Μετά από μερικές ημερίδες γυναικείας επιχειρηματικότητας, βραβεία επιτυχημένων στον κλάδο τους γυναικών και σίγουρα μετά από όλο τον ντόρο που έχουν προκαλέσει τα φεμινιστικά hashtag στα κοινωνικά δίκτυα, ίσως να έχει δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση σε κάποιους ανθρώπους ότι η θέση των γυναικών στην δημόσια σφαίρα έχει πραγματικά βελτιωθεί. 

Μια ματιά όμως στις υποψηφιότητες για την τοπική αυτοδιοίκηση, στον τρόπο με τον οποίο αναφέρονται και προωθούνται τα πρόσωπα στις λίστες – σαν να είναι η σύνθεση και η έγκρισή τους ανδρική υπόθεση – μια συζήτηση για το πόσο επιθυμητό, εφικτό ή και ασφαλές (!) είναι για μια γυναίκα να διεκδικήσει την ευκαιρία της διοίκησης μιας πόλης, μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν όρια και περιορισμοί στην εμπιστοσύνη που έχουμε για το γυναικείο φύλο.  Η πολιτική, ιδιαίτερα σε τοπικό επίπεδο, εξακολουθεί να είναι σε μεγάλο βαθμό ένα φαγητό που μαγειρεύεται σε κλειστές, ανδρικές «λέσχες» ενώ η αυτοδιοίκηση είναι το πεδίο που περισσότερο ρίχνει φως στα έμφυλα στερεότυπα που μας βασανίζουν.

Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι, σε σχέση με το παρελθόν, η εικόνα των γυναικών περιφερειαρχών και δημάρχων σήμερα έχει βελτιωθεί: από το 2014 έχουμε 2 περιφερειάρχες και 16 δημάρχους (το θηλυκό του «δήμαρχος» χρησιμοποιείται κοροϊδευτικά, δημαρχίνα ή δημαρχέσα) ανάμεσα σε 325 αιρετούς.  Μήπως θα έπρεπε να είμαστε ευχαριστημένες και να μην ασχολούμαστε με αυτό το θέμα;  Η ποσόστωση στα ψηφοδέλτια έχει κάνει καλά την δουλειά του να βάζει άνδρες να ψάχνουν με αγωνία για γυναίκες που θα τους εξασφαλίσουν την πολυπόθητη εγκυρότητα του συνδυασμού τους και παρόλο που διαβάζω ότι το μέτρο συνιστά κατάκτηση των αγώνων του γυναικείου φύλου (αν και δεν έχω πειστεί για το θέμα) εντούτοις δεν έχει οδηγήσει στην χάραξη πολιτικών που στοχεύουν στην αλλαγή νοοτροπίας – η αποδοχή της γυναίκας πολιτικού είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία που δεν έχει να κάνει καθόλου με λίστες. 

Επιπλέον, δεν έχει οδηγήσει στο σχεδιασμό στρατηγικών πλάνων που θα βάλουν τις ανάγκες των γυναικών στο επίκεντρο: ασφαλέστερες πόλεις για τις γυναίκες και τις οικογένειές τους, θέσεις σε σταθμούς για τα παιδιά εργαζόμενων γυναικών, ανοιχτούς χώρους για παιχνίδι και αναψυχή, στοχευμένα προγράμματα εκπαίδευσης και ενδυνάμωσης γυναικών, ευκαιρίες εργασίας και απασχόλησης για μακροχρόνια άνεργες που λειτουργούν επίσης ως φροντιστές οικογένειας και τόσα άλλα που περιγράφονται από τους άνδρες συναδέλφους τους ως ζητήματα «χαμηλής πολιτικής». 

Πολύ περισσότερο, ο υποκριτικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι γυναίκες στην τοπική αυτοδιοίκηση – σαν να είναι απαραίτητες για το κόψιμο μιας κορδέλας εγκαινίων αλλά ενοχλητικές όταν μιλάμε για οικονομία και διοίκηση, για τεχνικά έργα, για το νερό ή την διαχείριση των σκουπιδιών, χώροι παραδοσιακά ανδροκρατούμενοι στους οποίους μέσα κυκλοφορούν αμέτρητες γυναίκες που λειτουργούν μόνο υποστηρικτικά και φέρνουν τον καφέ –  δεν βοηθάει τις επόμενες γενιές νεαρών κοριτσιών να εμπνευστούν για να πάρουν τον κόσμο τους (δηλαδή την κοινότητα στην οποία ζουν, εργάζονται και μεγαλώνουν) στα χέρια τους.  Τι σόι πρόοδο έχουμε λοιπόν σημειώσει όταν στο άκουσμα της λέξης «ηγέτης», κανενός το μυαλό δεν θα πάει σε μια γυναίκα.

Με άλλα λόγια, δεν έχουμε αρκετά παραδείγματα προς μίμηση.  Και τα χρειαζόμαστε.

Facebook Comments