Από τα παλαμάκια στην… ανοιχτή παλάμη, μία κάλπη δρόμος

Εκτός αγορών, εντός ενός (ωραιοποιημένου) μνημονίου, με ένα ακριβότερο από την προληπτική γραμμή «μαξιλάρι».

Όχι δεν πήραμε προληπτική πιστωτική γραμμή. Οι δανειστές μας επέβαλαν κάτι πολύ ακριβότερο, ένα «μαξιλάρι» για να κοιμούνται ήσυχοι, το οποίο υπογραμμίζει την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης προς την ελληνική κυβέρνηση, ενώ κλώτσησαν το τενεκεδάκι του χρέους παρακάτω.

Τώρα που πέρασαν τα παλαμάκια στα Ζάππεια, οι πανηγυρισμοί, τα πυροτεχνήματα, τα οσκαρικά χαμόγελα και το πάρτι της γραβάτας – που στο συγκεκριμένο θα ταίριαζε περισσότερο ένα παπιγιόν, από αυτά τα μεγάλα, τα φανταχτερά που φορούν οι κλόουν που κάνουν φάρσες και φορούν το τεράστιο (και πολλές φορές τρομακτικό) γέλιο – ήρθε η ώρα του απολογισμού.

Με ήδη συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις οι οποίες εάν δεν εφαρμόζονται όλα τα χαμόγελα θα… κόβονται, με ήδη συμφωνημένες περικοπές των συντάξεων και του αφορολόγητου, με υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα έως το… 2060, με ένα βουνό μη εξυπηρετούμενων δανείων κα ανοιγμάτων στις τράπεζες, με ένα δημόσιο χρέος κοντά στο 180% του ΑΕΠ (όταν η συμφωνία του 2012 που χλεύαζε ο Τσίπρας το τοποθετούσε στο 110% το 2022), με δημοσιονομικούς στόχους που πρέπει να τηρούνται στο απόλυτο άρα πλήρη ανυπαρξία ιδιοκτησίας της πολιτικής, με μία ανάπτυξη η οποία στην καλύτερη περίπτωση θα κυμαίνεται για χρόνια κοντά στο 2% αντί για ένα αναπτυξιακό μπουμ, με επενδύσεις που δεν φαίνονται ούτε μ το κιάλι και ένα πλήθος άλλων «με», όλοι καταβαίνουμε ότι η φιέστα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν καθαρά ένα κακοσκηνοθετημένο επικοινωνιακό τρικάκι για να μην φανεί η μεγάλη ήττα στην οποία έχουν δεσμεύσει χειροπόδαρα τον Ελληνικό λαό και τα… δισέγγονά του. Όσον αφορά την καθαρή έξοδο που με τόσο θάρρος (και θράσος) διαμήνυε εδώ και μήνες ο Αλέξης Τσίπρας, για όποιον διάβασε το κείμενο της απόφασης του Eurogroup δεν υπάρχει καμία αναφορά. Το clean exit λοιπόν είναι απλά ένα ανέκδοτο.

Επίσης, αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι πως οι δανειστές από την πίσω πόρτα έδωσαν μία προληπτική πιστωτική γραμμή στην Ελλάδα, αλλά με πιο ακριβού όρους. Η αλήθεια είναι αυτή,  κόντρα σε όποια κυβερνητικά βεγγαλικά εκτοξεύθηκαν περί μεγάλης επιτυχίας και ιστορικής απόφασης στο Eurogroup. H ελληνική κυβέρνηση απέφευγε για καθαρούς  και ξάστερους πολιτικούς λόγους, την προσφυγή σε προληπτική γραμμή. Γιατί ουσιαστικά αυτή η οδός  είναι άλλο ένα πρόγραμμα και θα κατέστρεφε το αφήγημά τους. Σε απλά… ελληνικά, η προληπτική γραμμή είναι ένα πρόγραμμα ενισχυμένης εποπτείας με την παροχή ενός δανείου, το οποίο θα διατηρείται διαθέσιμο εφόσον η χώρα το χρειαστεί σε περίοδο αναταραχών. Αυτό που «πήραμε» είναι η ίδια και απαράλλακτη ενισχυμένη εποπτεία με αυτήν την προληπτικής γραμμής, με όρους και προϋποθέσεις, τακτικές αξιολογήσεις και επισκέψεις των θεσμών (και του ΔΝΤ) για να τσεκάρουν τι εφαρμόζεται και τι όχι με σκοπό να επιβάλλουν νέα μέτρα ή να μη προχωρήσουν στα ψίχουλα των μέτρων για το χρέος που αποφάσισαν, με τον κίνδυνο να χρειαστεί αν ξαναμπούμε σε κανονικότατο μνημόνιο και με ένα μαξιλάρι ρευστότητας το οποίο μας κρατά όχι μέσα αλλά μακριά από τι αγορές για δύο τουλάχιστον χρόνια, το οποίο κοστίζει.

Στην περίπτωση της προληπτικής γραμμής, θα υπήρχε ένα «πακέτο» χρημάτων τα οποία εάν τα χρησιμοποιούσαμε τότε θα ενεργοποιούσαμε αυτή την βοήθεια με κόστος  1% επί του κεφαλαίου ετησίως. Όταν και αν την χρησιμοποιούσαμε. Αλλιώς το κόστος της θα ήταν μηδενικό.  Το «μαξιλάρι ασφαλείας» των 24,1 δισ. ευρώ που θα σχηματιστεί με την αυξημένη δόση των 15 δισ. ευρώ, είναι επίσης χρήματα τα οποία θα χρησιμοποιηθούν εάν χρειαστεί μέσα στους επόμενους 22-24 μήνες. Αλλά για τα χρήματα του cash buffer η Ελλάδα θα πληρώνει τόκους από την πρώτη ημέρα, με το συνολικό κόστος σε ετήσια βάση να αγγίζει περίπου το 1 δισ ευρώ.

Ξεκάθαρα λοιπόν, η συμφωνία είναι μία νίκη των ευρωπαίων. Βγάλανε από τους ώμους τους άλλη μία χώρα που ήταν στο μνημόνιο, πέρασαν το μήνυμα ότι θα συνεχίσουν να την ελέγχουν για 10ετίες οπότε σε καμία περίπτωση δεν θα είναι ελεύθερη να κινηθεί όπως θέλει, και τις επέβαλαν μία προληπτική πιστωτική γραμμή αλλά και με «καπέλο» από πάνω. Άφησαν τον Τσίπρα να πανηγυρίσει αφού τους βολεύει να ηρεμήσει το κλίμα γενικότερα, μετά  τις αναταραχές που έχει προκαλέσει η Ιταλία, τον κίνδυνο πολιτικής κρίσης στη Γερμανία λόγω του προσφυγικού και το Brexit, και έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και δεν έβαλαν καν το χέρι τους στην τσέπη.

Η πλήρης πρόσβαση στις αγορές στο πλαίσιο του clean exit, απλά δεν υπάρχει. Οι δανειστές διασφάλισαν το ότι η Ελλάδα στην ουσία θα συνεχίζει να παραμένει εκτός αγορών καθώς εάν χρειαστεί χρήματα θα τραβήξει από το μαξιλάρι, εάν αυτοί το κρίνουν φυσικά. Και σε περίπτωση που αποφάσιζε να βγει στις αγορές, θα είναι απλά για τα μάτια του κόσμου και για ένα μικρό ποσό, αφού με τα επιτόκια στο 4% με 4,5%, την στιγμή που στην υπόλοιπη ευρωπεριφέρεια είναι στο 2% περίπου, ο δρόμος που οδηγεί στις αγορές είναι ακριβός.

Με το τοπίο στο διεθνές περιβάλλον να αλλάζει, με την ατέλειωτη ρευστότητα του  QE να τελειώνει, με τα επιτόκια στην ευρωζώνη να αναμένεται το 2019 να αυξηθούν, αυτοί που χτυπηθούν το περισσότερο είναι οι πιο αδύναμοι κρίκου, και η Ελλάδα θα παραμένει ένας από αυτούς, Σε ένα χρόνο να το θυμηθείτε, θα είμαστε ακόμα εκτός αγορών, με ακόμη προβληματικές τράπεζες και με τα έσοδα να χτυπάνε καμπανάκι και μάλιστα σε μία εκλογική χρονιά.  Οι δανειστές κλώτσησαν έξυπνα για μία ακόμη φορά το τενεκεδάκι παρακάτω, ενώ η αναπτυξιακή προοπτική δεν υπάρχει καν. Η επιμήκυνση του χρέους είναι απλά ένα μακρύτερο σχοινί να κρεμαστούμε, έλεγε ο Τσίπρας το 2012 όταν το Eurogroup αποφάσισε κάτι παρόμοιο για το χρέος αλλά με καλύτερους όρους. Σήμερα πήρε αυτό το σχοινί και χοροπηδάει στα Ζάππεια, έχοντας τον Καμμένο από κάτω να χτυπάει παλαμάκια. Είδατε πώς αλλάζει η εξουσία τον άνθρωπο; Από τα παλαμάκια όμως στην… ανοιχτή παλάμη, μία κάλπη δρόμος…