Οι ιταλικές εκλογές θα αποδειχθούν κομβικές για τη μοίρα της Ευρώπης. Επήλθε ανατροπή σε σχέση με τις δημοσκοπήσεις. Το κεντροδεξιό στρατόπεδο Μπερλουσκόνι, που τάχθηκε ανοιχτά εναντίον των γερμανικής εμπνεύσεως μέτρων λιτότητας στην Ευρώπη, εκτινάχθηκε.

Το νεότευκτο κίνημα βάσης του Γκρίλλο, ο οποίος εξέφρασε τη διάχυτη οργή των Ιταλών εναντίον της οικονομικής και κοινωνικής τους υποβάθμισης και της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος χωρίς να ανέβει φασιστικό ή νεοναζιστικό μόρφωμα όπως στην Ελλάδα, απέσπασε απίστευτα μεγάλο ποσοστό.

Τέλος, ο κεντρώος και εκλεκτός των ευρωπαϊκών ελίτ Μόντι υπέστη μια ταπεινωτική καταβύθιση σε σχέση με τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί. Όπως έγραψε και ο αναλυτής Anatole Kaletsky στο Reuters, «η Γερμανίδα καγκελάριος επέδειξε τόσο ενθουσιασμό προς τον Μόντι όση απαξίωση επέδειξε προς τον Μπερλουσκόνι. Αν ο Μόντι ταπεινωθεί στις κάλπες, οι ιταλικές εκλογές θα θεωρηθούν επικίνδυνη ήττα για το κατεστημένο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και για τη γερμανική προσέγγιση στα ζητήματα της κρίσης της Ευρωζώνης».

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο λόγω των αντικειμενικών συνθηκών (τρόμος της καθόδου στον αποπληθωρισμό με ύφεση, ανεργία και υποβάθμιση της μεσαίας τάξης όπως στον υπόλοιπο Ευρωπαϊκό Νότο) και του ιδιαίτερου προσόντος του να πλασάρεται ως ριζοσπαστικά λαϊκιστικός και αντισυστημικός πολιτικός και να πιάνει το σφυγμό του λαού. Αν διέθετε λίγες εβδομάδες ακόμα, θα είχε συνεχισθεί η άνοδός του.

Με αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα, η Κεντροαριστερά διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών στην Αίθουσα Αντιπροσώπων, η Κεντροδεξιά κατάφερε να μπλοκάρει το σχηματισμό πλειοψηφίας στη Γερουσία και το Κίνημα 5 Αστέρων του Γκρίλλο, που έχει λάβει γωνία επίθεσης εναντίον των παραδοσιακών κομμάτων, είναι στη θέση του ρυθμιστή. Συνεπώς, έχουμε κλασική περίπτωση ακυβερνησίας.

Τώρα είτε θα έχουμε επαναληπτικές εκλογές (μάλλον το πιθανότερο σενάριο), είτε κάποια θνησιγενή κυβέρνηση μειοψηφίας Μπερσάνι, είτε Μεγάλη Κυβέρνηση (Governissimo) Κεντροαριστεράς-Κεντροδεξιάς.

Όμως οι αγορές προεξοφλούν ήδη ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα είναι βαθιά διχασμένη, άρα ασταθής. Συνεπώς, πολύ δύσκολα θα συνεχίσει στον ίδιο Γολγοθά της δημοσιονομικής προσαρμογής. Το πιθανότερο είναι ότι η βάση του κεντροαριστερού Μπερσάνι θα ριζοσπαστικοποιηθεί και αυτή εναντίον της γερμανικής πολιτικής λιτότητας. Αυτή η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει, όπως φάνηκε και από συνέντευξη του Μπερσάνι όπου τόνισε ότι «η λιτότητα από μόνη της οδηγεί στην καταστροφή» και ζήτησε «να μετατεθεί ως στόχος η μείωση του χρέους και του ελλείμματος».

Αλλά αν ξαναγίνουν εκλογές, ο Γκρίλο και ο Μπερλουσκόνι πιθανώς θα αυξήσουν τη δυναμική τους των τελευταίων ημερών από τη μεγάλη δεξαμενή των μη ψηφισάντων. Ας μην ξεχνάμε ότι σε περιόδους ακυβερνησίας προκρίνεται όποιος έχει κυβερνητική εμπειρία, ενώ οι εξωτερικοί εκβιασμοί προς το εκλογικό σώμα, που άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους, θα λειτουργήσουν ως μπούμερανγκ στο μέσο οργισμένο Ιταλό. Από την άλλη μεριά, ψηφοφόροι τρομαγμένοι από την άνοδο του λαϊκισμού θα μετοικήσουν απ’ τον Μόντι, που θα βουλιάξει ακόμα περισσότερο, στον πλειοψηφικό Μπερσάνι.

Οι εξελίξεις είναι κρίσιμες διότι η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα: είναι πλούσιο βιομηχανοποιημένο έθνος, ανήκει στο G8, το δημόσιο χρέος της αγγίζει τα 2 τρις €, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να εκβιάσει πειστικά οριστικές λύσεις στο δομικό πρόβλημα της ευρωζώνης επειδή διαθέτει πρωτογενές πλεόνασμα, ισχυρή βιομηχανική βάση, ένα πυκνό δίκτυο εξωστρεφών και καινοτόμων επιχειρήσεων στον Βορρά και διατροφική επάρκεια.

Εν αναμονή του σχηματισμού βιώσιμης κυβέρνησης, αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα σφυρίζει κατά πάσα πιθανότητα τη λήξη της γερμανικής συνθήκης λιτότητας με αυταρχισμό. Αλλά αυτό δε σημαίνει καθόλου happy end διότι παραμένουν πολλές ακόμα αβεβαιότητες στο διεθνές πολιτικό και οικονομικό στερέωμα και από τις δύο όχθες του Ατλαντικού.

Facebook Comments