Με τον Πάνο Καμένο, οι νουνεχείς άνθρωποι έχουν πάψει από καιρό να προσπαθούν να βγάλουν άκρη. Οι απερίγραπτες πιρουέτες του θα αποτελούν στο μέλλον τρανή απόδειξη μιας πολιτικά τρελής και απολύτως αντιθεσμικής περιόδου που έζησε η Ελλάδα, σήμερα όμως που καλούμαστε να τις αντιμετωπίσουμε και να τις «χωνέψουμε», συλλαμβάνουμε τον εαυτό μας να έχει χτυπηθεί από ένα είδος ανοσίας. Ό,τι κι αν ακούσουμε απ’ αυτό τον τύπο δεν μας κάνει πια καμία εντύπωση.

Το ταξίδι του στην Ουάσιγκτον και όσα πρότεινε εκεί στους Αμερικανούς εναντίον των Ρώσων –αυτός, ένας δηλωμένος φιλορώσος που εγγυόταν ρωσική χρηματοδότηση στην κρίση της χώρας το 2015- θα μείνουν στην ιστορία ως ο ορισμός της διπλωματικής σχιζοφρένειας. Ακόμα πιο σχιζοφρενική όμως είναι η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζονται οι ενέργειες του από την Συριζαϊκή ηγεσία της κυβέρνησης. Έχουν έναν υπουργό άμυνας που έχει προαναγγείλει την πτώση της κυβέρνησης, που καλεί τους Αμερικανούς να γεμίσουν με στρατιωτικές βάσεις το εθνικό έδαφος και που κόντρα στην επίσημη ελληνική εξωτερική πολιτική, κάνει εξαγωγή ιδεών για την αμερικανική ηγεμονία στα βαλκάνια, αλλά τον αφήνουν να κάνει παιχνίδι.

Αν και γενικώς θεωρώ πως οι Τσίπρας και Καμένος βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία ως προς τις πολιτικές τους επιλογές, επί του προκειμένου αδυνατώ να φανταστώ ότι ο πρωθυπουργός έχει εγκρίνει τις συγκεκριμένες κινήσεις του υπουργού του. Αν συμβαίνει αυτό, τότε το πρόβλημα μας είναι πολύ μεγαλύτερο, διότι θα είναι ηλίου φαεινότερο πως μας κυβερνά ένας ανερμάτιστος και ασυνάρτητος πρωθυπουργός. Το πιθανότερο είναι ότι εκεί μέσα δεν γνωρίζει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά (χείρα). Είναι η μόνη υπόθεση (που μέσα στην παλαβομάρα της) βγάζει ένα κάποιο νόημα. Ότι ο υπουργός άμυνας ασκεί δική του εξωτερική πολιτική, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του τον πρωθυπουργό.

Με τούτα και με κείνα, ομολογώ πως όσο περνά ο καιρός και πλησιάζουμε στις εκλογές, αδυνατώ να αντιληφθώ τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους οι δυο εταίροι και κυρίως ο μεγαλύτερος. Στην εξωτερική πολιτική δρουν σαν μεθυσμένοι και στα οικονομικά προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα καθώς το παραμύθι της καθαρής εξόδου καταρρέει. Η χρηματιστηριακή κρίση τους διαλύει, τα επιτόκια εξωτερικού δανεισμού υψώνονται σε εφιαλτικά επίπεδα, το Μακεδονικό τους έχει αποξενώσει από μεγάλες λαϊκές μάζες, σε τι άραγε παραμύθι θα στηριχτούν για να κάνουν μια αξιοπρεπή παρουσία στην κάλπη; Μόνο στην αναίρεση της μείωσης των συντάξεων, αν το πετύχουν κι αυτό; Εκτός αν νομίζουν πως μια κυβέρνηση κονιορτοποιημένη σε όλα τα επίπεδα, θα ανατρέψει ως δια μαγείας την αρνητική της εικόνα αν μοιράσει κανένα επιδοματάκι κοντά στις γιορτές. Δεν θέλω να τους στενοχωρήσω, όμως ο κόσμος πια δεν τσιμπάει. Και το επίδομα θα πάρει και αυτούς θα μαυρίσει.

Facebook Comments