Ένα έθνος αναπαράγεται και προχωράει μπροστά μέσα από την παιδεία και την εκπαίδευση. Η εκπαίδευση είναι αυτή που διαμορφώνει τους πολίτες του αύριο και την κοινωνία του μέλλοντος. Χωρίς σωστό πρόγραμμα στη παιδεία όλα τα κράτη του κόσμου δεν θα γνώριζαν ποτέ την πρόοδο και την ανάπτυξη, θα ήταν ακόμη κολλημένα στο σκοτεινό μεσαίωνα. Η Εκπαιδευτική πολιτική στον 21ο αιώνα αποτελεί μέρος των Δημόσιων Πολιτικών και κατά την ταπεινή μου άποψη είναι αυτή η οποία θα έπρεπε να δίνεται το περισσότερο βάρος από του κυβερνόντες.

Το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα σίγουρα δεν είναι αυτό που αρμόζει για μια χώρα που γέννησε την φιλοσοφία και τις θετικές επιστήμες, δεν είναι σίγουρα αντάξιο για την ιστορία της αλλά και για τους επιστήμονες που έχει δημιουργήσει. Αν και αντιμετωπίζει πάρα πολλά προβλήματα, ένεκα της οικονομικής κρίσης αλλά και λανθασμένων μεταρρυθμίσεων καταφέρνει και παράγει εξαιρετικούς επαγγελματίες αλλά πρέπει να παράγει και ηθικούς ανθρώπους. Εάν ρωτήσουμε μαθητές των δυο βαθμίδων εκπαίδευσης η πλειοψηφία τους δεν αγαπάει το σχολείο δεν βρίσκει κανένα ενδιαφέρον σε αυτό και δεν είναι καθόλου δημιουργική. Οι μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου σπαταλούν τα απογεύματα τους στα φροντιστήρια ενισχύοντας την παραπαιδεία και έχοντας στο μυαλό τους όχι την απόκτηση γνώσεων αλλά την επιτυχία στις Πανελλήνιες εξετάσεις ή μήπως καλύτερα στο ‘πρωτάθλημα παπαγαλίας’, όπου ο νικητής κερδίζει την είσοδο του σε έναν κόσμο πραγματικής γνώσης.

Το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει αλλάξει αρκετές φορές σε όλες του τις βαθμίδες και πάντα ήταν σχεδιασμένο και κατασκευασμένο στα πρότυπα ενός συστήματος της Ευρώπης. Δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί ένα σύστημα μια άλλη κοινωνίας στην ελληνική. Είναι απαράδεχτο να μην υπάρχει ένα μακροχρόνιο σχέδιο στην εκπαιδευτική πολιτική το οποίο να ξεκινάει από το 2020 και τελειώσει το 2030 δηλαδή να δημιουργηθεί ένα πλάνο δεκαετίας, ώστε καμία κυβέρνηση να μην πειραματίζεται με τους μαθητές. Αυτό το σύστημα θα πρέπει να επικεντρώνεται στην καλλιέργεια των μαθητών και των δεξιοτήτων τους και πάνω απ’ όλα οι μαθητές να αγαπάνε το σχολείο και να μην το θεωρούν αγγαρεία.

Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση οι μαθητές θα πρέπει να δέχονται τις βασικές γνώσεις στις τρείς πρώτες τάξει να γνωρίζουν πολύ καλά την γλώσσα αριθμητική, ιστορία  και φυσικά να λαμβάνουν γνώση για τον κόσμο γύρω τους. Στις επόμενες τρεις να προετοιμάζονται για την είσοδο τους στην επόμενη βαθμίδα καθώς θα συνεχίσουν να μαθαίνουν για τον κόσμο γύρω τους και θα διαμορφώνουν την προσωπικότητά τους. Στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση να αναβαθμίζουν τις γνώσεις τους και στο τέλος του γυμνασίου οι μαθητές να έχουν καταλάβει τα ταλέντα και τις κλίσεις τους, ώστε να επιλέξουν την τεχνική εκπαίδευση ή να συνεχίσουν στο γενικό λύκειο. Εκεί θα προετοιμάζονται για την εισαγωγή τους στα πανεπιστημιακά ιδρύματα μέσω εξετάσεων οι οποίες δεν θα είναι αποστήθιση αλλά θα αξιολογείται τόσο η γνώση όσο και η κριτική ικανότητα τους. Ακόμη θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και συνολική τους πορεία μέχρι τις πανελλήνιες εξετάσεις γιατί μια στιγμή δεν μπορεί να κρίνει όλη την πορεία ενός μαθητή.

Στόχος της εκπαιδευτικής πολιτικής θα έπρεπε να είναι η δημιουργία ηθικών ανθρώπων με γνώση και κριτική σκέψη, δεν θα πρέπει η κάθε κυβέρνηση και το κάθε κόμμα που αναλαμβάνει την εξουσία να αλλάζει το εκπαιδευτικό σύστημα και να αποπροσανατολίζει εκπαιδευτικούς μαθητές και γονείς.          

Facebook Comments