Δεν ξενερώνουμε ποτέ

Αυτές τις μέρες άκουσα πολλά εξαιτίας της εμπλοκής μου στην ομάδα πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση των Οκτώ. Τα «αλληλέγγυοι», «ύποπτοι» και πλείστα άλλα που μας αποδόθηκαν από ακροδεξιά sites που έχουν ως στόχο την προώθηση των απόψεων του Καμμένου, με έκαναν να γελάσω. Το ίδιο και τα σχόλια που όπως πληροφορήθηκα ακούστηκαν σε εκπομπές της ΕΡΤ.

Την τελευταία εβδομάδα, έκανα ένα «πείραμα». Έπιανα κουβέντα στους επιβάτες στα μέσα μαζικής μεταφοράς, για το ζήτημα των Οκτώ. Ήθελα να μάθω τη γνώμη των πολιτών, ήθελα να καταλάβω αν ένα τέτοιο ζήτημα που δε σχετίζεται με την οικονομία ή τα υπόλοιπα που κυριαρχούν καθημερινά στον δημόσιο λόγο, τραβάει την προσοχή τους και αν ναι, τι άποψη έχουν.

Το πλάνο είχε ως εξής: καθόμουν δίπλα σε κάποιον, άνοιγα το φύλλο του Βήματος με το τελευταίο άρθρο της Ελευθερίας Κόλλια για τους Οκτώ και ξεκινούσα την κουβέντα λέγοντας «για να δούμε τι θα αποφασίσει ο Άρειος Πάγος τη Δευτέρα…». Από όσους μίλησα, περίπου μια εικοσαριά, μόνο δύο δε γνώριζαν το ζήτημα. Ένας νεαρός γύρω στα 18-20 και ένας κύριος γύρω στα 40. Σας παραθέτω ενδεικτικές απόψεις των επιβατών.

Ο πρώτος κύριος στο λεωφορείο γύρω στα 50, είπε «Ευτυχώς που ήρθαν εδώ και δεν πήγαν στη Βουλγαρία. Στο λέω εγώ που έζησα στην Αλβανία. Μόνο αν έχεις ζήσει εκεί καταλαβαίνεις πόσο εύκολο είναι να βρεις τον μπελά σου χωρίς να κάνεις τίποτα. Κι εδώ μπορείς να το πάθεις, αλλά εδώ έχει και δικαστήρια. Λεφτά θέλουν βέβαια οι δικηγόροι, αλλά θα βρεις το δίκιο σου. Στην Αλβανία, έκαναν ό,τι ήθελαν, έπρεπε να φύγεις για να σωθείς».

Το επόμενο είναι από συζήτηση στο μετρό, με άνδρα γύρω στα 60-65. Ήταν ενήμερος και ανησυχούσε και για τους οκτώ. Καθόμασταν σε αυτές τις θέσεις που προορίζονται για τέσσερα άτομα, οπότε στην κουβέντα μπήκαν και οι διπλανοί συνεπιβάτες. Οι δύο κυρίες της παρέας (λίγο μεγαλύτερες, γύρω στα 70) που πήγαιναν σε κεντρικό νοσοκομείο για να πάρουν αποτελέσματα εξετάσεων, είχαν ακούσει για τους Οκτώ «από την τηλεόραση». Μετά το σχόλιο του κυρίου της παρέας, μπήκαν κι εκείνες στη συζήτηση. «Παίζουμε χαρτιά κάθε Παρασκευή με κάτι φίλους και το κουβεντιάζαμε τις προάλλες. Πετάγεται ένας, «έλα μωρέ με τους τουρκαλάδες», πέσαμε οι άλλοι να τον φάμε. Εμείς κοπέλα μου, είμαστε τόσα χρόνια στην Ευρώπη. Ο γιός μου δουλεύει έντεκα χρόνια στη Γερμανία. Κι εκεί έχει πολλούς Τούρκους και Έλληνες και κάθε καρυδιάς καρύδι. Έχω πάει, τα έχω δει με τα μάτια μου. Αλλά έχει και ισότητα. Δε λέει κανείς «έλα μωρέ Έλληνες είναι». Αυτό πρέπει να μάθουμε κι εμείς, να μην ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους απ’ τη ράτσα. Δεν ξέρω αν έχουν κάνει τη ζημιά οι οκτώ Τούρκοι, αυτό που ξέρω είναι ότι η Ελλάδα δίκασε τον Παττακό, δεν του φύτεψε ένα βόλι στο λαιμό. Δε γίνεται να τους στείλουμε πακέτο πίσω. Δε γίνονται αυτά τα πράγματα. Είμαστε ευρωπαϊκή χώρα…». Οι κυρίες σχολίασαν «ό,τι και να έχει κάνει κανείς, πρέπει να αποφασίζουν τα δικαστήρια, όχι να πηγαίνεις σαν το σκυλί στ’ αμπέλι. Δηλαδή, αν τους δώσουν, είναι σαν να μας λένε πάρτε ένα όπλο και κάντε ό,τι σας καπνίσει. Δεν υπάρχει κράτος, τίποτα».

Στον ηλεκτρικό, ήταν δυο νεαροί, γύρω στα είκοσι πέντε. Κάτι είχαν δει στο facebook για τους Οκτώ, μάλιστα μια φίλη τους ήρθε και στη συγκέντρωση στο ΕΑΤ/ΕΣΑ. «Δε θα μου έκανε καμία έκπληξη να τους δώσουμε. Δεν είμαστε σοβαρή χώρα, ούτε δημοκρατία. Να σου πω όμως κάτι; Καλά να πάθουμε. Όταν ξεπουλιέσαι τόσο φτηνά σε όποιον σου τάζει φράγκα, αυτά παθαίνεις. Δεν είναι μόνο ότι θα τους στείλουμε και θα τους καθαρίσουν, είναι που δε θα αντιδράσει κανείς. Κανένα στάτο θα γράψουμε και αυτό είναι όλο. Αν συνέβαινε αυτό στην Αγγλία θα είχε γίνει χαμός. Γι’ αυτό σκέφτομαι ότι καλά έκανα και έφυγα από ‘δω. Είμαστε τελειωμένοι». Ο έτερος φίλος είχε άλλη άποψη «ναι, να φύγουμε όλοι ρε συ και μετά να λέμε «α, η Ελλάδα, χωματερή φίλε». Όχι, δεν πάει έτσι. Κάτσε και πάλεψε ή βούλωσε το. Και να σου πω κάτι; Με τα στάτα στο fb βρεθήκαμε τόσοι στο ΕΑΤ/ΕΣΑ. Δεν ξέρω τι θα πουν οι δικαστές, αυτό που ξέρω είναι ότι αν τους δώσουν, θα γίνει χαμός. Δεν ξενερώνουμε ποτέ. Βαράνε μία αυτοί; Εκατό εμείς».

Την Παρασκευή πήγα πάλι να δω τους Οκτώ στο αστυνομικό τμήμα που κρατούνται. Μια κυρία περίμενε να πάρει το ταψί από το φαγητό που τους είχε φέρει. «Άκουσα για την υπόθεση με τούτα τα παλληκαράκια κι είπα να έρθω να τους φέρω λίγο φαϊ. Μάνα είμαι και γιαγιά, παιδιά μου είναι. Λίγη ανθρωπιά κοπέλα μου, άνθρωποι είμαστε πάνω απ’ όλα». Πρόσφατα, η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ είπε σε ομιλία της στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας «στην αρχαιότητα ο «ανθρωπισμός» δεν υπήρχε ως έννοια, παρά μόνο η «ανθρωπιά» που αφορούσε τους ντόπιους. Ο ανθρωπισμός είναι των Λατίνων και αποτελεί αξία που δε διαχωρίζει ξένους και ντόπιους. Τα έφερε έτσι η ζωή που λίγο καιρό μετά, πήρα την απάντηση: οι Έλληνες έχουν και ανθρωπισμό.

Παρατηρούσα τους οκτώ να μιλούν συγκινημένοι στην κυρία, από το μικρό γυάλινο παραθυράκι του κελιού τους. Από εκείνο τους χαιρέτησα κι εγώ και ανταλλάξαμε δυο κουβέντες. Ύψωναν τα χέρια και με ευχαριστούσαν, αισθανόμουν ντροπή που η τύχη τους παίζεται στα ζάρια. Αισθανόμουν ενοχές που θεώρησαν τη χώρα μου ευρωπαϊκή. Σε μια ευρωπαϊκή χώρα θα είχε ήδη βγει απόφαση, η κυβέρνηση δε θα είχε εμπλακεί στην υπόθεση, θα είχαν βγει από το κελί, η μοίρα τους θα βασιζόταν στον νόμο, όχι στην τύχη.

Η απόφαση ανακοινώνεται αύριο από τον Άρειο Πάγο και ο Τσίπρας δεν έχει κάνει ακόμη το αυτονόητο: να δηλώσει ότι υπάρχει κράτος δικαίου, να διαψεύσει τις δηλώσεις Ερντογάν, να δείξει ότι αφήνει την υπόθεση στα χέρια των δικαστών και μόνο. Ο Πρωθυπουργός της χώρας δεν κάνει το πρώτιστο καθήκον του: να βεβαιώσει πως κυβερνά μια χώρα με δημοκρατία, όπου ισχύει η διάκριση των εξουσιών.

Το στοίχημα της Δευτέρας, δεν είναι μόνο των Οκτώ, είναι όλων μας. Αν η απόφαση του Αρείου Πάγου δικαιώσει τις «κακές γλώσσες», μόνη εγγύηση είναι οι πολίτες.

 Η Ελλάδα είναι χώρα με δημοκρατία και ανήκει στην Ευρώπη. Καιρός να το καταλάβει και ο τελευταίος καιροσκόπος. Κι αν δυσκολεύεται, είμαστε εδώ να του το εξηγήσουμε σε κάθε τόνο.

Δεν ξενερώνουμε ποτέ.