Η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι τεράστια. Μεγαλύτερη από το μπόι του -ή ίσως και όχι- γιατί το να φέρεις 40% στη ΝΔ και να της δώσεις μία άνετη αυτοδυναμία όταν όλοι διερρήγνυαν μέχρι πρότινος τα ιμάτιά τους ότι οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις «πέθαναν» είναι μία αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι κάτι έκανες πολύ καλά. Εσύ το έκανες πολύ καλά, δεν εξαϋλώθηκε ο αντίπαλός σου και απλώς εσύ επιβίωσες κάπως καλύτερα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που ουκ ολίγοι έσπευσαν να πουν «ότι δεν τραβάει» αλλά ξέχασαν πως από αουτσάιντερ έγινε πρόεδρος της ΝΔ, πιστώνεται προσωπικά το 40%, το κέρδισε ο ίδιος και το επιτελείο του. Η νίκη του είναι στρατηγική και διόλου τυχαία. Κατάφερε να επιτύχει μία πολύ μεγάλη διαφορά και ποσοστό προ κρίσης. Πλέον το μόνο που περιμένουμε είναι το πόσο μεγάλη θα είναι η αυτοδυναμία του (και ότι δεν θα μπει η Χρυσή Αυγή στη Βουλή). 

Και όχι, η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι στρατηγική. Για την ακρίβεια η ήττα του Τσίπρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 20%+ είναι ένα κόμμα ξεκάθαρα προσωποπαγές. Ο Τσίπρας πήρε τον συνασπισμό, ένα κόμμα που οριακά έμπαινε στη Βουλή, εντός τεσσάρων ετών ηγήθηκε των κινημάτων των πλατείων, το έκανε αξιωματική αντιπολίτευση και μετά κυβέρνηση. Μία κυβέρνηση που άντεξε 4,5 χρόνια παρά τις αντιξοότητες, που συγκυβέρνησε με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, που πέρασε μνημόνια σαν καραμέλες, που πέρασε ακόμη και τη Συμφωνία των Πρεσπών. Αυτό που κατάφερε πολιτικά -επουδενί εθνικά- το ‘15 ο Τσίπρας είναι αξιομνημόνευτο. Το σημερινό αποτέλεσμα είναι το τρίτο καλύτερο αποτέλεσμα στην ιστορία του κόμματός του. Είναι αστείο να τεθεί ζήτημα ηγεσίας στο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει πάνω στις πλάτες του Τσίπρα, χωρίς τον Τσίπρα είναι ο συνασπισμός του 3%. Σημειωτέον ότι ο Αντώνης Σαμαράς στις δεύτερες εκλογές του 2012 κατόπιν τεραστίων πιέσων κατάφερε να συγκεντρώσει ένα 29% και κυβέρνησε με αυτό, με ποσοστό μικρότερο του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα σε ένα ιστορικό και μεγάλο κόμμα. Επίσης, το ταβάνι του ΣΥΡΙΖΑ είναι το 36%, ας μην το αγνοούμε αυτό.

Άρα, γεγονός είναι η νίκη της Νέας Δημοκρατίας και όχι τόσο η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Το μεγαλύτερο λάθος στην πολιτική, ίσως και στη ζωή, είναι το να υποτιμάς τον αντιπαλό σου, να τον φτύνεις στα μούτρα. Πρώτος και καλύτερος το έκανε ο Αντώνης Σαμαράς με τρόπο προκλητικό, πίστευε ότι ο Τσίπρας είναι κανά πιτσιρίκι που θα έκανε μια «αριστερή παρένθεση» λίγων μηνών κι εντέλει το… πιτσιρίκι του την «έκανε», έγραψε βιβλίο τεσσάρων ετών και θα συνεχίσει νομίζω να γράφει ιστορία ως ηγέτης του κεντροαριστερού χώρου.

Το ίδιο λάθος έκανε όμως και ο Αλέξης Τσίπρας μετά, υποτίμησε κατάφωρα τον πολιτικό του αντίπαλο, τον υποτίμησε από την πρώτη μέρα, έβγαινε κι έλεγε ακόμη και λίγες εβδομάδες πριν τις ευρωεκλογές ότι θέλει τον Μητσοτάκη αρχηγό της ΝΔ για να τον κερδίζει. Εκεί κάπου ο Τσίπρας άρχισε να χάνει την μπάλα και ο Μητσοτάκης να του την κλέβει μέσα από το γήπεδό του. Ο Μητσοτάκης δεν τον υποτίμησε ούτε μισή μέρα κι αυτό φάνηκε από την τόση δουλειά που έκανε εσωκομματικά, τρία χρόνια είχε ένα ολόκληρο κόμμα στο πόδι. Ο Μητσοτάκης το μόνο που έκανε ήταν μετά το αποτέλεσμα τον ευρωεκλογών να τον απαξιώσει. Γιατί; Γιατί μπορούσε με 9,5 μονάδες διαφορά.

Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι όσο πιο πολύ υποτιμάς τον αντίπαλό σου, τόσο πιο πολύ χάνεις από αυτόν.

 

Facebook Comments