Δεν ξέρω τι καταλάβατε εσείς από τις ημέρες του Πάσχα, εγώ πάντως είδα γύρω μου έναν άλλον αέρα. Λίγο η ελευθεριότητα που βιώσαμε σε σημαντικά μεγαλύτερο βαθμό, λίγο η προοπτική του ανοίγματος της εστίασης και των άλλων δραστηριοτήτων από την αρχή της βδομάδας, λίγο ο μεγάλος αριθμός των εμβολιασμών που πιάνει μεγάλη γκάμα του πληθυσμού, νιώσαμε σα να αναπνεύσαμε. Σα να ξαναγινόμαστε άνθρωποι σιγά-σιγά, μακριά από το στρίμωγμα που μας τσάκισε τον τελευταίο χρόνο.

Θαρρώ πως οι διαπιστώσεις μου δεν απέχουν από την πραγματικότητα. Όσο κι κάποιοι επιμένουν ότι δεν είναι δυνατόν μια τέτοια σκληρή περίοδος να μην αφήσει πίσω της ορατό αρνητικό αποτύπωμα, κοιτάζοντας γύρω μου έχω την εντύπωση ότι η συλλογική πρόθεση είναι να ξεχάσουμε αυτό που περάσαμε και να φύγουμε όλοι μαζί προς τα εμπρός. Φυσικά, αρνητικές επιπτώσεις από τον έναν χρόνο πανδημίας θα δούμε. Ας μην ξεχνάμε ότι είχαμε 10.000 θανάτους, επιχειρήσεις που είναι στο όριο, κλάδους που υποφέρουν, ψυχολογικά ζητήματα σε πολύ κόσμο, όλα αυτά δεν θα χαθούν σαν μια άσχημη μυρωδιά που την πήρε ο αέρας.

Πλην αυτό που τελικά έχει σημασία είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η συλλογική διάθεση, η αισιόδοξη ή η απαισιόδοξη ματιά όλων μας. Μπορεί να υπάρχει ένα βουνό από προβλήματα και η αισιόδοξη ματιά της κοινωνίας να τα μετατρέψει σε ευκαιρίες ή να υπάρχουν λογικά θέματα που η συλλογική άρνηση και αντίδραση να τα μεταμορφώσει σε καταστροφικά αδιέξοδα. Την περίοδο των μνημονίων ήμασταν σαφώς στην δεύτερη περίπτωση, στο σημερινό μεταίχμιο μεταξύ πανδημίας και κανονικότητας πιστεύω ότι πάμε στην πρώτη επιλογή. Δεν θέλουμε άλλο να δυστυχούμε και να μιζεριάζουμε, αυτό νομίζω ότι είναι ο κοινός τόπος όλων μας.

Εξ αυτού πιστεύω ότι προκύπτουν και τα πολιτικο-δημοσκοπικά δεδομένα της εποχής. Ο κόσμος κλείνει σιγά-σιγά την παρένθεση και κατά κάποιο τρόπο θέλει να  επιστρέψει εκεί που βρισκόταν όταν πρωτάκουσε την λέξη κορονοϊός. Εντάξει, έχει βάλει μια βασική βαθμολογία στην διαχείριση της κυβέρνησης (όχι άσχημη), μια άλλη βαθμολογία στην αντίδραση και τις προτάσεις της αντιπολίτευσης (πιο άσχημη απ’ αυτόν της κυβέρνησης), αλλά σε γενικές γραμμές η πρόθεση είναι να τα ξεχάσουμε όλα αυτά σαν κακό εφιάλτη που έληξε.

Τώρα μπροστά μας είναι η οικονομική μάχη. Δύσκολη, αλλά για κάποιον λόγο η πλειοψηφία των Ελλήνων πιστεύει ότι θα τα καταφέρουμε. Δεν ξέρω αν έχουν πιστέψει την κυβέρνηση που το υποστηρίζει ή αντιπαθεί την αντιπολίτευση που διατυμπανίζει ότι πάμε κατά διάολου, σημασία έχει ότι οι συμπατριώτες μας φρονούν πως του χρόνου και του παραχρόνου τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα από φέτος. Αυτό και μόνο αρκεί για να φουσκώνουν τα πανιά του κυβερνητικού σκάφους και να κρέμονται άπρακτα τα πανιά των αντιπολιτευτικών καραβιών. Είναι ίσως αλλόκοτο, αλλά όσο πλησιάζουμε προς την επόμενη μέρα της κανονικότητας, μοιάζει σαν να επιστρέφουμε στις αρχές του αισιόδοξου 2020. Για να δούμε… 

Facebook Comments