Μια απεργία που δεν ένιωσε κανείς

Ας υποθέσουμε, για την οικονομία της συζήτησης, ότι το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας που ψηφίζεται τις επόμενες μέρες είναι ένας εργασιακός ολετήρας. Καταστρατηγεί τα δικαιώματα των εργαζόμενων και από το παράθυρο κανονικοποιεί τις συνθήκες ζούγκλας που επικρατούν στην αγορά. Αν ίσχυε αυτό, λοιπόν, θα έπρεπε χθες να έχουν σηκωθεί και οι πέτρες στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, για να σταλεί ένα ευκρινές μήνυμα στην κυβέρνηση ότι είναι σε δυσαρμονία με τη διάθεση του κόσμου της αγοράς. 

Κι όμως. στις τράπεζες απήργησε το 2% των εργαζόμενων, ενώ το λιανεμπόριο, η εστίαση και τα σούπερ μάρκετ έμειναν ανοιχτά. Στις τηλεπικοινωνίες υπήρξε μια αυξημένη συμμετοχή στην απεργία, της τάξης του 15%, ενώ αναιμική ήταν και η ανταπόκριση στον δημόσιο τομέα, καθώς σε ΔΕΗ, ΔΕΔΔΗΕ και ΕΥΑΘ, το ποσοστό ήταν ελάχιστον. Μόνο στα ΕΛΤΑ η συμμετοχή προσέγγισε το 15%. 

Αν σκεφτεί, δε, κανείς ότι το ΠΑΜΕ που είναι σοβαρός οργανωτικός βραχίονας κατέβασε γύρω στα 20.000 άτομα και οι υπόλοιποι μαζί, κόμματα και συνδικαλιστικοί φορείς, κάτι από παραπάνω από 5.000, είναι αντιληπτό και μάλλον εύκολα ότι το παλλαϊκό κίνημα μάλλον δεν…φτουράει. Όσο η ιδιωτική αγορά, δε, μένει προσηλωμένη στην εργασία της, σημαίνει ότι δύο τινά συμβαίνουν: είτε δεν έχει το περιθώριο να αντιδράσει είτε το νομοσχέδιο που έρχεται δεν αναιρεί με τόσο βίαιο τρόπο μια σειρά κεκτημένων δικαιωμάτων. 

Βεβαίως, κάτι τέτοια έλεγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και πριν τις εκλογές του 2019, με τον «ψυκτικό από το Περιστέρι». Ότι ο Μητσοτάκης θα κόψει όλα τα επιδόματα και θα απολύει, ως άλλος Δρακουμέλ, δημόσιους υπαλλήλους. Το παραμύθι αποδείχθηκε ότι δεν είχε δράκο, αλλά το βασικότερο πρόβλημα είναι ότι κανένας δεν άκουσε το παραμύθι.