βλέπω πρώτη φορά στη ζωή μου.

Ελάχιστοι έως κανένας ανοίγει πολιτική συζήτηση. Και αν κάποιος το τολμήσει, οι υπόλοιποι σπεύδουν, κομψά ή άκομψα, και πάντα με απέχθεια να «κόψουν» τις πολλές πολιτικές κουβέντες που τους χαλάνε το στομάχι.

Άλλοτε δεν έβρισκα ησυχία πουθενά. Όσοι με ήξεραν και όσοι δεν με ήξεραν μόλις μάθαιναν ότι είμαι πολιτικός συντάκτης, με ξεζούμιζαν στις ερωτήσεις σε μια προσπάθεια να πληροφορηθούν αυτά που πίστευαν ότι συμβαίνουν στο παρασκήνιο της πολιτικής και δήθεν τα ξέρουμε μόνο οι δημοσιογράφοι.

Στα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης το φαινόμενο ήταν πιο έντονο.

Από πέρυσι όμως άλλαξαν όλα.

Φυσικά δεν ξεπεράσαμε την κρίση, ούτε τις δυσκολίες.

Αλλού θεωρώ ότι βρίσκεται η απάντηση.

Προχθές σε μια κουβέντα με ένα πολύ καλό και αδερφικό μου φίλο που πάντα ήταν αριστερόστροφων πεποιθήσεων, μιλούσαμε για τα λάθη και τις ευθύνες των σημερινών 60άρηδων και 70άρηδων τις τελευταίες δεκαετίες, κυρίως από το ’80 και μετά, μέχρι φυσικά τη χρεοκοπία του 2010.

«Θα μπορούσα να τους κατηγορήσω 100% αλλά έχω κι εγώ βάρος ευθύνης. Τι θα πω στα παιδιά μου για το 2015 που έκανα το λάθος και ψήφισα δύο φορές ΣΥΡΙΖΑ;», μου είπε και κατέβασε το κεφάλι..

Ο άνθρωπος αυτός – αριστερών πεποιθήσεων ξαναλέω – πίστεψε στο αφήγημα του Αλέξη Τσίπρα και σήμερα αισθάνεται αποτυχημένος..

Το ίδιο αισθάνονται αρκετοί από εκείνους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ πριν από 3 χρόνια αλλά οι περισσότεροι – ναι, οι περισσότεροι – προσπαθούν να δικαιολογηθούν ακόμα και στις κρυφές συζητήσεις που ανοίγουν με τον εαυτό τους.

Τι θα κάνουν στην κάλπη δεν ξέρω. Αν φτάσουν εκεί. Γιατί το πιθανότερο είναι να μην ψηφίσουν καν την επόμενη φορά.

Είναι πολύ δύσκολο να αναλάβει κανείς ευθύνη. Είναι πολύ δύσκολο κάποιος να ομολογήσει όπως ο φίλος μου ότι έκανε λάθος.

Και έτσι οι πιο πολλοί κάνουν τελικά αυτό που δείχνει πιο βολικό. Ξαφνικά τους φταίνε όλοι οι πολιτικοί «που μας έφεραν εδώ» και αποφασίζουν ότι καλύτερα είναι να μην ασχολούνται πια με κανέναν από «αυτό το …βρώμικο και διεφθαρμένο σινάφι».

Άκουσα με τα αυτάκια που συνταξιούχο που ξέρω ότι ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ να καθυβρίζει τον Τσίπρα και ταυτόχρονα να «στολίζει» με διάφορα κοσμητικά επίθετα τον Μητσοτάκη, την Γεννηματά, τους πάντες.

Ο συνομιλητής του, επίσης συνταξιούχος και πονεμένος από την εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων, συμφωνούσε ότι «όλοι τα ίδια είναι» και «μόνο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κάπως είχε πει την αλήθεια αλλά δεν τόλμησε και αυτός», και πως τελικά «και οι 300 ίδιοι είναι».

«Και τι να ψηφίσουμε;», ρώτησε ο πρώτος. Η απάντηση με αποτέλειωσε.

Ο ένας είπε ότι σιγά μην πάει να ψηφίσει όλους αυτούς και ο άλλος ότι «τελικά αυτοί οι χρυσαυγίτες μπορεί να πιστεύουν αυτές τις βλακείες και να κάνουν παλαβομάρες» αλλά «ρε φίλε είναι και οι μόνοι που πάνε μέσα στη Βουλή και βρίζουν τους άλλους που τρώνε με χρυσά κουτάλια τόσα χρόνια..».

Αποχή ή χρυσή αυγή λοιπόν. Από τη σκύλα στη Χάρυβδη.

Καμία σωτηρία.

Και όλα αυτά ενώ κάποιοι πιστεύουν στα αλήθεια ότι μας ψεκάζουν, άλλοι κάνουν ουρά στα γραφεία του καταζητούμενοι Σώρρα για να τους σβήσει όταν έρθει στα πράγματα τα χρέη και άλλοι έχουν αποφασίσει ότι οι ξένοι κάνουν κουμάντο σε όλα και δεν έχει νόημα να ψηφίσουν κανένα γιατί τίποτα λέει δεν θα αλλάξει.

Φυσικά η κάλπη θα βγάλει αποτέλεσμα. Αλλά πόσο σοφός μπορεί να είναι ένας λαός ο οποίος την ώρα της κρίσης απέχει..;

Από τον καναπέ ο κόσμος δεν αλλάζει.

Μακάρι να διαψευστώ όταν έρθουν οι εκλογές.