Ένα από τα “καυτά” θέματα των ημερών -εκτός από το βενζινάδικο με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου- είναι οι δηλώσεις της αναπληρώτριας υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Τασίας Χριστοδουλοπούλου, σχετικά με τους πρόσφυγες που “λιάζονται” στις κεντρικές πλατείες της πόλης.  
 
“Άς το αφήσουμε να περάσει” είπαμε στην αρχή. Μία ακόμη άστοχη δήλωση. Έσπευσε όμως να μας διαψεύσει η συντρόφισσα, καθώς όπως τόνισε πως εννοεί τα όσα είπε. Και η μπουρδολογία δεν έχει τέλος. Η ίδια σε χθεσινή ερώτηση του Δημάρχου Αθηναίων, Γιώργου Καμίνη, για το που πάνε οι πρόσφυγες από την Ελλάδα (προς το εξωτερικό), απάντησε πως “απλώς εξαφανίζονται”. Δημιουργώντας ακόμη ένα viral βίντεο στα social media.
 
Όμως τα πράγματα δεν είναι αστεία, αλλά αντιθέτως πολύ σοβαρά, μιας και μιλάμε για ανθρώπινες ζωές. Ζωές που υποφέρουν, είτε εγκλωβισμένες στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας είτε στα παγκάκια της Ομόνοιας.  
 
Τα τελευταία χρόνια το μεταναστευτικό αποτελεί ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα, όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη. Δυστυχώς όμως, Ιταλία και Ελλάδα σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος του μεταναστευτικού και προσφυγικού ζητήματος.
 
Έχουμε ακούσει πολλές φορές για την επιδίωξη της εκάστοτε κυβέρνησης για αλλαγή του “Δουβλίνου 2”, όμως παρά τις όποιες δηλώσεις, τίποτα δε δείχνει ότι θα αλλάξει ουσιαστικά σχετικά με τον Κανονισμό. Την ίδια στιγμή, η θλιβερή πολιτική που ακολουθείται σε αυτόν τον τομέα, δίνει πάτημα στην ακροδεξιά, και φυσικά στους ψηφοφόρους της, ώστε να συνεχίζουν να την ψηφίζουν.
 
Η ίδια πολιτική συνεχίζεται λοιπόν, αν και πιο χαοτικά. Και ομολογώ, πως ενώ αρχικά είχα δει με θετικό μάτι την τοποθέτηση της κυρίας Χριστοδουλοπούλου σε αυτή τη θέση, μιας και η ίδια τοποθετήθηκε θετικά στην παροχή ιθαγένειας στα παιδιά που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν στην Ελλάδα, οι (μηδενικές) κινήσεις της σε συνδιασμό με τις αδικαιολόγητες δηλώσεις της με έκαναν γρήγορα να αλλάξω γνώμη.  
 
Το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια αργεί αδικαιολόγητα ενώ την ίδια στιγμή το μεταναστευτικό γνωρίζει τις χειρότερες του μέρες.  
 
Κανείς δεν θα διαφωνήσει στο ότι η “καρέκλα είναι ωραία”. Ειδικά όσο αναφορά την πολιτική, ίσως είναι και εθιστική. Όμως η καρέκλα πρέπει να αποδίδει και έργο για την κοινωνία, κάτι που δεν βλέπουμε να γίνεται. Αν λοιπόν η κυρία Χριστοδουλοπούλου, καταλάβει μέσα στον επόμενο μήνα πως δεν μπορεί η ίδια να διαχειριστεί την κατάσταση, ναι, οφείλει να παραιτηθεί.

Facebook Comments