Η υποκρισία μίας κοινωνίας και μισού Κοινοβουλίου

Αυτές τις μέρες κάποιοι, λίγοι δυστυχώς, υπερασπιζόμαστε τα αυτονόητα. Σ αυτό το άρθρο θα μιλήσω, και επί προσωπικού -επιτρέψτε μου- για τα αυτονόητα. Όπως ότι ένα παιδί δε μεγαλώνει με πρότυπα αλλά με αγάπη, ότι ένα σπίτι με ανθρώπους που αφοσιώνονται σ αυτό είναι καλύτερο από το καλύτερο ίδρυμα, ότι όσοι δεν έχουν τον ίδιο σεξουαλικό προσανατολισμό με τον καθιερωμένο δεν αποτελούν πολίτες δεύτερης κατηγορίες, ότι οι οικογένειες με τα βούτυρα, ξέρετε αυτές που η μόνη τους έννοια είναι μη και πέσει η φρυγανιά από την πλευρά που είναι αλειμμένη με βούτυρο, δεν υπάρχουν. Ποτέ δεν υπήρξαν οι τέλειες πυρηνικές οικογένειες και ποτέ δεν θα υπάρξουν. Το ζήτημα είναι να υπάρχουν ευτυχισμένα παιδιά. Και η ευτυχία ενός παιδιού δε βασίζεται σε κανένα στερεότυπο ρόλο.

Ζούμε φυσικά στην Ελλάδα, η οποία ηναγκάσθη να επεκτείνει το σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών αφού πρώτα καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και η οποία έχει μητροπολίτη τον αθωωμένο Αμβρόσιο που είπε για τους ΛΟΑΤ εντός αιθούσης δικαστηρίου όπου δικαζόταν «Το φτύστε τους είναι το λιγότερο. Αν είχα όπλο και μπορούσα από το νόμο, θα το χρησιμοποιούσα να τελειώνουμε». Εξάλλου, η εκκλησία, την οποία σέβονται και φοβούνται κυβερνητικοί και μη βουλευτές, γνωρίζει καλύτερα ποιοι είναι κατάλληλοι για να αναθρέψουν ένα παιδί από τους 55 ακαδημαϊκούς ψυχολόγους που τάχθηκαν υπέρ της παιδοθεσίας από ομόφυλους γονείς.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για την ακρίβεια ο ΣΥΡΙΖΑ, και για τη μεγαλύτερη ακρίβεια η κ. Φωτίου, με στήριξη όχι όλων των κυβερνητικών βουλευτών, έφερε στη Βουλή προς ψήφιση το άρθρο 8 του νομοσχεδίου για την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Όπως και το σύμφωνο συμβίωσης, έτσι και το εν λόγω άρθρο στερείται πολλών, επιτρέπει αναδοχή και όχι παιδοθεσία. Ωστόσο, υπάρχει η πρωτοβουλία. Μία πρωτοβουλία που έκανε τη Νέα Δημοκρατία να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της. “Μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη” επιμένει να αυτοαποκαλείται αλλά μάλλον ο φιλελευθερισμός περιορίζεται λίγο πριν τον Άδωνι Γεωργιάδη και λίγο μετά τον Βαγγέλη Γιακουμάτο. Δυστυχώς, η Όλγα Κεφαλογιάννη υπήρξε μία και εντέλει η Ντόρα Μπακογιάννη καμία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης το έβαλε ξανά στα πόδια, όπως και με την ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης. Στη ΝΔ δεν έχουν ακόμα μάθει ότι ο φιλελευθερισμός δεν έγκειται μόνο στη μείωση φόρων. Στη Δημοκρατική Συμπαράταξη έβαλε τα γυαλιά ο Βαγγέλης Βενιζέλος.

Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή έφερε στην επιφάνεια την ποιότητα του Κοινοβουλίου. Ο κ. Κατσίκης, στον οποίο δεν θα έδινα για υιοθεσία ούτε κατσίκι που προοριζόταν για σφαγή, παραλλήλισε την ομοφυλοφιλία με την παιδοφιλία. Ο κ. Κατσίκης ήταν και παραμένει κυβερνητικός βουλευτής. Ο κ. Κατσίκης και το τρίτο κόμμα της Βουλής απέδειξαν τι σκέφτονται και δε λένε αρκετοί εξ όσων διαφωνούν με την ανάδοχη από ομόφυλα ζευγάρια.

Δεν ξέρω, βέβαια, αν είναι χειρότερος ο κ. Κατσίκης ή οι Χρυσαυγίτες από τους τάχα μου και δήθεν προοδευτικούς που ισχυρίζονται ότι η κοινωνία δεν είναι έτοιμη, ότι το κάνουν για τα καημένα τα παιδιά που θα δεχθούν bullying στο σχολείο από τα άλλα παιδιά, τα δικά τους παιδιά. Λες και τα παιδιά που είναι ορφανά, τα παιδιά που ζουν σε ιδρύματα, τα παιδιά που είναι υιοθετημένα, τα παιδιά που έχουν κάποια αναπηρία ή ακόμη και τα παιδιά χωρισμένων γονιών δε γίνονται στόχος σχολικού εκφοβισμού. Πριν 10 χρόνια, όχι πριν 50 αλλά πριν μόλις 10 χρόνια, ήμουν μαθήτρια των τελευταίων τάξεων του δημοτικού. Οι γονείς μου είχαν χωρίσει. Ο νταής του σχολείου, του οποίου ο πατέρας ξυλοφόρτωνε τη μάνα του, για να με βρίσει με είπε κοροϊδευτικά “παιδί χωρισμένων γονιών”. Του έριξα μία κλωτσιά ανάμεσα στα πόδια και συνέχισα ακλόνητη τη ζωή μου. Η αδερφή μου όταν πήρε άριστους βαθμούς στο δημοτικό μία συμμαθήτριά της φώναξε μπροστά σε γονείς, μαθητές και δασκάλους ότι της έβαλαν άριστα γιατί οι γονείς μας είναι χωρισμένοι. Η αδερφή μου πήγε και την αγκάλιασε, δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή ήταν η αντίδρασή της. Κι εκείνη, συνεχίζει να βγάζει κατ ελάχιστον 19,2 σε κάθε τετράμηνο. Για τον νταή του σχολείου μου ή για τη συμμαθήτρια της αδερφής μου ή για τους διάφορους που παλεύουν να μας πείσουν ότι νοιάζονται για τα παιδιά οι γονείς μου δεν έπρεπε ποτέ να χωρίσουν και να δυστυχήσουμε ομαδικά. Γιατί; Μα γιατί αυτό επιτάσσει το δικό τους πρότυπο οικογένειας. Γιατί νομίζουν ότι οι άνθρωποι βγαίνουν από τα καλούπια που οι ίδιοι έφτιαξαν.

Οι κοινωνίες ποτέ δεν είναι έτοιμες. Δεν ήταν έτοιμες για τις γυναίκες, για τους μαύρους, για τους Εβραίους, για τα ζώα, για κάθε διαφορετικό και για κάθε αδύναμο. Οι κοινωνίες ποτέ δεν θα είναι έτοιμες. Τις κοινωνίες εμείς τις ετοιμάζουμε, εμείς τις φτιάχνουμε, γιατί δικές μας είναι. Ας φτιάξουμε μία κοινωνία που θα σέβεται ειλικρινά, που θα αγαπάει άνευ όρων και που θα πιστεύει στον άνθρωπο άνευ ορίων. Σήμερα είναι ένα μικρό βήμα γι αυτή την κατάκτηση. Γιατί το αυτονόητο τελικά αποτελεί κατάκτηση.

Και να θυμάστε ότι η μικρή Άννυ που δολοφονήθηκε, τεμαχίστηκε, μαγειρεύτηκε και ταΐστηκε στα σκυλιά από τον πατέρα της, ο Νίκος Δουρής που δολοφονήθηκε και βιάστηκε από τον πατέρα του, το 3χρονο από την Κρήτη που το έκαψαν ζωντανό με βραστό νερό οι γονείς του, η Στελλίτσα που στραγγαλίστηκε και πετάχτηκε στα σκουπίδια από τον πατέρα της, ο Κωστής Πολύζος που δολοφονήθηκε από τη μητέρα του και τον πατριό του ήταν βιολογικά παιδιά ετερόφυλων γονέων.