Στις 26 Ιουνίου 2016 γράφαμε στο ΜΝ: «Αν τελικά το 51,9 των λαϊκιστών ευρωσκεπτικιστών επικρατήσει έναντι του 49,9 των φιλοευρωπαίων, αν τελικά η Αγγλική οικονομία αντέξει το σοκ του brexit και αν τελικά δούμε στην «μεγάλη αγγλόφωνη δημοκρατία πέρα από τον Ατλαντικό» να επικρατεί ο άρχοντας του λαϊκισμού Ν. Τραμπ, τότε θα δούμε να σχηματίζεται νέα μορφή του παγκόσμιου ανταγωνισμού: Ο λαϊκίστικος Αγγλοσαξονισμός». Δυστυχώς τα χρόνια που ακολούθησαν μας επιβεβαίωσαν. Στις ΗΠΑ λίγο μετά το Brexit εξελέγει  ο Ν. Τράμπ και η Βρετανία βυθίστηκε όλο και πιο πολύ στην παράνοια  του λαϊκισμού του  Brexit. Δύο πρωθυπουργοί στην γηραιά Αλβιόνα  αλλάξαν γιατί δεν μπορούσαν να αντέξουν τις εξελίξεις και ο σημερινός πρωθυπουργός Μ. Τζόνσον παίζει το τελευταίο του χαρτί για την πολιτική του επιβίωση προσπαθώντας να ηγηθεί του συντηρητικού κόμματος στις προσεχείς εκλογές.

Οι εκλογές που έρχονται έχουν χαρακτηριστεί από πολλούς ως η πιο διχασμένες της μεταπολεμικής περιόδου και όντως έτσι είναι, η Βρετανική κοινωνία είναι μια έντονα διχασμένη κοινωνία ανάμεσα σε αυτούς που δεν θέλουν το Brexit και σε αυτούς που το θέλουν. Οι τελευταίοι με την σειρά τους είναι διχασμένοι σε αυτούς που θέλουν ένα  συντεταγμένο Brexit σε συμφωνία με την ΕΕ και σε αυτούς που θέλουν ένα γρήγορο και χαοτικό Brexit χωρίς συμφωνία.

Αυτή η δύσκολη κατάσταση που έχουμε περιγράψει μόλις είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου. Στην Αγγλία αυτή την στιγμή παρατηρείται μια σύγκρουση δυο θεωριών: από την μία των υποστηρικτών  της ανοικτής κοινωνίας και οικονομίας που βλέπει ευκαιρίες στους χιλιάδες μετανάστες  που υποδέχεται κάθε χρόνο η Βρετανία και από την άλλη έχουμε να κάνουμε με την όλο και   αυξανόμενη (κυρίως στην επαρχία) συντηρητική πτέρυγα που είναι εχθρική προς τους ξένους και νοσταλγεί συνεχώς το ηρωικό παρελθόν της Βρετανικής Αυτοκρατορίας!

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα πει ότι από το 2016 και έπειτα η Μ. Βρετανία ζει το αποκορύφωμα της παρακμής της. Όπως και με άλλα κράτη μέσα στην ιστορία που υπήρξαν κάποτε αυτοκρατορίες και στην συνέχεια αποδυναμώθηκαν, έτσι και στην Αγγλία παρατηρούμε όλες αυτές τις πολύπλοκες πολιτικοοικονομικές διαδικασίες που χαρακτηρίζουν μια παρακμή. Τι θα φέρει το μέλλον για την Αγγλία ; Αυτό κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά. Μια ισχυρή Αγγλική ελίτ που είναι προσκολλημένη στο άρμα των ΗΠΑ και η συντηρητική επαρχία  θέλουν το Brexit και πιθανότατα να το πετύχουν. Το πρόβλημα με τα σύνορα της Βόρειας και Νότιας Ιρλανδίας ( ένα πολύ σύνθετο πρόβλημα που η αρχή του χάνεται στο βάθος της ιστορίας των δύο λαών) φάνεται ότι ,εφ όσον οι εκλογές του Δεκεμβρίου εκλέξουν μια σταθερή κυβέρνηση των Συντηρητικών, θα λυθεί.

Πάντως ένα είναι σίγουρο ότι η Μ. Βρετάνια έκτος της ΕΕ θα γίνει μια περιφερειακή δύναμη εξαρτώμενη οικονομικά και (ως έναν βαθμό) πολιτικά αποκλειστικά και μόνον από τις ΗΠΑ. Αυτό που ο Τσώρτσιλ ονόμαζε « Οι άρρηκτοι δεσμοί του Αγγλόφωνου κόσμου» τα τελευταία χρόνια εκφράζονται από ακραίους εθνολαϊκιστές που δεν έχουν να επιδείξουν καμία ουσιαστική λύση στα παγκόσμια προβλήματα.

Είναι πολύ κρίμα να βλέπεις ένα λαό που έχει προσφέρει τόσα στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό να βαδίζει διχασμένος, τυφλός και πλανημένος από την νοσταλγία του ηρωικού παρελθόντος μέσα σε μια τόσο μεγάλη καταιγίδα.

Ας τελειώσουμε αυτές μας τις σκέψεις για την σημερινή Βρετανική κοινωνία με ένα εμβληματικό ποίημα που πιστεύουμε ότι ταιριάζει στους θιασώτες του Brexit, τον «Οζυμανδία» του μεγάλου Άγγλου ποιητή Πέρσυ  Σέλεϋ σε μετάφραση Μ. Σχινά:

«Συνάντησα έναν ταξιδιώτη από χώρα αρχαία.
Είπε: τεράστια, δίχως κορμό, δυο πόδια πέτρινα
υψώνονται στην έρημο. Κοντά τους, μες στην άμμο
βυθισμένο, ένα θρυμματισμένο πρόσωπο· τα σκυθρωπά του
χείλη, πτυχωμένα σ ένα χαμόγελο ψυχρής υπεροχής,
λένε ο γλύπτης τους πως διάβασε σωστά αυτά τα πάθη
που ακόμη ζούνε χαραγμένα στ άψυχα ετούτα πράγματα
το χέρι που τα περιγέλασε και την καρδιά που τα θρεψε.
Και πάνω στο κρηπίδι αυτές οι λέξεις αχνοφαίνονται:
“Οζυμανδίας τ όνομά μου, ο Βασιλεύς των Βασιλέων,
κοιτάξτε τα έργα μου. Ισχυροί, κι απελπιστείτε! “
Άλλο τίποτα δεν μένει. Γύρω από τη φθορά
των κολοσσιαίων ερειπίων, απέραντη, γυμνή,
μόνη η έρημος, κι επίπεδη, απλώνεται μακριά»

Facebook Comments