Όσοι έχουν περάσει στα νιάτα τους από «το κόμμα», ίσως έτυχε να ακούσουν ψαγμένους καθοδηγητές να πετάνε τη φαρμακερή σπόντα «αν τα γεγονότα δεν συμφωνούν με τις απόψεις μας, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα» …

Εσχάτως, όμως, το πρόβλημα με την πραγματικότητα εμφανώς το έχουν και στην άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος, αυτοί που έχουν [;] κυβερνητικές ευθύνες. Άλλη άκρη – με την ευκαιρία – δεν είναι αυτοί που τους έχουν περισσότερο άχτι. Άλλη άκρη στη διαμαρτυρία είναι η αναγκαστικά ρεαλιστική αντιμετώπιση του ερωτήματος «τι κάνουμε ;».

Η μόδα, λοιπόν, της αιθεροβάμονος διαστροφής της πραγματικότητας έχει κερδίσει και τους επιγόνους κάποιων που ούτε καν θα διανοούνταν να ωραιοποιήσουν καταστάσεις.

Το θέατρο σκιών, αίφνης, της σύγχρονης συγκυβέρνησης θεωρεί πρέπον και – κυρίως ! – αποτελεσματικό να στρέφει τεχνηέντως τα φώτα της δημοσιότητας π.χ. στο τι ώρα έχουν rendez-vous οι δύο «ηγέτες». Θεωρούν ότι, αν περάσουν επικοινωνιακά ότι οι ως άνω έχουν κάτι σαν «σούζα» τους υπουργοποιήσιμους, τότε θα ενισχύσουν τα μάλα το ηγετικό τους προφίλ, θα κερδίσουν πόντους στο εκλογικό σώμα, θα ανεβάσουν τα ποσοστά των κομμάτων τους στις επόμενες εκλογές – bingo !

Αν η κυβερνητική αναδόμηση είχε story, έστω και με φυσιολογικές αβεβαιότητες και ολίγον υπεραισιόδοξες επιδιώξεις, τότε το επικοινωνιακό παιχνίδι θα είχε να κάνει με αυτό το success story. Αλλιώς οι επικοινωνιολόγοι τους είναι για να πηγαίνουν σπίτι τους.

Οι όποιες επί της ουσίας μισο-κουβέντες αναφέρονται σε «δρόμο που έχει διανυθεί», σε «μεταρρυθμίσεις που πρέπει να συνεχισθούν» και τα συναφή αόριστα.

Ατυχώς οι αριθμοί των δημοσκοπήσεων, καθώς και των επίσης στημένων εκλογικών αναμετρήσεων, μπορεί να δικαιώσουν τις μεθοδεύσεις. Το πρόβλημα είναι τι κάνουμε όχι με τα ψέματα αλλά με τις αλήθειες.
Καλώς ή κακώς, στην εποχή μας «αριθμοί = χρηματιστήριο». Όλα τα υπόλοιπα μπορεί να είναι και ψέματα, ή έστω αποτελέσματα δημιουργικής λογιστικής. Η τριλογία μας περί ανακεφαλαιοποιήσεων, π.χ., υπέδειξε ουκ ολίγα σχετικά.

Το ΧΑΑ μπορεί και να σηκώνει αστεία, συζητήσιμο το για πόσο. Ευλόγως συνηθίζει να χάνει την υπομονή του, ιδίως άμα τω ακούσματι της «η φωνή που σημάδεψε τη δεκαετία του ‘80» …

«Γκρέμιστα όλα πια σκληρή καρδιά» φαίνεται ότι σιγοτραγουδούσε και ο επί κεφαλής της Fed όταν έδινε τίτλο «δεν πατάμε φρένο, απλώς αφήνουμε το γκάζι» – κάτι έλεγε περί ομολόγων.

Οι παγκόσμιες χρηματαγορές παραμένουν ανεξέλεγκτες. Και είναι εξ ορισμού μη ελέγξιμες. Απλώς κάποιοι προσπαθούν να πείσουν ότι κάποιος έχει τα μαστίγιο, μήπως και καταφέρει να πείσει ότι τις ελέγχει και τις ελέγξει κάπως. Περί αυτού πρόκειται.

Αν χρειασθεί, είναι ικανοί ακόμη και να υποστηρίξουν ότι το «μη φρένο» ήταν μήνυμα αυτοπεποίθησης. Κάπως έτσι όλο και κάποιοι θα τσιμπήσουν στην επόμενη προσταγή. Π.χ. «και τώρα γκάζι, ξανά !» …

Αν το «είπε» και η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ που συνεδρίασε – οποία απόδειξις ισχύος ! – υπό άκρα μυστικότητα και υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας …

Facebook Comments