Το θέμα μας είναι η συμφωνία αλλά ας ξεκινήσουμε λίγο ανάποδα: Η σπορά πολιτικών ανέμων πολλών μποφόρ, ήταν κεντρική στρατηγική  του κυβερνώντος κόμματος -λέγε με ΣΥΡΙΖΑ- από την εποχή που ήταν στην αντιπολίτευση. Ήταν και του συγκυβερνώντος κόμματος -λέγε με ΑΝΕΛ-  αλλά τα μεγέθη σε σχέση με την κοινωνική επιρροή δεν είναι συγκρίσιμα.

Οι δύο ένωσαν τις δυνάμεις τους στον γνήσιο αντιμνημονιακό αγώνα που στην πορεία της συγκυβέρνησης έγινε μνημονιακή πάλη για να…. βγούμε από τα μνημόνια και επίσης ενώθηκαν για να παταχθεί η διαφθορά των άλλων, των παλιών. Οι δυνάμεις αυτές ενώθηκαν και επικοινωνιακά τα τελευταία αρκετά χρόνια, διαμορφώνοντας ένα μόνιμο πεδίο μάχης, μια αρένα  που κάθε εβδομάδα προσφέρει στο  κοινό ή στην κοινή γνώμη  ένα υπερθέαμα «μονομάχων».

Ξεκινώντας από τα  κοινότυπα για την ελληνική πολιτική ζωή, καταγγελλόμενα σκάνδαλα με ή χωρίς εισαγωγικά και φτάνοντας στα επίσης κοινότυπα για την Ελλάδα πατριωτικά, επαναστατικά, αγωνιστικά κλπ.  Η δύναμη αυτών που έσπειραν ανέμους, ήταν η ενθουσιώδης αποδοχή της στρατηγικής τους  εκ μέρους των πολλών, του «λαού». Και όσο πιο πολλοί, τόσο περισσότερο ανέβαιναν οι τόνοι στον δημόσιο λόγο, που έχει γίνει και επίσημα πεζοδρομιακός, στα media που έχουν γίνει υστερικά προπαγανδιστικά και κυρίως στα προσφερόμενα για άγρια βρισίδια,  κατάρες και ψόφους, social media…

Με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα του 2015 αυτή η στρατηγική δημιούργησε τελικά αυτό που ήθελε: ένα θυμικό δίπολο αριστερά- δεξιά. Ένα δημιούργημα εξάμβλωμα φυσικά, μια καρικατούρα του δίπολου του μεταπολεμικού παρελθόντος, αλλά ποιός νοιάζεται;

Κάπως έτσι λοιπόν  με μπουρίνια και 7-8 μποφόρ, φτάσαμε πια στην αρένα της συμφωνίας στο Μακεδονικό ή Σκοπιανό ζήτημα. Κάθε νουνεχής κυβέρνηση θα επεδίωκε τη μέγιστη συναίνεση  και εθνική συνεννόηση για να φέρει την καλύτερη δυνατή συμφωνία. Αλλά αυτό δεν έγινε… Πρώτον διότι αν δεν συναινούν οι συγκυβερνώντες μεταξύ τους τι να πούν στους άλλους; Δεύτερον διότι το κλίμα συναίνεσης θα ακύρωνε τη βασική  πολιτική τους στρατηγική. Τρίτον  διότι εκτίμησαν ότι ακόμη κι αν το επιχειρούσαν θα εισέπρατταν άρνηση. Πορεύτηκαν λοιπόν «υπερήφανα» μόνοι τους στο εσωτερικό και οι άνεμοι έγιναν θύελλες.

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον μετριοπαθείς και συνετούς opinion makers και leaders της κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς να υποστηρίζουν με πάθος θέσεις που ούτε κατά διάνοια θα στήριζαν το 2000 ή το 2008. Πολίτες που δεν βγήκαν να αφήσουν ένα κεράκι για τα θύματα της 17 Ν ή για το τριακοστό σε σειρά  «χαράτσι», ξέσπασαν για το Μακεδονικό όπως το 92-93 σαν να μην πέρασε μια μέρα… Τους  ακραίους που προπηλάκιζαν τους γερμανοτσολιάδες εθνοπροδότες   πολιτικούς αν θυμάστε,  διαδέχονται σήμερα οι απέναντι  ακραίοι που ορμάνε στους κομμουνιστο-διεθνιστές εθνοπροδότες πολιτικούς.  Θυμός, οργή, βίαιη αντίδραση  μίσος, διχασμός, μανιχαϊσμός, πάθη…  Αυτή είναι η αρένα και σε αυτήν πάμε να για μια ακόμη φορά  στην ιστορία μας, να επιλύσουμε ένα εθνικό θέμα. Οι παλιότεροι θυμούνται το Κυπριακό στα τέλη των 50ς αρχές 60ς κι έχουν κάθε λόγο να ανατριχιάζουν. Εμείς πάλι  έχουμε κάθε λόγο να φοβόμαστε. Όχι τους εχθρούς εκτός, αλλά τους εχθρούς εντός …

Υ.Γ Θα πω για μία ακόμη φορά ότι αυτή η συμφωνία είναι ένας συμβιβασμός κι ότι οι συμβιβασμοί ποτέ δεν είναι νίκες…Είναι ήττες;  Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι κράτη που αφήνουν στην τύχη τους τα συμφωνηθέντα, το πληρώνουν πολύ ακριβά. Όπως και κράτη που δεν μπορούν να επιβάλλουν την τήρηση των συμφωνηθέντων… Άρα πριν αποφανθείτε για το τι θα μας συμβεί αν, αν,  αν…. στο μέλλον φροντίστε να εκλέξετε καμιά σοβαρή επόμενη γενιά  πολιτικών.

Facebook Comments