Η μάχη του Γιώργου με υλικά του χθες

Ο Γιώργος Παπανδρέου κατέθεσε χθες τις υπογραφές για την υποψηφιότητα του και παίρνει πλέον επισήμως θέση στην κούρσα για την ηγεσία και την εσωκομματική διαδικασία της 5ης Δεκεμβρίου. 

Βεβαίως, το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι το εξής ένα και θεμελιώδες: τι ζητάει ο Γιώργος; Ζητά να βιώσει την πολιτική του δικαίωση δέκα χρόνια μετά την απομάκρυνση του από τη θέση του; Πιστεύει ότι αυτός μπορεί να οδηγήσει το κόμμα στην επόμενη μέρα; Ο ίδιος, μαθαίνω, λέει σε φίλους και στελέχη ότι μπορεί να μεγαλώσει ξανά το ΚΙΝΑΛ. Αλήθεια; 

Η αίσθηση που έχω-και το γράφω ανεξαρτήτως του αποτελέσματος που θα βγάλει η κάλπη-είναι ότι ο Γιώργος υπέκυψε στη σαγήνη ανθρώπων που δεν υπάρχουν χωρίς αυτόν πολιτικά. Πιστεύει μέσα του, πράγματι, ότι μπορεί να μεγαλώσει ξανά το κόμμα, αλλά δεν μπορεί να το προσδιορίσει ακριβώς πώς. Και ο Τσίπρας, να ξέρετε, ομολογεί σε συνομιλητές του ότι ο Γιώργος μπορεί να του πάρει ψήφους. Το ερώτημα είναι πόσες θα χάσει κιόλας, ιδίως προς τη μεριά της ΝΔ. 

Αυτά, όμως, είναι ζητήματα της επόμενης και της μεθεπόμενης ημέρας. Το ζήτημα του παρόντος είναι με ποιους δίνεις τη μάχη και τι προσβεύεις. Ως προς το πρώτο, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ήταν εκεί και το 2009-2011 και δεν απέτρεψαν τα χειρότερα και για τη χώρα και για τον ίδιο τον Παπανδρέου. Όσο για τις θέσεις και τις πολιτικές, αυτές θα πρέπει να τις ακούσουμε, γιατί μέχρι στιγμής ακούμε μόνο ορισμένες αδρές ιδεολογικές τοποθετήσεις.