Σε αυτή την εκλογική μάχη, μια από τις κρισιμότερες ίσως της μεταπολίτευσης, στην οποία έχω την τιμή και την ευθύνη να λαμβάνω και εγώ μέρος, μετά λύπης μου διαπιστώνω,  αν και δεν εκπλήσσομαι, ότι για άλλη μια φορά γίνεται η πολιτική συζήτηση σε λάθος βάση.

Αντί να συζητάμε για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τα πάμπολλα προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζει η χώρα μας και να ετοιμάσουμε το σχέδιο του αύριο που θα μπορούσαμε να χτίσουμε, έχουμε καταφύγει σε έναν διάλογο για το «φύλο των Αγγέλων», όπου από την μια μιλάμε για τις εικόνες στα δημόσια κτίρια και από την άλλη για τη «Ρόδο και το πήδημα». Τολμώ να πω ότι γίνεται φανερό το πόσο μεγάλο πρόβλημα αποτελεί η εξασθένιση του ΠΑΣΟΚ στον πολιτικό διάλογο. Διότι το ΠΑΣΟΚ παραμένει το μοναδικό κόμμα αυτή την στιγμή, που προειδοποιεί σοβαρά για το τι πρέπει να γίνει και για ό,τι  καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, κάνοντας επίκληση για την ανάγκη εθνικής συνεννόησης στο θέμα της αντιμετώπισης του χρέους.

Αλλά αυτή τη στιγμή δεν θα κάνω αυτή την συζήτηση.  Δεν θα πω γιατί θα πρέπει να έχουμε ξανά έναν σημαντικό κεντροαριστερό πόλο. Αλλά θα κάνω μια φανταστική υπόθεση για ένα συνολικά διαφορετικό πολιτικό τοπίο. Θα τολμήσω να οραματιστώ  το αδιανόητο για το πολιτικό μας σύστημα: Ότι θα αποφάσιζαν τα κόμματα  να συναινέσουν ή έστω να περιέλθουν σε διάλογο, όπως θα έπρεπε για το θέμα της διευθέτησης του χρέους, αλλά και πέρα από αυτό!

Θα τολμούσα να οραματιστώ, για παράδειγμα, ότι τα κόμματα του «Συνταγματικού τόξου» θα έφταναν σε μια συμφωνία για το φορολογικό σύστημα και θα δεσμεύονταν δημόσια, ότι δεν θα το αλλάξουν στις βασικές του δομές τουλάχιστον για μία δεκαετία.

Θα ήθελα να έβλεπα μια συμφωνία, μια ελάχιστη βάση συζήτησης,  για την αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα και τις μεταρρυθμίσεις που αυτός χρειάζεται, ώστε να γίνει πιο παραγωγικός και πιο ανθρώπινος.

Θα ήθελα να παρακολουθήσω μια σοβαρή συζήτηση μεταξύ των κομμάτων για το παραγωγικό μας μοντέλο, για τους στόχους της χώρας την επόμενη πενταετία.  Σε μια εποχή που ο πρωτογενής τομέας μπορεί να γίνει πάλι αποδοτικός, που η υψηλή τεχνολογία μας οδηγεί σε νέα μοντέλα παραγωγής, σε μια εποχή που οι ο τομέας των υπηρεσιών, μπορεί επίσης να αναπτυχθεί σε μεγάλη κλίμακα με τις νέες επιχειρηματικές δομές, είναι αδιανόητο να μην κάνουμε ούτε μία κουβέντα για το πώς θα δημιουργήσουμε  πλούτο για το μέλλον.

Θα ήθελα να έβλεπα επίσης  μια συζήτηση για την θέση μας στην Ε.Ε.. Η ένωση δεν υπάρχει μόνο για να παίρνουμε χρηματοδοτήσεις. Η χώρα μας θα μπορούσε να αποτελέσει κόμβο διαμετακομιστικού εμπορίου και συνδετικό κρίκο της Ευρώπης με τον υπόλοιπο κόσμο. Η Αθήνα με τον Πειραιά έχουν την δυνατότητα  να γίνουν η Μεσογειακή Μητρόπολη της  Ευρώπης, όπου τουρισμός, ναυτιλία και υπηρεσίες logistics θα πρόσφεραν  τρομερή αναπτυξιακή ώθηση. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν υπάρχουν ένα – δύο μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση που θα συμφωνούσαν ίσως όλα τα κόμματα.

Θα ήθελα ακόμα, να δω μια σοβαρή συζήτηση για την παιδεία. Μια συμφωνία που να αφορά τουλάχιστον την πρωτοβάθμια και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, που θα έχει ως σκοπό να διδάσκει πρωτίστως  πάνω από όλα  στα παιδιά «το να μαθαίνουν»  και όχι να παπαγαλίζουν, ώστε να είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν έναν κόσμο που αλλάζει συνέχεια.

Θα ήθελα τέλος, να γίνει και μια σοβαρή συζήτηση για θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.  Σε έναν κόσμο που γίνεται τρομερά ασταθής, με μια αναθεωρητική Τουρκία απέναντι μας, με τον τζιχαντισμό να ξεφεύγει από κάθε όριο και με συνεχείς εντάσεις στην ανατολική Ευρώπη και στην λεκάνη της Μεσογείου, είναι αδιανόητο ότι ακόμα δεν έχουμε ξεκινήσει έναν εθνικό διάλογο για τις στρατηγικές επιλογές της χώρας.

Είμαι σίγουρος ότι όλοι μπορούμε να σκεφτούμε επιπρόσθετους τομείς, όπου αν υπάρξει εθνική συνεννόηση, είναι δυνατό να σταθεί η χώρα μας στα πόδια της με προοπτικές, μπροστά σε έναν αιώνα γεμάτο προκλήσεις. Δεν μιλάμε για απαλοιφή των ιδεολογικών μας διαφορών, αλλά για την εύρεση κοινών τόπων, ύστερα από διάλογο. Η εσωστρέφεια με την οποία συμπεριφερόμαστε  σαν η χώρα μας να μην εξαρτάται από κανέναν και από τίποτα, έχει δημιουργήσει ένα σύστημα πόλωσης και ασυνεννοησίας  που εξυπηρετεί ένα μέρος του πολιτικού μας συστήματος, το οποίο επιβιώνει χωρίς να παράγει πολιτικό λόγο και πολιτικό έργο. 

Υπάρχουν δυνατότητες για την χώρα μας σε αυτόν τον πραγματικό κόσμο που ζούμε και όχι σε κάποιο φαντασιακό ιδεατό. Τις οποίες έχουμε υποχρέωση να αξιοποιήσουμε όσοι πολιτευόμαστε εντός ή εκτός βουλής, ειδικά εμείς οι νέοι σχετικά πολιτευτές, οφείλουμε να διεκδικήσουμε το ελάχιστο επίπεδο διακομματικής συνεννόησης. 

Facebook Comments