«Ο Μ και ο Ν είναι 2 παιδιά δημοτικού. Ακούνε συχνά ιστορίες απ’ τον παππού τους, τότε που χρήματα για παιχνίδια δεν υπήρχαν, και τα παιδιά εφευρίσκαν μόνα τους παιχνίδια, τότε που το εργαλείο τους ήταν η φαντασία. Πόσο ξένα είναι αυτά σήμερα. Χάθηκαν οι γειτονιές, οι αλάνες, οι ανοιχτοί χώροι λιγόστεψαν, μαζί οι ορίζοντες. Οι άνθρωποι στοιβαγμένοι σαν σε τσουβάλια, άναρχα πεταμένα. Μαζί με αυτούς και ο Μ και ο Ν.  Περνάνε πίστες, σκοτώνουν κακούς, καίνε τα μάτια και τον εγκέφαλο τους σε μια οθόνη tablet. Μεθαύριο η δράση θα παραμείνει, θ’ αλλάξει μόνο ο τόπος. Η οθόνη θα γίνει: Σχολείο, φροντιστήριο, εργασία, γάμος κλπ ».

Το τελευταίο διάστημα διαφορετικές εκφάνσεις του διαχρονικού φαινομένου της Βίας αποκαλύφθηκαν. Από τη λεκτική και την ψυχολογική, στη σεξουαλική κι ύστερα στη σωματική σε live εικόνα, τόσο απροκάλυπτα.

Εμείς καθήμενοι σε αναπαυτικούς καναπέδες ακούγαμε και βλέπαμε σοκαρισμένοι. Σοκαρισμένοι;

Μάλλον όχι. Σοκαρισμένοι δηλώναμε για να ταχθούμε στο συμπαγές σύνολο, για να γίνουμε αποδεκτοί, για να ανήκουμε κάπου, γιατί φοβόμασταν να συνειδητοποιήσουμε τη μαύρη αλήθεια. Το όποιο σοκ διαρκούσε κάποια δευτερόλεπτα. Ύστερα η εικόνα ήταν οικεία, καθημερινή.

Γιατί;

Γιατί η Βία υπάρχει και εκφράζεται εκεί έξω, γιατί έχει γεννηθεί και αναπτυχθεί πρώτα μέσα μας. Από τα γεννοφάσκια μας, από τις πρώτες μέρες της γονιμοποίησης μας.   

Κι όσο αμέτοχοι κι αν δηλώνουμε ο καθένας μας, σίγουρα κάποτε, κάπου, κάπως σε μια αδύναμη στιγμή, σε μια ρωγμή μας, η Βία αποτέλεσε τη μόνη καταφυγή μας.

Facebook Comments