Δυο συν τέσσερα ή τέσσερα συν τέσσερα;

Όποτε βλέπω τον Αλέξη στην Βουλή να μιλά ή στην τηλεόραση να δίνει συνέντευξη, μου ‘ρχεται στο μυαλό το περίφημο ποίημα του Καβάφη «Τρώες». Που ξεκινά με το γνωστό, «Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων, είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων». Παλεύει, προσπαθεί, φάσκει, αντιφάσκει, οργίζεται, συνοφρυώνεται, θυμώνει, κουνάει τα χέρια του, σμίγει τα φρύδια του, λέει τα πάντα και τα αντίθετα τους… αλλά φευ, είν’ η προσπάθειες του σαν των Τρώων. Ο λόγος του αποπνέει μια ματαιότητα, μια κούραση, μια βαθιά αναποτελεσματικότητα. Το δείχνουν ανάγλυφα οι δημοσκοπήσεις, αλλά πέραν τούτου είναι ορατό και δια γυμνού οφθαλμού στην κοινωνία.

Ξέρετε τι τεράστιο δράμα είναι για ένα κόμμα, η συνειδητοποίηση ότι ο καλύτερος που έχουν είναι πλέον de facto ηττημένος, ότι τα χει φάει τα πολιτικά ψωμιά του; Είναι ο ορισμός της απόγνωσης. Όταν ο καλύτερος στρατηγός που διαθέτεις σε οδηγεί σε αναπότρεπτη ήττα, με τι ηθικό θα μπει το στράτευμα σου στον δρόμο για το μέτωπο; Κι αν το δέκα το καλό μιας παράταξης την πηγαίνει ντουγρού για συντριβή, προς τα πού να κοιτάξουν άραγε για να ανακαλύψουν κάποια σωτηρία; Όταν όλοι οι δευτερότριτοι είναι σαφώς κατώτεροι του Αλέξη, από πού να εκμαιεύσουν μια κάποια ελπίδα για το μέλλον τους;

Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη πετάξει λευκή πετσέτα. Έχει προεξοφλήσει και την επόμενη εκλογική ήττα του, όλα τα στοιχεία αυτό δείχνουν. Στις έρευνες της κοινής γνώμης, δεν υπάρχει ούτε ένα πεδίο στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται της ΝΔ ή ο Αλέξης προηγείται του Κυριάκου. Η κοινωνία, οι παραγωγικές τάξεις, τα ίδια τα καφενεία και οι παρέες θεωρούν νομοτέλεια την συνέχιση της διακυβέρνησης από την ΝΔ. Όλοι πλασάρονται με βάση αυτό το σενάριο, δεν υπάρχει ούτε ένας να ποντάρει ένα ευρώ υπέρ μιας πιθανής πολιτικής ανατροπής του σημερινού status.

Και μόνο το γεγονός ότι μέσα στην χειρότερη κρίση που θα μπορούσε να γνωρίσει ο τόπος η αντιπολίτευση δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε μονάδα, αρκεί για να καταδείξει το δομικό πρόβλημα που υπάρχει στην πολιτική της παρουσία. Ειλικρινά πια δεν ξέρω αν είναι τόσο σαρωτικός ο Μητσοτάκης ή τόσο πολιτικά λειψός ο Τσίπρας. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η παγίωση των δεδομένων δίνει στον Μητσοτάκη την δυνατότητα να προσφέρει συνθήκες σταθερότητας με προγραμματισμό εκλογών στο τέλος της τετραετίας. Αυτό βεβαιώνει σε όλους τους τόνους το Μαξίμου και είναι ίσως η πρώτη φορά που το σενάριο αυτό μοιάζει πια το πιθανότερο. Γιατί να προσφέρει στον εαυτό του δύο συν τέσσερα χρόνια εξουσίας, όταν μπορεί άνετα και δίχως ρίσκο να τα κάνει τέσσερα συν τέσσερα;