Η πρώτη βδομάδα της καραντίνας ήταν διερευνητική. Είχε και μια αίσθηση καινούριας εμπειρίας η οποία μας επιβλήθηκε μεν από τα πράγματα, αλλά είχε ένα κάποιο γούστο να την βιώσουμε για να δούμε πως είναι. Στο τέλος-τέλος, σπάνια είχαμε την δυνατότητα να μείνουμε για ικανό διάστημα στο σπίτι μας, πάντα αναζητούσαμε λίγο παραπάνω χρόνο και ποτέ δεν το καταφέρναμε.

Η δεύτερη βδομάδα πέρασε πιο αργά και δυσκολότερα από την πρώτη. Φτιάξαμε όλοι μια ρουτίνα μέσα στο περίκλειστο περιβάλλον μας, αλλά αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι τελικά η καραντίνα δεν είναι παιδική χαρά. Είναι μια βαριά τόσο εσωτερική όσο και ομαδική άσκηση, στην οποίαν ο καθένας μας έχει διαφορετικές επιδόσεις και διαφορετικές αντοχές. Κι αυτό το μπαλκόνι μας δεν ήταν ακόμα τόσο φιλικό όσο θα θέλαμε λόγω καιρού, για να χουμε μια ακόαμ ψευδαίσθηση επιλογής.

Φυσικά έχουμε γίνει όλοι ακόμα πιο τηλεορασόπληκτοι απ’ όσο ήμασταν και πολύ πιο εξαρτημένοι από το internet και τα social media. Η υπερδικτύωση μας βέβαια δεν πρόκειται με τίποτα να υποκαταστήσει τις διαπροσωπικές σχέσεις που έχουμε ανάγκη. Ούτε η τηλεοπτική υπερπληροφόρηση για τον κορονοϊό αλλάζει την συμπεριφορά των ανθρώπων μέσα στην πανδημία. Οι (πολλοί) υπεύθυνοι λειτουργούν και τώρα υπεύθυνα, οι (λίγοι) ανεύθυνοι λειτουργούν και τώρα βλακωδώς.

Η τρίτη και η τέταρτη βδομάδα καραντίνας που ακολουθεί θα είναι μια δοκιμασία για όλους μας. Αν βελτιωθεί μάλιστα ο καιρός και με την πασχαλινή αίσθηση γύρω μας, κάποια πράγματα που την πρώτη βδομάδα τα διασκεδάζαμε τώρα πιθανότατα θα μας φανούν αφόρητα. Θα τα αντέξουμε όμως, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Στο τέλος-τέλος, όσο βαριά κι αν είναι η ψυχολογική πίεση που νιώθουμε από τον εγκλεισμό, διαθέτουμε την στοιχειώδη νόηση να αντιληφθούμε ότι είναι αμελητέα μπροστά στην αρρώστια ή στον θάνατο.

Στο μεταξύ θα αρχίσουν να συσσωρεύονται και τα οικονομικά προβλήματα. Μπορεί την πρώτη βδομάδα, μπροστά στον ζόφο της αρρώστιας να μην σκεφτόταν κάποιος την επιταγή που θα σκάσει στα χέρια του, την τρίτη κα την τέταρτη βδομάδα όμως είναι λογικό να αρχίσει να ξυπνά με εφιάλτες το βράδυ. Έτσι κι αλλιώς δεν κουράζεται μέσα στο σπίτι και έχει λίγο ύπνο. Βέβαια καταλαβαίνει ότι η κυβέρνηση δίνει όσα μπορεί και του αναβάλει τις υποχρεώσεις όσο γίνεται, αλλά τι να του κάνουν τα 800 ευρώ μπροστά στην μακροπρόθεσμη σιγουριά μιας καινούριας φτώχεις, όμοιας μ’ αυτήν των μνημονίων;

Δεν θέλω να τρομάξω κανέναν σας, άλλωστε η ίδια η πραγματικότητα μας είναι αρκούντως τρομακτική ώστε οι τρομολαγνικές προφητείες να είναι απολύτως περιττές. Ξέρουμε όλοι τι γίνεται και έχουμε πάρει χαμπάρι το πιθανό χρονικό εύρος των περιορισμών. Το βέβαιο είναι ότι το φετινό Πάσχα θα το θυμόμαστε για πάντα, ενδέχεται να το περιγράφουμε κάποτε και στα εγγόνια μας ως ένα από τα πιο αξιοπερίεργα συμβάντα της ζωής μας. Αλλά μαζί με το «Χριστός Ανέστη» που θα πούμε στο σαλόνι μας, θα αρχίσουμε να μετράμε αντίστροφα. Κι αυτή θα είναι, όπως έχουν φτάσει τα πράγματα, η πιο μεγάλη παρηγοριά μας. Να ξαναβγούμε στον ήλιο κι ας λάμπει αυτός πάνω από οικονομικά ερείπια.

Facebook Comments