Κάθε φορά που στο Μαξίμου διαβάζουν τα στοιχεία κάποιας καινούριας δημοσκόπησης, προφανώς τρίβουν τα χέρια τους. Μπορεί να ψιλοδαγκώνονται βλέποντας τα ποσοστά αποδοχής της πολιτικής τους για το μεταναστευτικό, όμως σε όλα τα υπόλοιπα πεδία η κατάσταση μοιάζει σχεδόν ιδανική. Κοντά τέσσερις μήνες μετά την νίκη του στις εκλογές, ο Κυριάκος μοιάζει να επικρατεί κατά κράτος έναντι οποιουδήποτε αντιπάλου. Οι πίνακες και οι καμπύλες δείχνουν έναν άνθρωπο που σήμερα παίζει μόνος του στο πολιτικό γήπεδο της χώρας.

Αυτό είναι και καλό και κακό για τον Μητσοτάκη, ανάλογα από ποια σκοπιά το βλέπει κανείς. Είναι καλό διότι ουσιαστικά έχει λυμένα τα χέρια του να πάρει οποιαδήποτε πρωτοβουλία, ξέροντας ότι δεν πρόκειται να συναντήσει αξιοπρόσεκτες αντιστάσεις. Ο πρωθυπουργός έχει μπροστά του μια βεντάλια από πιθανές δράσεις τις οποίες μπορεί να υιοθετήσει ή να απορρίψει ανεμπόδιστα. Τηρουμένων των αναλογιών και των δημοκρατικών πλαισίων, ο Μητσοτάκης αυτή την στιγμή κάνει ό,τι θέλει. Εξαρτάται βέβαια απ’ αυτόν αν θα αξιοποιήσει αυτή την δυνατότητα προς μια παραγωγική κατεύθυνση ή θα την καταναλώσει αλόγιστα όπως έκανε ο Αλέξης την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης του.

Το κακό είναι πως κυβερνώντας δίχως σοβαρό αντίπαλο, είναι εύκολο για τον πρωθυπουργό να καταληφθεί από την ψευδαίσθηση της μόνιμης παντοδυναμίας. Να αρχίσει δηλαδή να μην αντιλαμβάνεται τα υπόγεια σημάδια της κοινωνίας που διοικεί, θεωρώντας ότι πάντα θα έχει την αποδοχή που διαθέτει σήμερα. Επίσης, ελλείψει σοβαρού αντιπάλου που δημιουργεί την αίσθηση του έξωθεν κινδύνου, τα στελέχη του κόμματος του και οι υπουργοί του ενδέχεται να επιδοθούν σε εσωτερικές μάχες, πράγμα πολύ συνηθισμένο στις κυβερνήσεις. Ο ένας να καταφέρεται κατά του άλλου, ο ένας να υποσκάπτει ή να συκοφαντεί υπογείως τον άλλον.

Οι εχέφρονες πρωθυπουργοί που θέλουν να αφήσουν ένα σοβαρό μεταρρυθμιστικό έργο, βρίσκονται μονίμως μπροστά σ’ ένα δίλημμα. Οι μεταρρυθμίσεις τους δεν πρέπει να είναι τόσο αργές ή απαλές ώστε να το υπάρχον σύστημα να τις ακυρώσει στην πράξη, αλλά δεν πρέπει να είναι τόσο γρήγορες ή επιθετικές ώστε να μην έχουν την αποδοχή του κόσμου. Αυτό το κρίσιμο όριο καθορίζει εν πολλοίς την επιτυχία ή την αποτυχία κάθε πρωθυπουργού. Για να μπορέσει ο Κυριάκος να κρατηθεί πάνω σ’ αυτό το όριο, πρέπει απαξάπαντως να καταφέρει να διατηρήσει την επαφή του με την πραγματικότητα δίχως μεσάζοντες. Να μην τον συνεπάρει καμιά αίσθηση παντοδυναμίας, αλλά να μην τον φρενάρουν υπερβολικοί φόβοι που θα απονευρώσουν πλήρως την πολιτική του.

Δύσκολο, δεν αντιλέγω. Αλλά εφικτό. Αρκεί να ξέρει τι θέλει να κάνει (πράγμα που φαίνεται να ισχύει), να μην φοβάται τις συγκρούσεις (αντιλαμβανόμενος όμως τα όρια τους) και να μην κλειστεί μέσα στο χρυσό κλουβί του Μαξίμου (πράγμα ευκολότατο). Η σιδερένια πυγμή με την οποία καθοδηγεί την κυβέρνηση του ως τώρα αποδίδει, αρκεί αυτό να μην καταλήξει μακροπρόθεσμα σε ενός ανδρός αρχή μέσα στην οποία ουδείς άλλος παίρνει πρωτοβουλία. Τελικά, το πρώτο τρίμηνο-τετράμηνο κύλησε καλά και για τον ίδιον και για την χώρα. Για να δούμε πότε το σύστημα του θ’ αρχίσει να δείχνει σημάδια κούρασης. Διότι αυτή είναι μια κρίσιμη καμπή.

Facebook Comments