Και να που το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ξαναμπήκε στην ζωή μας. Χρειάστηκε η δραματική στροφή στην υγεία της κ. Γεννηματά για να θυμηθούμε ότι υπάρχει τρίτο κόμμα στην χώρα και ότι οι εξελίξεις στο εσωτερικό του συνδέονται με τις εξελίξεις στην χώρα. Και βρεθήκαμε τώρα στην αλλόκοτη θέση να αναρωτιόμαστε αν ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας είναι υπέρ του Γιώργου, υπέρ του Λοβέρδου ή υπέρ του Ανδρουλάκη.

Όλα αυτά έχουν σχέση με την απλή αναλογική. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ψηφίσει αυτό το επικίνδυνο για την κυβερνησιμότητα του τόπου σύστημα, σήμερα δεν θα απασχολούσαμε την διάνοια μας με σενάρια του τύπου «Αλέξης-Γιώργος-Γιάνης κυβέρνηση συνεργασίας». Επίσης αν υπήρχε κανονικός δικομματισμός κι όχι αυτός ο κουτσός του ενός και μισού κόμματος, κανείς δεν θα έδινε σημασία στην επιστροφή ή μη-επιστροφή του Γιώργου στο προσκήνιο. Η ολοφάνερη αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να ανακάμψει και να γίνει κόμμα της προκοπής με προοπτική εξουσίας, αυτομάτως μεγαλώνει την πολιτική αξία του ΚΙΝΑΛ και της ηγεσίας του.

Όμως μην παρασυρόμαστε από επικοινωνιακές εκρήξεις, που συχνά αποδεικνύονται φούσκες της στιγμής. Πάντα το ζητούμενο της πολιτικής είναι αν η (κάθε) κυβέρνηση τα πάει καλά, μέτρια ή κακά, αν η οικονομία βαδίζει σε αναπτυξιακά ή υφεσιακά μονοπάτια, αν τα εθνικά ζητήματα δημιουργούν περιβάλλον ασφάλειας ή αναταραχής. Όταν η κυβέρνηση τα καταφέρνει, οι διεργασίες στο εσωτερικό της αντιπολίτευσης αποκτούν το ειδικό βάρος που τους αρμόζει, όταν η κυβέρνηση παραπαίει η σημασία της αντιπολίτευσης μεγεθύνεται.

Που σημαίνει ότι όλα τα πρωτοσέλιδα της περιόδου που αφορούν το ΚΙΝΑΛ, επαφίενται εν τέλει στην αποτελεσματικότητα του Κυριάκου. Αν η ΝΔ, μέσα στον κυκεώνα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει, καταφέρει να διατηρήσει την ικανή δημοσκοπική διαφορά που υπάρχει σήμερα, μικρή σημασία θα έχει αν εκλεγεί ο Γιώργος ή ο Ανδρουλάκης ή ο Λοβέρδος στο ΚΙΝΑΛ. Κυβέρνηση μειοψηφίας στην Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να υπάρξει κι ας την ονειρεύεται ο Τσίπρας ως μοναδική του επιλογή να επιστρέψει.

Και τέλος πάντων, η χώρα δεν μπορεί να ασχολείται με τα ψυχολογικά των «πληγωμένων» του πολιτικού της προσωπικού. Ο Γιώργος θέλει να δικαιωθεί για το 2009-2012, ο Αλέξης θέλει να πάρει την ρεβάνς διότι θεωρεί τον εαυτό του αδικημένο, ο Βαρουφάκης θέλει να αποδείξει ότι δεν ήταν ο παλαβός που έσπρωχνε την χώρα στο οικονομικό γκρεμό. Ναι, τους κατανοούμε ως έναν βαθμό, κι εμείς όλοι κάποιο απωθημένο έχουμε να μας κατατρύχει, αλλά νησάφι. Υπάρχει κι ένα μέλλον που πρέπει να διακονήσουμε.

Facebook Comments