Ο βίος των ανθρώπων (και των κυβερνήσεων τους ενίοτε)  περνά πολλά και ενδιαφέροντα στάδια. Ξεκινά διαφορετικά για τον καθένα, πορεύεται με ιδιαίτερο τρόπο καθότι έκαστος εξ’ ημών διακονεί μια μοναδικότητα σε τούτο τον κόσμο και εξελίσσεται ανάλογα με τις ικανότητες του ατόμου και τις συγκυρίες που το περικυκλώνουν. Ένα μόνο πράγμα απεύχονται άπαντες για τον ευαυτό τους, ανεξαρτήτως χαρακτήρα, μεθόδων ή ονείρων: Να καταλήξουν σ’ ένα κρίσιμο σημείο του βίου τους, όπου ο κόσμος θα γελά μαζί τους. Αυτό είναι το δραματικό finale που μόνο σε κάποιον πραγματικό εχθρό σου εύχεσαι.

Το σώου της γραβάτας στον ευάερο αίθριο χώρο του Ζαππείου Μεγάρου την Παρασκευή, επιβεβαίωσε ότι ο Αλέξης έφτασε πλέον στο έσχατο σημείο που περιγράφω στον πρόλογο. Οκτώ στους δέκα Έλληνες που τον είδαν πάνω στο βήμα με την μπορντό (;) γραβάτα, γέλασαν. Οι μισοί ειρωνικά και οι άλλοι μισοί οργισμένα. Από τους δύο που απόμειναν να αντιμετωπίζουν θετικά ή με ανοχή την εικόνα του, ο ένας έτριξε τα δόντια μόλις είδε τον γραβατωμένο νεαρό πρωθυπουργό να χαριεντίζεται με τον (επίσης γραβατωμένο) Πάνο. Τις προηγούμενες βδομάδες, λόγω του Μακεδονικού, οι ταλαίπωροι εναπομείναντες ΣΥΡΙΖΑίοι οπαδοί είχαν πιστέψει ότι τουλάχιστον είχαν απαλλαγεί απ’ τους ασυνάρτητους  ΑΝΕΛ και τον αρχηγό τους. Λάθος. Ακόμα συνεταιράκια είναι και φιλαράκια κολλητά.

Το φόρα-βγάλε την γραβάτα, προσομοίαζε περισσότερο με σώου του Σεφερλή στο Δελφινάριο, παρά με εκδήλωση νίκης και θριάμβου μιας σοβαρής και υπεύθυνης κυβέρνησης. Μάλιστα, το γέλιο του κοσμάκη πήγασε κυρίως απ’ την ουσία και δευτερευόντως από την εικόνα. Απλώς η χαζή εικόνα, συμπλήρωσε την αστεία ουσία. Η πάνδημη βεβαιότητα ότι γιορτάζουν και αλληλοσυγχαίρονται για κάτι που θα ‘πρεπε να τους κάνει να οδύρονται, ήταν καταλυτική. Κι αν –για να μην είμαστε υπερβολικοί- δεν θα ‘πρεπε να οδύρονται, τουλάχιστον θα περίμενε κανείς να διαθέτουν την συνείδηση πως καλύτερα να εμφανίζονταν σιωπηλοί και περίσκεπτοι. Αυτή η χαρά που ξεχείλιζε από καμιά τριακοσαριά καλοθρεμμένους  νοματαίους που είχαν συγκεντρωθεί εκεί μέσα, μόνο με το Sarvivor ή το Game of Love των καναλιών μας θα μπορούσε να παρομοιαστεί. Περίκλειστοι σ’ ένα εξωτικό νησί ή σ’ ένα πολυτελές ξενοδοχείο, θριαμβολογούν, συγκινούνται ή  χαριεντίζονται για δικούς τους λόγους, ερήμην του έξω κόσμου. Κατά μια έννοια, οι άνθρωποι είναι ευτυχέστατοι, γιατί να τους το χαλάσουμε μέχρι τις εκλογές; Σάματις θα ξαναβρούν λόγο να χαρούν τόσο;

Βέβαια, μετά το σώου του Ζαππείου, βγήκα στην πλατεία για να χαρώ κι εγώ. Εκεί, στο περίπτερο, αγόρασα τον καπνό μου σαράντα λεπτά ακριβότερο. Το τίμημα της ελευθερίας της γραβάτας, προφανώς…

Facebook Comments