Όταν δεν έχω τι να κάνω με τον χρόνο μου, απολαμβάνω τον τρόπο με τον οποίο τα αριστερά blog και οι αντίστοιχες ενημερωτικές ιστοσελίδες χρυσώνουν το χάπι των επιλογών της Συριζαϊκής κυβέρνησης.  Οι περισσότεροι μοιράζονται εξίσου σε ακριανά στασίδια από φόβο μη μπατάρει η βάρκα, αλλά αρκετοί είναι μουδιασμένοι με τις κινήσεις αυτού του συνονθυλεύματος που ξεγυμνώθηκε από ιδεολογική ταυτότητα πριν αλέκτωρ λαλήσει. 

Για παράδειγμα, διαβάζω τα δύο μέτρα και δυο σταθμά του επιχειρείν στην Ελλάδα την εποχή των capital control, που οδήγησε τον ιδιωτικό τομέα και αρκετές από τις υγιείς δράσεις και τις πρωτοβουλίες των πολιτών στα πρόθυρα ολοσχερούς καταστροφής.  Η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα τείνει να καταντήσει εξτρήμ σπορ για αυτούς που μπορούν αντέξουν όχι μόνο τις φορομπηχτικές επιδρομές του κράτους, αλλά κυρίως τις γραφειοκρατικές διαδικασίες που εμπλέκονται στη σύσταση και τη διατήρηση μιας προσπάθειας.  Ο ιδιωτικός τομέας απαξιώνεται αφενός από τους χειρισμούς των κυβερνήσεων που αρνούνται να τον στηρίξουν επειδή οδηγεί σε συνειρμούς που αφορούν στο κεφάλαιο, αφετέρου από την προπαγάνδα που χωρίζει τους εργαζόμενους σε καλούς και κακούς, σε αφεντικά και δούλους και όχι σε ανθρώπους που υπό καθεστώς ελευθερίας έχουν το δικαίωμα να λειτουργήσουν κατά πώς επιθυμούν, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των επιλογών τους.  Την ίδια στιγμή, οι γραφικές προσωπικές επιλογές του Τσίπρα, συνεντευξιάζονται για την αξία των ανθρώπινων σχέσεων έναντι του πλούτου, αλλά δεν μας λένε πώς γίνεται και σήμερα – ελλείψει πόρων – έχουμε καταντήσει να τρωγόμαστε με τις σάρκες μας αντί να βεγγερίζουμε μονιασμένοι στο σεληνόφως μασουλώντας πασατέμπο.

Το 2013 έγραψα για πρώτη φορά για το ιδιόμορφο καθεστώς των πανηγυριών και των  εποχικών συναντήσεων, των συναπαντημάτων, των συλλόγων και των φεστιβάλ αλληλεγγύης.  Σε αυτά, λαμβάνει χώρα ένα ιδιαίτερο είδος επιχειρηματικής δράσης που ανομολόγητα αλλάζει χέρια στο μαύρο χρήμα.  Κανείς όμως δεν τολμάει να θίξει το πρόβλημα (της απώλειας χρημάτων προς το Δημόσιο) καθότι είναι στενά συνδεδεμένο με ευαγείς σκοπούς, με φιλανθρωπίες και ομάδες σολιντάριτι.  Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη “κοινωνικός” διότι ήδη έγραψα ότι αυτά που γίνονται, λογοδοτούν μόνο σε ένα μέρος της κοινωνίας – στα λεγόμενα “λαικά στρώματα” (sic) – που επωφελούνται τα μάλα από τη φιλοσοφία της αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης η οποία φυσικά δεν λέει ότι δεν βγάζεις φράγκα, απλά υπονοεί ότι δεν αποδίδεις στο κράτος αυτά που του αναλογούν για να φτιάξει κανονικές δομές και υπηρεσίες και για τους υπόλοιπους.  Φτάσαμε λοιπόν στο δεκαπενταύγουστο του 2015 για να επισκεφτεί αυτά τα κέντρα πλυσίματος εγκεφάλου ο μέσος εφοριακός και να κάνει τους ελέγχους που θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει χρόνια πριν.  Ακολούθησε ένθεν κακείθεν πανηγύρι δημοσιευμάτων: απο όσους δεν μπορούσαν να πιστέψουν σε τι όργιο φοροδιαφυγής είχαν σκοντάψει και από τα παιδιά των λουλουδιών που θεώρησαν ότι δέχτηκαν χτυπήματα κάτω από τη ζώνη (δηλαδή δεν περίμεναν ότι η αυτή η κυβέρνηση θα τους έστελνε το ΣΔΟΕ).

Αντιλαμβανόμαστε τις κοινωνικοσυναισθηματικές διαστάσεις της σκιώδους οικονομίας που αφορά στην κουλτούρα των ανθρώπων και αναπτύσσεται δίπλα δίπλα στα ήθη και στα έθιμα της ελληνικής επαρχίας.  Δεν μπορείς να βάλεις ταμειακή μηχανή στα γλέντια και στις χαρές του γάμου (όχι απόλυτα), ούτε στους θρήνους και στις τελετουργίες της απώλειας.  Δεν μπορείς να ελέγξεις το αντίτιμο της χαράς, του αυθορμητισμού ή το πουρμπουάρ της επιβράβευσης.  Εδώ όμως μιλάμε για ένα καθεστώς που αναπτύσσεται παράλληλα και καταχρηστικά προς την επίσημη οικονομία υπονομεύοντας μάλιστα κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης και εξορθολογισμού της.  Πρόκειται για μια πράξη επηρεασμού των κοινωνικά ευάλωτων ομάδων προς ένα τρόπο δούναι και λαβείν που οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη παρανομία.  Για κάτι τόσο μεγάλο σε έσοδα, που ουσιαστικά ανταγωνίζεται μια επιχείρηση με όλα το τζίρο που αυτή μπορεί να έχει. 

Απέναντι σε αυτό το φαινόμενο. ο περισσότερος κόσμος στέκεται διχασμένος.  Ενδεχομένως να γυρίσει πλευρό στον ιδιώτη που προσπαθεί να σώσει την επιχείρησή του (άλλωστε κανείς δεν ψηφίζει στις εκλογές την επιβίωση της επιχειρηματικότητας), αλλά θα επιτεθεί στον ελεγκτή που θα τολμήσει να τον κόψει πάνω στη στροφή του ζεϊμπέκικου.  Θα χρυσώσει το κούτελο του λυράρη, βγάζοντας σκανδαλισμένος στο κλαρί των μέσων κοινωνικής δικτύωσης την απόδειξη από τα μπαρ της Μυκόνου.  

Δεν είμαστε λοιπόν, ως Έλληνες, κατά των ιδιωτών – άλλωστε όλοι ιδιωτεύουμε με κάποιον τρόπο.  Είμαστε κατά των ιδιωτών που βρωμάνε στη διαδικασία που ακολουθούν καπιταλισμό.  Η επιχειρηματικότητα ζει και βασιλεύει και τα πανηγυράκια είναι κοπτήρια χρήματος.  Χαιρετίζω το εφευρετικό μυαλό του Έλληνα, την αέναη ικανότητά του να επινοεί τρόπους και μεθόδους εύκολου πλουτισμού, το δαιμόνιο επιβίωσης που τον κάνει να πιστεύει ότι θα τη σκαπουλάρουμε και φέτος με έσοδα αδήλωτα.  Μόνο την υποκρισία απεχθάνομαι, τη γαργάρα του 23% ΦΠΑ στην εκπαίδευση ας πούμε, με την παράλληλη αύξηση των χειροτεχνών που πουλάνε στα κρυφά κορδελάκια για τα μαλλιά και τσακώνονται μεταξύ τους (το έζησα και αυτό) για ένα καλό πόστο στην επόμενη διοργάνωση αλληλεγγύης – ισότητας – αριστερής αδελφότητας.

Facebook Comments