Η σαρωτική έλευση της Όμικρον (που ήρθε μετά την Δέλτα και πριν την Καμερουνέζικη μετάλλαξη) μπέρδεψε πάλι τα πράγματα στο οικονομικό πεδίο. Όχι, δεν φαίνεται να αλλάζει τα βασικά δεδομένα που είναι μια ανάπτυξη κοντά στο 6-7%, η χώρα έχει μπει σε ανοδικό αναπτυξιακό σπιράλ. Όμως και μόνο η αναμενόμενη μείωση της κατανάλωσης (λόγω της έξαρσης της Όμικρον), οι δημοσιονομικές επιβαρύνσεις για εκ νέου υποβοήθηση επιχειρήσεων και η γενικά κακή ψυχολογία που δημιουργεί η πανδημία, είναι επιβαρυντικοί οικονομικοί παράγοντες. Μια οικονομία για να απογειωθεί χρειάζεται αισιοδοξία, όχι μαυρίλα.

Παρά ταύτα το 2021 ήταν η καλύτερη οικονομική μας χρονιά από το 2010 και το 2022 θα είναι μια εξίσου καλή χρονιά. Μια ανάπτυξη του 4-5%, προστιθέμενη στο 7% της χρονιάς που πέρασε είναι τεράστιο επίτευγμα. Μπορεί παλιότερα να πιστεύαμε ότι οι εθνικές οικονομίες αναπτύσσονται μπαίνοντας στον αυτόματο πιλότο, μετά την χρεωκοπία μας όμως συνειδητοποιήσαμε ότι για όλα τα καλά και τα κακά ευθύνεται η πολιτική. Αυτή καταστρέφει, αυτή ευεργετεί. Για ρίξτε μια ματιά στον Ερντογάν απέναντι και θα το καταλάβετε αμέσως. Μόνος του το τρώει το κεφάλι του κάθε μέρα.

Αντίθετα με την άλλη πλευρά του Αιγαίου όπου βασιλεύουν οι θρησκευτικές οικονομικές προκαταλήψεις, στην Ελλάδα υπάρχει κυβέρνηση σταθερά προσανατολισμένη στην ανάπτυξη. Στην ανάπτυξη που έρχεται μέσα από μεταρρυθμίσεις και όχι μέσα από τον διαμοιρασμό επιδομάτων. Πολλοί κατηγορούν μάλιστα την κυβέρνηση ότι έχει πάθει μεταρρυθμιστική κόπωση, αλλά ας μην είμαστε υπερβολικοί. Πάντα υπάρχει το καλύτερο απ’ το καλό, όμως ας μην ξεχνάμε ότι ο Μητσοτάκης δεν είχε ούτε μία μέρα ήρεμης θητείας.

Παρά λοιπόν την σημερινή έξαρση της πανδημίας, τα απαραίτητα κεφάλαια για την αναπτυξιακή απογείωση υφίστανται. Ο Σκυλακάκης έχει μια νταλίκα ευρωπαϊκά λεφτά παρκαρισμένα κάτω απ’ το γραφείο του, που περιμένουν κάποιους με σχέδιο να πάνε να τα πάρουν. Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη χρημάτων, αλλά η καθυστέρηση παραλαβής και αξιοποίησής τους. Οι ξένοι κολοσσοί που έρχονται να επενδύσουν λειτουργούν μεν σαν ατμομηχανές, αλλά  την διαφορά θα την κάνουν οι μικρές ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Το κράτος επίσης έχει αρχίσει τα μεγάλα τεχνικά έργα, όμως ούτε αυτά θα λύσουν το πρόβλημα. Η μικρομεσαία επιχείρηση είναι που θα προσθέσει στην οικονομία και στην αγορά εργασίας. Αυτή πρέπει να αποκτήσει επενδυτική συνείδηση και εύκολη πρόσβαση σε σχέδια και στον τραπεζικό κλάδο που έχει αναλάβει να μοιράσει το χρήμα. Εκεί χρειάζεται υποβοήθηση ο μικρός που κράτησε μεν το μαγαζί του ζωντανό τόσα χρόνια, αλλά δεν έχει την ίδια ικανότητα να το μεγαλώσει και να το κάνει ανταγωνιστικό μέσα στο καινούριο ψηφιακό περιβάλλον.

Η αλήθεια είναι ότι με όλες του τις ελλείψεις, το κράτος βοήθησε αυτά τα δυο χρόνια. Τώρα είναι η ώρα της ενεργοποίησης και του ίδιου του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, του μικρομεσαίου δυναμικού. Ας βγει απ’ το καβούκι του κι ας κοιτάξει ψηλά με αισιοδοξία. Ας πάρει το ρίσκο να ψάξει, να σχεδιάσει, να χρηματοδοτηθεί, να επεκταθεί. Ευκαιρίες υπάρχουν, τα λεφτά περιμένουν.

Facebook Comments