Το βαθύ ρήγμα πίσω από το παρ’ ολίγον φιάσκο

Η Σύνοδος Κορυφής που ολοκληρώθηκε χθες λίγο μετά τις 23:00 το βράδυ δεν ήταν φιάσκο, αλλά δεν ήταν και επιτυχία. Και μπορεί να…ολοκληρώθηκε με δεδομένη την απειλή της Ιταλίας να μην υπογράψει το κοινό ανακοινωθέν, αλλά δεν κάνει τίποτε άλλο από το να «αγοράζει» λίγο χρόνο, προκειμένου να καταστεί εφικτός ένας συμβιβασμός. 

Σε αυτή τη φάση, η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη σε σχέση με το 2010 και το χειρότερο είναι ότι και ο χρόνος είναι ακόμα λιγότερος. Μια σειρά κρατών, εκ των οποίων τεράστιες οικονομίες, όπως η Ιταλία, η Γαλλία και η Ισπανία πιέζουν για «αντισυμβατικές» λύσεις, ενώ η Γερμανία επιμένει σε πιο ορθόδοξες επιλογές και βάζει μπροστά τις χώρες-δορυφόρους της, προκειμένου να συμπτύξει ένα μέτωπο. 

Το ζήτημα είναι, όπως λένε και από την ελληνική κυβέρνηση, ότι η μάχη ενάντια στις οριζόντιες συνέπειες του κορονοϊού δεν μπορεί να δοθεί με τα οικονομικά εργαλεία του 2010, ούτε του 2012, ούτε καν του 2015. Πρόκειται για ένα σοκ που, όπως αναφέρεται στο χθεσινό κείμενο συμπερασμάτων, είναι άνευ προηγουμένου. Αν είναι, συνεπώς, άνευ προηγουμένου, πώς μπορεί να θεωρείται λογικό να αντιμετωπιστεί με αιχμή τον ESM που είναι από…προηγούμενο επεισόδιο;