«Νύχτα στάσου, μια στιγμή»

Μαζί με την έλευση του ιού, χάσαμε τον ύπνο μας, τα μάτια μας ζαλίστηκαν απ’ την αριθμολαγνία των κρουσμάτων, των δεικτών, των θανάτων, τα οικονομικά βούλιαξαν για τα καλά, ο φόβος κυρίευε κλπ κλπ κλπ.

Αλλά ρε παιδιά χάσαμε και τις νύχτες μας.

Θυμάστε εκείνο το « Κι ύστερα το βραδάκι μεθυσμενάκι στα καπηλειά » ή το « Η νύχτα θέλει έρωτα και πράγματα αφανέρωτα »…

Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ

Ένα μέτρο που θεσπίστηκε, εφαρμόστηκε κι έμεινε για τα καλά. Τώρα τελευταία βέβαια καταστρατηγείται και δικαίως. Ειδικά αυτά τα Σαββατοκύριακα που η απαγόρευση άρχιζε στις 6 θα μας μείνουν αξέχαστα.

Το μέτρο προτάθηκε πανευρωπαϊκά και γιατί να μην το υιοθετούσε και η Ελλάδα. Ξεκίνησε για τον αποκλεισμό των μαζικών συνωστισμών στις πλατείες. Κι έμεινε. Όχι τυχαία. Για την προστασία μας.

Την ίδια στιγμή που εσύ ήσουν αναγκασμένος να κάθεσαι ακούνητος στον ριζωμένο καναπέ σου, στη μικρή οθόνη γινόταν όχι φωτιά, παρανάλωμα στα Σαββατόβραδα. Τσιφτετέλια, ζεϊμπέκικα, τουαλέτες, κραγιόνια κι ένα κέφι μούρλια.

Όλοι σε έναν χορό υποκρισίας.

Στο αντίπαλο κανάλι έπαιζε το ριάλιτι του εγκλεισμού. Έτσι για να νιώθεις μια συγγένεια βρε αδερφέ. Μόνο που αυτοί τον επέλεξαν και θα φεύγανε και πληρωμένοι. Εσύ χρεωμένος, μη πω και πεινασμένος. Στη τελευταία κατάληξη θα σου ταίριαζε το εξωτικό ριάλιτι.

Υπήρχαν βέβαια κι άλλες λύσεις για τις ατέλειωτες νυχτερινές ώρες.

Ο μοναστηριακός ύπνος.  Νωρίς  νωρίς νανάκι να μην σκεφτόμαστε.

Το διάβασμα. Σελίδες, βιβλία, σκέψεις, πνευματικά ταξίδια.

Το οινόπνευμα.

Τα υπνωτικά.

Τα κορωνοπάρτι.

Τα μακρά τηλέφωνα.

Και ξέχασα το σπουδαιότερο. Οι σκύλοι.

Αυτά τα έρμα τα τετράποδα βγαίναν μετά τα μεσάνυχτα παραπατώντας απ’ τη νύστα. Τι νυχτοπερπατήματα ήταν αυτά. Κάθε γωνία κι ένας σκύλος με το αφεντικό του. Σκυλάδικα ζωντανά.

Κι έτσι έφευγαν οι νύχτες. Ίδιες, ρουτινιάρικες κι απαράλλαχτες.

Απ’ τα Χριστούγεννα στο Πάσχα.

Κι ήρθε το άνοιγμα γιατί δεν ήρθε ο τουρισμός (ελπίζουμε να έρθει). Κι άνοιξαν τα μαγαζιά. Κι όλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους. Κι όλοι κατέκλυσαν τα τραπεζοκαθίσματα. Καρέκλα ούτε για δείγμα.

Αλλά είπαν χωρίς μουσική.

Αλλά είπαν με το χρονόμετρο.

Κι η βλακεία συνεχίζεται.

Διασκέδαση ναι, αλλά με όρους. Μη φωνάζεις, μη τραγουδάς, μη φλερτάρεις, μη φιλιέσαι, μην αγκαλιάζεις, μη χορεύεις, μη ξεφύγεις, μη πίνεις, μη παρασυρθείς, μη…

Όλα για την προστασία μας. Γελάνε και οι πέτρες.

Ένα είναι το σίγουρο. Οι νύχτες μας ανήκουν, όπως και οι μέρες.

Ατενίζοντας το μέλλον μία φράση μόνο διακρίνεται:  «Ελεύθερες μέρες».