Ήταν 7 Νοέμβρη όταν η χώρα έμπαινε στη βαθιά κατάψυξη. Η Θεσσαλονίκη είχε προηγηθεί μία εβδομάδα. Τα θεάματα έπαυσαν. Τα μαγαζιά έβαλαν λουκέτο, άλλα προσωρινό κι άλλα μόνιμο, ο πληγωμένος καλοκαιρινός τουρισμός δεν έδωσε το φιλί ζωής στον χειμερινό.

Ασφυξία

Τα Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης με λίγες εξαιρέσεις ξεκίνησαν την ξέφρενη πορεία της κατακρήμνισης και της ελάχιστης αξιοπρέπειας. Αριθμοί, νούμερα τηλεθέασης, διαγνώσεις, διαγγέλματα, μέτρα, φόβος, φόβος, φόβος. Ένας αχταρμάς. Να σου  ‘ρχεται να ξεράσεις και να μην μπορείς. Μέχρι και τα σκατά μας απέκτησαν ρόλο. Λοιμωξιολόγοι, παθολόγοι, κάθε φύσεως ειδικότητα, έγινε πρωταγωνιστής.

« Σήμερα βγαίνω στις 9 στο κανάλι…»

Στον ιντερνετοχώρο άλλη σφαγή. Μικροί εμφύλιοι ξεσπούσαν κάθε φορά με μια ανάρτηση σχετική με τον ιό. Όλοι ήξεραν κι όλοι κατέθεταν την αλήθεια. Την αλήθεια που άκουσαν από τον κολλητό τους, που του το είχε πει η ξαδέρφη του, που το άκουσε από τον αδερφό της κουμπάρας της, που αυτός το είχε ακούσει…

Τα μέτρα. Μια Κυβέρνηση χαομένη. Με πρότυπα ευρωπαϊκά. Αλλά εδώ είναι Ελλάδα. Άντε να κλείσεις τον Έλληνα μέσα. Άντε να τον πείσεις. Και πως να τον πείσεις όταν κι εσύ η ίδια αγαπητή μου Κυβέρνηση δεν ήξερες τι σου γινόταν; Εδώ υπό κανονικές συνθήκες και πασχίζουν οι Κυβερνόντες να Κυβερνήσουν. Πόσο μάλλον τώρα. Δεν υπάρχει μέτρο ή άποψη, ή απόφαση που να μην αναιρέθηκε.

Οι αρνητές του ιού. Οι αρνητές της μάσκας.  Οι επαναστάτες. Εσχάτως η επανάσταση της πλατείας, η επανάσταση του κώλου, η επανάσταση του φραπέ, η επανάσταση του «πετάω τα σκουπίδια μου στη πλατεία γιατί έτσι γουστάρω, γιατί είμαι οικολογικά ασυνείδητος και τρέξτε όλοι εσείς οι λακέδες να τα μαζέψετε».

Στον αντίποδα κάποιοι προσπαθούσαν να ζήσουν. Βρήκαν εναλλακτικές. Τα φυτώρια κάναν χρυσές δουλειές. Γέμισαν γλάστρες, λουλούδια, χρώματα κι αρώματα τα μπαλκόνια. Άλλοι πήραν τα βουνά. Τέτοια κοσμοσυρροή δεν ξέρω αν έχουν νιώσει ποτέ τα περήφανα βουνά μας. Ρούχα και παπούτσια δεν είδαν ποτέ το φως του ήλιου.

« Γιατί έχει η γόβα μου καημό κι η μπότα μου κατατρεγμό»

Άλλοι το έριξαν στη θάλασσα. Γίναν χειμερινοί. Άλλοι γίναν φωτογράφοι, μικροί εξερευνητές, βιβλιοφάγοι. Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά. Άλλοι μάγειρες. Ακόμα κι αυτοί που στήνονταν στην ουρά του φαρμακείου μέρα παρά μέρα είχαν εφεύρει έναν τρόπο διαφυγής απ’ την τρέλα.

Ακόμα και τα παραμύθια κόντεψαν ν’ αλλάξουν την ιστορία τους. Η σταχτοπούτα στο ομώνυμο θα έπρεπε να φύγει πολύ πριν από τα μεσάνυχτα πριν γίνει η άμαξα κολοκύθα. Εκεί ένα τρίωρο πριν.

Οι ώρες απαγόρευσης. Τα sms. Οι έλεγχοι. Η αστυνομοκρατία. Ο εκφοβισμός. Ο παραλογισμός.  Το ρητό « Γενικά δεν σας έχω εμπιστοσύνη, μη βλέπετε τι λέω στα διαγγέλματα, αλλά σας χρησιμοποιώ όποτε δεν έχω εναλλακτική » βλέπε self test.

Τι ζήσαμε; Ζήσαμε. Ζήσαμε;

Ένα κείμενο δε φτάνει να περιγράψει όλα αυτά.

Είπαν για σταδιακή απόψυξη.

Πριν το τέλος ας κάνουμε ενός λεπτού σιγή. Στα θύματα του covid 19. Στα οικονομικά, ψυχολογικά, κοινωνικά, πολιτιστικά θύματα αυτής της δοκιμασίας.

Στο επερχόμενο Πάσχα μία σκέψη, ένας παραλληλισμός κυριαρχεί. Μην τον ξεχνάς.

Εκείνος προδόθηκε, σταυρώθηκε, αλλά τελικά αναστήθηκε.

Σ αυτό ελπίζω. Στην ανά(σ)ταση των ψυχών μας.

Facebook Comments