Τι “παράγει” τη φτώχεια;

Πριν λίγο καιρό οι επαγγελματίες ψυχοπονιάρηδες έσερναν τα εξ αμάξης στον Σαλβίνι επειδή δεν άφησε πλοίο με μετανάστες να δέσει σε λιμάνι της Ιταλίας. Διαβάσαμε πολλά για τον ανάλγητο Σαλβίνι από τους εργολάβους – με το αζημίωτο – του ανθρωπισμού αλλά δεν διαβάσαμε το στοιχειώδες: το καράβι δεν είχε νόμιμη άδεια να εισέλθει στην Ιταλία. Θα έπρεπε να εφαρμόσει τον νόμο της χώρας του ο Σαλβίνι ή όχι; Μήπως θα ήταν καλή ιδέα να στείλει το καράβι σε μας; Τόση τεχνογνωσία αποκτήσαμε με τις δεκάδες ΜΚΟ που έχουμε “επί της υποδοχής”! Να πάει χαμένη;

Διότι η μόνη κυβέρνηση στην παγκόσμια ιστορία που άνοιξε διάπλατα τα σύνορα της ίδιας χώρας της είναι η “δική μας” συριζοαριστερή με το πρωτότυπο τρίπτυχο: “Μπείτε – Λιαστείτε – Εξαφανιστείτε”. Ανοιχτά λοιπόν τα σύνορα και να ζούμε όλοι μαζί, 7, 4 δις ψυχές αδελφωμένοι. Θα μπορούσε να φιλοξενήσει η κομμουνιστομάνα Καισαριανή (επιλεκτική στο ποιον  δέχεται στη επικράτεια της, μια και ο Ομπάμα ήταν ανεπιθύμητος) καναδυό εκατομμύρια ψυχές από διάφορες περιοχές του πλανήτη; Να περιφέρονται χωρίς στέγη, τροφή και εργασία στην ωραιότατη πλατεία της; Ή μήπως θα τους καλούσαν στο τραπέζι τους οι σύντροφοι στη μόνιμη καθημερινή τσιπουροκατάνυξη για να εκθειάζουν παρέα τις ιδέες του Μαρξ και τα έργα του πατερούλη του Στάλιν; Και μετά; Θα τους φιλοξενούσαν στα σπίτια τους;

“Δεν είναι αυτές λύσεις σοβαρές” θα διερρήγνυαν τα ιμάτια τους οι φιλελέφτ “μορφωμένοι” πονόψυχοι. Και ποιες είναι;

“Να επιτρέπαμε την μετανάστευση  με μέτρο και συγκεκριμένους ρυθμούς μια και ως ανεπτυγμένοι πολιτισμοί δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μας στη φτώχεια των άλλων!” σου απαντούν. Και ποιος θα καθορίσει αυτόν τον ρυθμό εισροής και απορρόφησης, θεωρητικοί της ευαισθησίας; Και, κυρίως, ποιος θα τον επιβάλει; Αν δηλαδή το όριο για φέτος είναι Χ αριθμός και στο καράβι που έδιωξε ο Σαλβίνι έχουν ανέβει 10Χ τι θα κάνεις; Έλα εσύ – φύγε εσύ; Και τι θα σου πουν όσοι μείνουν εκτός ευρωπαϊκού νυμφώνος; “Ευχαριστούμε για την ευκαιρία που μας δώσατε, χαιρετούμε και επιστρέφουμε στη Σομαλία”;

“Η Ευρώπη ευθύνεται που αυτές οι χώρες παράγουν φτώχεια” θα επιμείνουν, οι μόνιμα ενοχικοί “διεθνιστές” μας. Και τι παράγει τη φτώχεια; “Η ύπαρξη ολιγαρχών, το ότι το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου και η άδικη  αναδιανομή αυτού του πλούτου”, θα σου απαντήσουν γεμάτοι θυμό και έξαψη οι αγανακτισμένοι αριστεροί – και οι κατά φαντασίαν φιλελεύθεροι, μαζί τους. 

Και πριν μερικές χιλιάδες χρόνια, τότε που όλοι πεινούσαν και έτρωγαν ό,τι έβρισκαν ή ό,τι σκότωναν, τότε τι παρήγε την φτώχεια; Υπήρχαν και τότε ολιγάρχες και πλούσιοι; Πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθούμε ότι η ερώτηση: “τι παράγει την φτώχεια;” είναι λάθος! Είναι σαν να ρωτάς τι δημιουργεί το μηδέν. Αν, αντί για άσκοπες πορείες και καταλήψεις σε όλο τον εκπαιδευτικό σου βίο, είχες αφιιερώσει λίγο χρόνο στα μαθηματικά, αγαπητέ αριστερέ, θα είχες καταλάβει ότι τίποτα δεν δημιουργεί το μηδέν. Είναι το σημείο εκκίνησης! Είτε, αργότερα, πας αριστερά, είτε δεξιά.

Τίποτα λοιπόν δεν παράγει την φτώχεια. Είναι το σημείο εκκίνησης! Οι άνθρωποι γεννιούνται γυμνοί, νηστικοί και φτωχοί. Σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Το αν θηλάσουν εξαρτάται από τη μάνα τους. Το αν ντυθούν από την οικογένειά τους. Και το αν ξεφύγουν από τη φτώχεια εξαρτάται από την οργάνωση της κοινωνίας και του κράτους στο οποίο είδαν το φως. Και αν είχες αναπτύξει και λίγο την κριτική σου σκέψη αντί της ικανότητας σου στην ρίψη μολότοφ θα είχες την δυνατότητα να αναρωτηθείς: Γιατί όταν κατέρρευσαν οι πρώην κομμουνιστικοί “παράδεισοι” ο κόσμος έτρεχε να σωθεί μεταναστεύοντας όπου μπορούσε, ενώ τα τελευταία χρόνια μεταναστεύουμε εμείς στη Βουλγαρία, στην Πολωνία, στην Ανατολική Γερμανία, στην Τσεχία; Γιατί η Μποτσουάνα της υποσαχάριας Αφρικής καλπάζει οικονομικά ενώ η διπλανή της, Ζιμπάμπουε, βρίσκεται μόνιμα σε κατάσταση ανθρωπιστικής τραγωδίας; Τότε ίσως να καταλάβαινες ότι η σωστή ερώτηση για να διαχειριστούμε και να περιορίσουμε την μετανάστευση (και τη δική τους και τη δική μας!) είναι η εξής: “Τι παράγει τον πλούτο”; 

Εδώ όμως θα χρειαστείς πολλή μελέτη. Δότι τον πλούτο τον παράγουν πολλά. Κυρίως η ελευθερία που παρέχει το κράτος σε κάθε μέλος του να εργαστεί και να προκόψει κρατώντας για δική του χρήση το αποτέλεσμα των κόπων του κι όχι για χρήση του Καρανίκα μέσω σοσιαλιστικής “κοινωνικοποίησης”. Και πολλά άλλα, τα οποία για να κατανοήσεις θα πρέπει να χτίσεις την εικόνα του κόσμου από την αρχή. Γιατί ανάμεσά τους δεν υπάρχει τίποτε από αυτά που σου μάθαιναν την εποχή της ΚΝΕ και των ανοιχτών – σε μια πάντα κατεύθυνση – συνόρων.