Σε μια σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία, οι πολίτες αναμένουν από έναν υποψήφιο για μια θέση προέδρου ή πρωθυπουργού να έχει τόσο τη θεσμική δυνατότητα όσο και, κυρίως, την απαιτούμενη πολιτική ισχύ, για να διαμορφώσει προεκλογικά τις λίστες των υποψηφίων βουλευτών, σύμφωνα με τις καταστατικές διαδικασίες που προβλέπονται στο κόμμα του.

Όμως στην περίπτωση των επερχόμενων ευρωεκλογών τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά: Ναι μεν για πρώτη φορά τα περισσότερα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα έχουν καταθέσει μια υποψηφιότητα για τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πλην όμως αυτό το πρόσωπο συχνά δεν έχει την ικανότητα ούτε καν να θέσει εκτός ψηφοδελτίων ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο.

Αυτό συνέβη πρόσφατα με τον Γκι Φερχόφσταντ, υποψήφιο της ALDE (Συμμαχία Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη). Ο Φερχόφσταντ δεν κατάφερε να πείσει το βουλγαρικό Κίνημα για τα Δικαιώματα και τις Ελευθερίες, που εντάσσεται στην ALDE, να απομακρύνει από το ψηφοδέλτιό του ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα πρόσωπα της βουλγαρικής πολιτικής, τον βουλευτή του κόμματος, ολιγάρχη των μίντια και πρώην επικεφαλής της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφάλειας της Βουλγαρίας Ντέλιαν Πέεβσκι.

Οι διαπραγματεύσεις του Φερχόφσταντ, τόσο με την ηγεσία του Κινήματος για τα Δικαιώματα και τις Ελευθερίες όσο και με την ευρωβουλευτή που είναι ο σύνδεσμος της ALDE στη Βουλγαρία, δεν καρποφόρησαν.

Έτσι, ο Πέεβσκι παραμένει σε εκλόγιμη θέση. Ο Φερχόφσταντ έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι εφόσον ο Πέεβσκι εκλεγεί, δεν θα του δοθεί καμία θέση ευθύνης ως συντονιστή κοινοβουλευτικής ομάδας, προέδρου κοινοβουλευτικής επιτροπής ή επικεφαλής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας.

Συνεπώς, η ALDE αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να υπαναχωρήσει, παραχωρώντας στην ουσία ευρωπαϊκή κοινοβουλευτική ασυλία σε ένα πολιτικά ανεπιθύμητο πρόσωπο, για το οποίο μάλιστα παραλίγο να πέσει η νεοεκλεγείσα βουλγαρική κυβέρνηση πέρυσι το καλοκαίρι, και αρκούμενη στην de facto περιθωριοποίησή του στο Στρασβούργο και τις Βρυξέλλες.

Ταυτόχρονα, έναν μήνα πριν από τις ευρωεκλογές, ο Γκι Φερχόφσταντ παρουσίασε ένα πολύ φιλόδοξο «Σχέδιο για την Ευρώπη» με επτά στρατηγικές προτεραιότητες που θα προωθήσει σε περίπτωση εκλογής του ως προέδρου της Κομισιόν. Ως γνωστόν, ο επόμενος πρόεδρος θα προταθεί από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο «λαμβάνοντας υπόψη το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών εκλογών».

Επειδή η ALDE θα είναι μάλλον τέταρτη δύναμη σε ευρωβουλευτές σε μία εβδομάδα από τώρα, ο Φερχόφσταντ ποντάρει στο ρευστό πολιτικό σκηνικό που θα διαμορφωθεί λόγω της ισοπαλίας μεταξύ των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών κομμάτων, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και του Κόμματος των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, πλασάροντας την υποψηφιότητά του ως ευρύτερης αποδοχής προκειμένου να έχει τη λεγόμενη «δεδηλωμένη» στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και να εκλεγεί από μια αυξημένη πλειοψηφία ευρωβουλευτών.

Όμως οι δύο λογικές, αυτή ενός συμβιβασμού μεταξύ αντίπαλων πολιτικών κομμάτων και αυτή μιας πολιτικής νομιμοποίησης από την ευρύτερη δυνατή βάση ευρωβουλευτών, οι οποίες απαιτούνται προκειμένου να προωθηθεί μια φιλόδοξη ατζέντα ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όπως αυτή του φιλελεύθερου υποψηφίου, έρχονται σαφώς σε αντίθεση με την πραγματικότητα.

Διότι η πραγματικότητα φανερώνει έναν ευρωπαίο ηγέτη που δεν είναι καν σε θέση να ελέγξει τα εθνικά πολιτικά κόμματα που βρίσκονται κάτω απ’ την ομπρέλα του ευρωπαϊκού πολιτικού κόμματος, που αυτός κατά τα άλλα διευθύνει.

Όμως αυτό το χάσμα μεταξύ μιας ευρωπαϊκής φιλοδοξίας και της αδυναμίας ελέγχου των εθνικών μέσων που απαιτούνται για την υλοποίησή της είναι άλλη μια μορφή του περίφημου «δημοκρατικού ελλείμματος», που τώρα είναι πιο επείγον από ποτέ να καλυφθεί.

Facebook Comments