Το είπε ο Τσίπρας στον Χατζηνικολάου δίχως να κοκκινίσει. Ήταν η απάντηση του στην ερώτηση αν σκέφτηκε να ζητήσει συγνώμη στον Παναγιώτη Πικραμμένο, που τον κρέμασε στα μανταλάκια για την υπόθεση Novartis, τον χλεύασαν με τα γέλια τους μέσα στην Βουλή όταν αγόρευε δακρυσμένος και μετά έστειλαν την υπόθεση στο αρχείο. Και ο πρωθυπουργός, με θράσος χιλίων πιθήκων και δίχως να κάνει έστω μια γκριμάτσα εσωτερικού προβληματισμού, απάντησε πως ο Βενιζέλος ήταν αυτός που θα έπρεπε να ζητήσει συγνώμη από τον Πικραμένο. Ο Βενιζέλος που ήταν κι αυτός κατηγορούμενος σε διπλανή κάλπη…

Εκεί ο ποιητής σηκώνει τα χέρια. Όχι για το πολιτικό κομμάτι του θέματος που έτσι κι αλλιώς είναι εξωφρενικό, αλλά για την ανθρώπινη αναισχυντία που αναθρώσκει απ’ αυτή την απάντηση. Ο τύπος είναι killer, δίχως την παραμικρή εσωτερική αντίρροπη δύναμη. Το ξέραμε εδώ και καιρό, όμως ο Αλέξης δεν παύει κάθε φορά να μας καταπλήσσει με τις πράξεις και τα λόγια του. Είπαμε ότι οι πολιτικοί είναι αναμενόμενο να διαθέτουν μια παραπάνω σκληρότητα απ’ αυτή την μέσου ανθρώπου, καθότι η δουλειά που διάλεξαν είναι μια συνεχής μάχη. Αλλά από την σκληρότητα ως την προσωπική αναισθησία υπάρχει διαφορά.

«Λες αναίσθητο τον πρωθυπουργό;» θα ρωτήσετε. Βεβαιότατα τον λέω. Η απάντηση αυτή για έναν άνθρωπο σαν τον Πικραμένο, είναι προσβλητική για όλους μας. Εγώ τουλάχιστον έτσι την νιώθω. Είναι ένας άνθρωπος που επί σαράντα χρόνια υπηρέτησε άψογα στο δικαστικό σώμα δίχως να ακουστεί το παραμικρό, τον κάλεσαν να βοηθήσει για ένα μήνα στην κρισιμότερη στιγμή της πατρίδας του, τον έμπλεξαν σ’ ένα σκάνδαλο με το οποίο ήταν πασιφανές ότι ήταν άσχετος και τελικά μετά την αθώωση του τον δουλεύουν κι από πάνω. Τι ακριβώς είναι αυτό;

Δεν είναι η κορυφή ενός παγόβουνου, που όσο άσχημο είναι πάνω απ’ το νερό τόσο αποκρουστικότερο προμηνύεται από κάτω; Αν ένας πρωθυπουργός αρνείται να είναι δίκαιος και μεγαλόψυχος σε κάποιον που -δίχως να είναι εχθρός του- τον αδίκησε κατάφωρα, πως άραγε θα είναι με κείνους που πραγματικά θεωρεί απειλή γι αυτόν; Αν ο Τσίπρας εκστομίζει τέτοια επιχειρήματα για έναν άκακο εν τέλει δικαστικό, για έναν πασιφανώς καλό άνθρωπο, τότε τι θα πράξει και τι θα πει για κάποιον που μισεί; Δεν ηθικολογώ, αντιθέτως αναφέρομαι σε κάτι πολύ πραγματικό και πολύ ουσιαστικό: Στην έντιμη στάση ζωής που θα ‘πρεπε να έχουν οι ηγέτες μας. Και που ο πρωθυπουργός μας δεν την έχει.

Facebook Comments