Μέσα Ιουλίου 2020

Μέση καλοκαιριού,  τζιτζίκια,  σαγιονάρες και βερμούδες,  φεγγαράδα και βόλτες. Ελληνικό καλοκαίρι. Όλα είναι εδώ; Όλοι; Ανηφορίζοντας μια νύχτα από το Μοναστηράκι,  χάθηκα στα στενά της Πλάκας. Μια ερημιά. Εκεί που άλλοτε τα αυτιά σου δυσκολεύονταν να ξεχωρίσουν το πλήθος των γλωσσών,  εκεί που κάποτε μια λαοθάλασσα πλημμύριζε τα στενά σοκάκια της,  τώρα σιωπή.

Πρώτη φορά στα χρονικά,  τέτοια απουσία. Που και που θα βρεις στον δρόμο σου ένα ερωτευμένο ζευγαράκι και μετά θα συνεχίσεις τη μοναχική σου πορεία. Τα τραπεζομάντιλα στέκουν καθαρά και ανέγγιχτα, οι καρέκλες αχρησιμοποίητες, θύματα κι αυτές του εισβολέα και ο μαγαζάτορας μετράει απώλειες. Κι εκεί που μαύρες απαισιόδοξες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό σου,  μια παλιά μελωδία, αρχίζει να κατακτά την καρδιά σου. « Οι πράσινες,  οι κόκκινες,  οι θαλασσιές σου οι χάντρες…».

Σε κάποιο στενό κουτούκι, μια παρέα νέων Ελλήνων τραγουδούσε. Μεμιάς ανατρίχιασα,  είδα μπροστά μου όλα τα χρώματα της χάντρας, είδα τη Μελίνα,  τον Μάνο και είπα πως όλα είναι εδώ και όλοι είμαστε εδώ για να ξαναρχίσουμε.

Facebook Comments