Ένα παιδί μετράει τ άστρα..
Με σημάδεψε αυτό το έργο του Λουντέμη κι ας ήμουν μόνο δέκα, όταν το διάβασα.
 
Εγώ δεν αντιμετώπιζα βέβαια τις δυσκολίες του ήρωα στην προσπάθειά του να μορφωθεί, αλλά ο μικρός Μέλιος, με την μεγάλη ψυχική δύναμη, με την επιμονή και με τη λαχτάρα του για μάθηση, με ενέπνευσε και μου εξασφάλισε πολλούς καλούς βαθμούς στα γυμνασιακά μου χρόνια.
 
Είναι όμορφο, τα παιδιά να μετράνε τ άστρα…
Είναι όμορφο, τα παιδιά να έχουν όνειρα και φιλοδοξίες..
Είναι όμορφο, τα παιδιά να έχουν στόχους ψηλούς, μακρινούς, ακόμα κι άπιαστοι αν φαντάζουν σε μας!
Παιδιά κι αστέρια, βαδίζουν μαζί!
 
Θα μπορούσαν να τη λένε Μαρία Παπαδοπούλου, Ειρήνη Λεονάρδου, Kathy Phillips ή Fatima Asmir.
Xιλιάδες παιδιά από όλο τον κόσμο, ονειρεύονται μια θέση σε κάποια από τα καλύτερα, τα πιο ιστορικά Πανεπιστήμια.
 
Είναι παιδιά που σαφώς έχουν μια οικονομική ευχέρεια την οποία μπορεί να μην διαθέτουμε εμείς.
Σίγουρα όμως, για να γίνεις δεκτός σε ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο, πρέπει να ανταποκρίνεσαι και σε κάποια-υψηλά- γνωστικά στάνταρντς, που θέτουν αυτά τα Πανεπιστήμια.
 
Επίσης, ξέρεις περνώντας την πύλη, ότι εκεί, δεν θα πέσουν πάνω σου κομματικοί εκπρόσωποι σπουδάζουσας νεολαίας, προκειμένου να…σε γράψουν στην οργάνωση.
Ξέρεις, ότι κάνοντας τη βόλτα σου στον εξωτερικό χώρο του Πανεπιστημίου, δεν κινδυνεύεις να σε ληστέψουν, να σε βιάσουν, να σου πουλήσουν ναρκωτικά.
Αν, παρόλα αυτά, κάτι συμβεί, η ασφάλεια του Ιδρύματος, θα σπεύσει προς βοήθειά σου.
 
Κάνοντας τη βόλτα σου, θα νιώσεις ότι περπατάς σε ένα χώρο καθαρό, περιποιημένο, χωρίς γκράφιτυ της συμφοράς, χωρίς συνθήματα μίσους, χωρίς βρισιές προς διάφορες κοινωνικές ομάδες.
 
Εκεί, δεν τους ενδιαφέρει αν είσαι αριστερός η δεξιός ή απολιτίκ, χριστιανός ή βουδιστής ή μουσουλμάνος.
Τους ενδιαφέρει να είσαι ευσυνείδητος ακαδημαϊκός πολίτης, να σέβεσαι το χώρο που σπουδάζεις, να τελειώσεις στον ορισμένο χρόνο τις σπουδές σου κι όταν με το καλό αποφοιτήσεις, να γίνεις ευαγγελιστής του αγαθού της υψηλής γνώσης, όπου ρίξεις την άγκυρα της ζωής σου.
Όπως και να το κάνουμε, τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, απέχουν πολύ από την εικόνα που περιέγραψα λίγο πριν..
 
Όχι ότι υστερούν σε πανεπιστημιακούς δασκάλους.
Αλλά, βρίθουν και ανθρώπων, που δεν αξίζουν να φέρουν τον τίτλο του πανεπιστημιακού.
 
Μα το άρθρο, αφορά, στα παιδιά που μετράνε άστρα..
Τα επώνυμα κι ανώνυμα.
Τα πλούσια, καλοζωισμένα και άριστα, αλλά και τα φτωχά, πεισμωμένα και στοχοπροσηλωμένα.
Τα μεν στο Γέηλ και στο Χάρβαρντ, τα δε στο Μετσόβιο ή στο ΑΠΘ ή και το αντίστροφο αν η τύχη τα φέρει έτσι. Άλλοι κόσμοι, διαφορετικοί.
 
Μα η ανάγκη να μάθουν, να ξεχωρίσουν, να μορφωθούν, η ίδια!
 
Αφήστε την Δάφνη ήσυχη…Την κάθε Δάφνη που η ζωή της έστρωσε ρόδινο μονοπάτι, αλλά και τον κάθε Αντετοκούνμπο, που παρόλο τις δυσκολίες, τον άνοιξε μόνος του το δρόμο του.
Τα παιδιά που μετράνε άστρα, δεν είναι συνήθως δημοφιλή!
Δεν μουτζώνουν επισήμους σε παρελάσεις, δεν παρελαύνουν στις εθνικές επετείους σαν παρτσακλά, δεν αναμασούν τσιτάτα και συνθήματα του περασμένου αιώνα.
 
Το αστέρι τους είναι πολύ ψηλά, δεν το φτάνει η λάσπη της πεζοδρομιακής αντιπολίτευσής σας.

Facebook Comments