Τους τελευταίους μήνες παρατηρούμε την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων μεταξύ πολιτικών δυνάμεων, για τη δημιουργία νέας κεντροαριστερής παράταξης.  Μία διαδικασία πολλών μηνών που πλέον βρίσκεται και πάλι στο σημείο που ξεκίνησε. Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις μπορούμε, με ασφάλεια πλέον, να χαρακτηρίσουμε τη διαδικασία αυτή ως μια μάχη διατήρησης εξουσιών και προνομίων συγκεκριμένων προσώπων ακόμα και αν αυτές αφορούν πλέον ένα μικρό σχετικά ποσοστό του εκλογικού σώματος.

Από τη μία πλευρά έχουμε το ΠΟΤΑΜΙ, ένα κόμμα που γρήγορα έχασε το χαρακτήρα του ανοιχτού κινήματος  με έντονα ¨απολιτίκ¨ χαρακτηριστικά και μετατράπηκε σε όχημα προβολής και ¨ιδιοκτησία¨ ενός προσώπου, όπως κατηγορούν τα στελέχη που αποχώρησαν το τελευταίο χρόνο .

Από την άλλη έχουμε το ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα με ιστορικό ρυθμιστικό χαρακτήρα στις πολιτικές εξελίξεις και που παραμένει, ακόμα και με μονοψήφιο εκλογικό ποσοστό, ρυθμιστής εξελίξεων, κυρίως λόγω της αδιαπραγμάτευτης θέσης του για την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.  Ένα κόμμα με πολλά βαρίδια στο εσωτερικό του που προέρχονται  κυρίως από τα χρόνια εξουσίας. Στο κόμμα τα τελευταία χρόνια έχει γίνει προσπάθεια ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού του, μια προσπάθεια όμως που μοιάζει να έγινε περισσότερο από ανάγκη παρά για την ουσία. Δόθηκε η δυνατότητα συμμετοχής και εξέλιξης νέων στελεχών βάζοντας όμως μία ξεκάθαρη οροφή μέχρι που μπορούν αυτά τα στελέχη να φτάσουν. Το  ¨ύψος¨ της οροφής ορίζεται από το επίπεδο που νοιώθουν ασφάλεια οι λεγόμενοι «παλαιοκομματικοί».

Έτσι φτάνουμε στο αποτέλεσμα μια διαδικασίας που εξαρχής δεν είχε κανένα κοινωνικό πρόσημο. Το άθροισμα ποσοστών μπορεί στη μαθηματική επιστήμη να δίνει ένα μεγαλύτερο αποτέλεσμα από τα επι μέρους νούμερα, αλλά στη πολιτική και εκλογική διαδικασία έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι οδηγεί σε νούμερα μικρότερα του μαθηματικού αθροίσματος. Αποτέλεσμα μια μάχης που δόθηκε σε ¨κλειστό κύκλο¨, με προϋποθέσεις και όρους συμμετοχής μακριά από τη κοινωνική πραγματικότητα.

Η κοινωνία βράζει και έχει εγκλωβιστεί  πολιτικά, συμμετέχοντας είτε στην αποχή, είτε δίνοντας ψήφο σε γραφικούς χαρακτήρες και σχήματα. Την ώρα που θα αντιπολιτευόμαστε – χλευάζουμε τον Τσίπρα που θα βγάλει ένα πομπώδη λόγο για τη κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, με την απλή μετονομασία του σε ΦΜΑΠ, κατηγορώντας τον για προσπάθεια κοροϊδίας του εκλογικού σώματος για άλλη μία φορά, τη ίδια στιγμή έμμεσα κάνουμε το ίδιο πράγμα μιλώντας για τη δημιουργία μιας νέας παράταξης αλλάζοντας απλά το όνομα και διατηρώντας όλα τα χαρακτηριστικά και διαδικασίες που ο κόσμος έχει καταδικάσει δια της ψήφου του.

Τι συμπέρασμα περιμένουμε να βγάλει ο κόσμος, όταν προσπαθούμε να ιδρύσουμε ένα φορέα που το ουσιαστικό ιδεολογικό στίγμα του θα καθοριστεί σε χρονικό σημείο μεταγενέστερο της ιδρύσεως; Τι συμπέρασμα μπορεί να βγει όταν τα προσκολλήματα  στη διαδικασία έχουν να κάνουν με το περιορισμό των υποψηφίων για την ηγεσία; Τι είδους εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης είναι αυτή που εξ αρχής περιλαμβάνει τη συνεργασία με άλλα κόμματα δεξιά και αριστερά και πώς μια τέτοια πρόταση μπορεί να είναι ψήφος διεξόδου για τον πολίτη; Τι το νέο έχει μια πρόταση που περιλαμβάνει δομές, πρόσωπα και διαδικασίες που οι πολίτες έχουν καταψηφίσει πολλάκις πλέον στο πρόσφατο παρελθόν;

Κανένα νέο εγχείρημα δεν θα πετύχει πολιτικά όσο αυτό δεν προέρχεται από τη κοινωνική βάση. Κανένα πολιτικό σχήμα δεν θα πετύχει όσο καταναλώνει χρόνο για το τι θα πλασάρει ιδεολογικά, χρόνο που δεν έχει κανένας πολίτης στη καθημερινότητα του για να αντιμετωπίσει τη καταιγίδα προβλημάτων που, είτε αρέσει είτε όχι, ξεκινούν από τη πολιτική. Καταναλώνουμε μήνες για το αν το εγχείρημα θα εκφραστεί ως κεντροαριστερά, κέντρο, μεταρρυθμιστικό κέντρο, μεταρρυθμιστική αριστερά, ανανεωτικό κέντρο κλπ όταν ο πολίτης το μόνο στίγμα που ζητάει είναι ΛΥΣΗ.

Το μήνυμα της 3ης Σεπτεμβρίου που εορτάστηκε στο ΠΑΣΟΚ  είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Είναι το μήνυμα της ΑΛΛΑΓΗΣ. Της ΑΛΛΑΓΗΣ που ζητάει ο πολίτης στη πολιτική και που ξεκινάει από το εσωτερικό των κομμάτων. Της ΑΛΛΑΓΗΣ που ζητάει η κοινωνία για να βγει από την αποχή και να συμμετέχει στη πορεία προς το αύριο. Της ΑΛΛΑΓΗΣ της αίσθησης του αύριο από απαισιόδοξη σε αισιόδοξη. 

Η ΑΛΛΑΓΗ έρχεται πλέον μόνο με επανάσταση και ρήξη. Επανάσταση ατομική ώστε να αποβάλουμε ο καθένας ξεχωριστά τους εγωισμούς. Επανάσταση συλλογική με ξεκάθαρο μήνυμα ανατροπής πρακτικών και νοοτροπιών που μας έφτασαν εδώ ως κοινωνία. Μία κίνηση από και για τη κοινωνία και όχι από και για τη προσωπική πολιτική επιβίωση κάποιων.

Facebook Comments