Αν θες ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο. Κι αν θες ρήξη προετοιμάσου για συναίνεση. Η ρήξη για να είναι επιτυχής προϋποθέτει ένα μεγάλο για την Ελληνική κοινωνία συμβιβασμό, ότι θα πρέπει να δώσει πρωτεύοντα ρόλο στον παραγωγικό ιστό της χώρας. Και για να είναι επιτυχής, θα πρέπει να τη διαχειριστούν άνθρωποι της αγοράς και όχι ιδεολόγοι αριστεροί.

Ας δούμε λοιπόν στο διά τούτα το σενάριο της ρήξης. Στη πράξη τι θα έπρεπε να γίνει; Πως θα έπρεπε να οργανωθεί για να έχει αποτελέσματα; Το μόνο που διαβάσαμε είναι αποσπασματικά κάποια άρθρα και κάποιους πίνακες ότι εξαρτόμαστε από εισαγωγές τροφίμων από το εξωτερικό και από την άλλη πλευρά διαβάσαμε ότι πρακτικά σε μια Ελλάδα που δε παράγει τίποτα η ρήξη απλά θα σημάνει κατάρρευση.

Αν ζούσαμε σε άλλες εποχές τα πράγματα θα ήταν απλά. Αν η συζήτηση γίνονταν πριν από εκατό χρόνια και το κυβερνών αριστερό κόμμα διαπίστωνε ότι μπορεί να θρέψει πχ μόνο το 60% του πληθυσμού, τότε πολύ απλά το υπόλοιπο 40% θα εκκαθαρίζονταν και θα προχωρούσε στο πλάνο του.

Eυτυχώς, αυτό το σενάριο δε μπορεί να συμβεί σήμερα. Θα έπρεπε λοιπόν η κυβέρνηση να διαπιστώσει το βαθμό αυτάρκειας της χώρας. Αυτό χρειάζεται σοβαρή δουλειά. Χρειάζεται να γίνουν συγκρίσεις μεταξύ εσωτερικής παραγωγής και εισαγωγών και πρέπει να γίνει και εξέταση των ντόπιων παραγωγικών μονάδων. Και έρχεται το ερώτημα; Ποιος θα επιφορτιστεί με την αναπλήρωση της παραγωγής; Οι ΔΕΚΟ; Ή μήπως νέες δημόσιες εταιρίες; Με παραγωγικότητα κάτω του κακού (όχι του μέτριου) είναι απλά αστείο. Σε συνθήκες ασφυξίας και ανάγκης οι μόνοι που θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν είναι οι ιδιώτες παραγωγοί. Και εδώ θα έπρεπε να γίνει ο μεγάλος συμβιβασμός. Θα έπρεπε το κράτος να αναγνωρίσει ότι ο παραγωγικός τομέας στην Ελλάδα θα πρέπει να προστατευτεί και να ενισχυθεί. Στη κανονική ζωή αυτό δε θα γίνει αλλά στο υποθετικό σενάριο που εξετάζουμε, ας υποθέσουμε ότι γίνεται.

Το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να ενθαρρύνει η κυβέρνηση θα ήταν η παραγωγή πολλαπλασιαστών. Δηλαδή παράγω προϊόντα που με τη σειρά τους βοηθούν στη παραγωγή περισσότερων προϊόντων. Άρα ο πρωτογενής τομέας, με την γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή, ο τομέας της ενέργειας, αλλά και ο δευτερογενής τομέας ιδίως σε ότι αφορά την παραγωγή μηχανολογικού εξοπλισμού θα έπρεπε να ενισχυθεί και να δουλεύουν οι εταιρίες μέρα νύχτα. Η ρήξη δε θα σήμαινε εμπάργκο και μάλιστα παγκόσμιο. Συνεπώς ακόμα κι αν για παράδειγμα οι Ευρωπαϊκές χώρες σταματούσαν να μας πουλάνε ρουλεμάν ή βίδες για τα μηχανήματά μας θα έπρεπε να τα βρούμε από άλλες χώρες, με διακρατικές συμφωνίες προϊόντων. Σου στέλνω μήλα, μου στέλνεις διαλυτικό για τη χημική βιομηχανία, για παράδειγμα.

Όμως η ενίσχυση της ντόπιας παραγωγής θα είχε απαιτήσεις σε κεφάλαια. Εδώ η κυβέρνηση θα έπρεπε να μεταφέρει θέλοντας και μη τα βάρη αλλού και να δώσει αέρα στη παραγωγή. Με διάφορους τρόπους οι εισαγωγές θα δυσκόλευαν ακόμα κι αν αυτό προσέκρουε σε διεθνείς συνθήκες. Θα έπρεπε με κάθε τρόπο να στηριχθεί η ντόπια αυτάρκεια. Όλα αυτά θέλουν χρόνο. Για αυτό ενώ η κυβέρνηση θα ετοίμαζε τη ρήξη, στο εξωτερικό μέτωπο θα προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο πιθανόν κάνοντας μικρές παραχωρήσεις.  Αντίστοιχα θα έψαχνε για νέους συμμάχους με σκοπό να φτιάξει ένα νέο δίκτυο ανταλλαγής προϊόντων. Παράλληλα θα προετοιμάζονταν για την εισαγωγή νέου νομίσματος. Δε θα εισήγαγε το νέο νόμισμα όμως πριν φτάσει να ανατρέψει πλήρως το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών. Με πλεονασματικό ισοζύγιο και με δυναμική ντόπια παραγωγή, η εισαγωγή νέου νομίσματος θα γινόταν ομαλά χωρίς τέτοια υποτίμηση που θα προκαλούσε χάος. Το βάρος στις συναλλαγές με τους νέους συμμάχους θα ήταν η εξαγωγή προϊόντων και η εισαγωγή όχι καταναλωτικών αγαθών αλλά εξοπλισμού που θα είχε σκοπό την περαιτέρω βελτίωση της ντόπιας παραγωγής, είτε σε ποσότητα είτε σε ποιότητα είτε σε πολυπλοκότητα και προστιθέμενη αξία.

Αυτές τις κινήσεις οι δανειστές θα τις έβλεπαν. Θα ήταν αδύνατο να μην αντιληφθούν ότι έχουν απέναντί τους μια κυβέρνηση της αριστεράς που έχει βάλει στόχο να επιστρέψει την αξιοπρέπεια στο πολίτη και να τον κάνει να νιώσει δυνατός και αυτάρκης. Η συμπεριφορά τους πιθανόν να ήταν άλλη, πιθανόν όμως να ήταν το ίδιο σκληρή ίσως και σκληρότερη. Για αυτό η ντόπια παραγωγή θα φρόντιζε να ενισχύσει την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας δίνοντας το μήνυμα ότι η Ελλάδα δε παίζει.

Η ρήξη θα γίνονταν σε συγκεκριμένη ημερομηνία που θα ήταν ορόσημο. Ένα Σάββατο, η κυβέρνηση θα καλούσε τους πολίτες σε μια συγκέντρωση αλλιώτικη από τις άλλες. Θα ζητούσε από όλους τους πολίτες να πάνε στα χωράφια, στους στάβλους, στα λιμάνια και στα εργοστάσια να προσφέρουν για λίγες ώρες εθελοντική εργασία. Ένα εκατομμύριο κόσμος να έβγαινε σε όλη την Ελλάδα, κατακλύζοντας τους χώρους παραγωγής θα έδινε το τελικό μήνυμα στην Ευρώπη. Εμείς κύριοι εδώ, παράγουμε και παράγουμε πρώτα από όλα για να ζήσουμε. Θα σας πληρώσουμε με τους δικούς μας όρους και δε μπορείτε να μας εκβιάσετε με τίποτα.

Κι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Σε αυτό το άρθρο μόνο το τέλος ενός παραμυθιού ταιριάζει γιατί δυστυχώς η αριστερά που περιγράψαμε παραπάνω, αυτή που θα αναδείξει τις Ελληνικές δυνατότητες και την Ελληνική ψυχή υπάρχει μόνο στα παραμύθια.

Καληνύχτα και όνειρα γλυκά!

Facebook Comments