Καλοί νόμοι, κακή εφαρμογή

Σήμερα το πρωί η κυβέρνηση θα παρουσιάσει ένα νέο νομοσχέδιο για την αθλητική βία που, ομολογώ, όπως το ακούω, ότι δεν είναι και τόσο κακό. Και δεν είναι η αυστηροποίηση των ποινών και το κλείσιμο των παραθύρων για το ιδιώνυμο, ώστε να εφαρμόζεται οριζόντια, αλλά η συνειδητοποίηση ότι οι ομάδες θα πρέπει να είναι υπεύθυνες για τους «στρατούς» τους, ώστε να έχουν και συνέπειες, σε περίπτωση που τα σπάνε ή έχουμε τραγικές συνέπειες μετά από οπαδικές συγκρούσεις. 

Και είναι πράγματι σωστή η λογική ότι οι ομάδες δεν μπορούν να παριστάνουν ότι δεν ξέρουν τι κάνουν οι οργανωμένοι οπαδοί τους. Και στο τέλος της ημέρας, αν δεν ξέρουν, ας μάθουν ή ας μην τους δίνουν εισιτήρια και ας μην τους επιτρέπουν να λειτουργούν ως τάγματα εφόδου. Αυτό δεν το λύνει η αυστηρότερη ποινή, αλλά το μήνυμα από τις ίδιες τις ΠΑΕ και τις ΚΑΕ ότι δεν θα κάνουν ανεκτές τέτοιες συμπεριφορές στο πλαίσιο της λειτουργίας τους. 

Αλλά, για μισό λεπτό. Συζητάμε για εφαρμογή νόμων στη χώρα, όπου οι ομάδες κόντεψαν να εκπαραθυρωθούν από την Ευρώπη, ο πρωθυπουργός πήρε το ποδόσφαιρο από το υφυπουργείο Αθλητισμού και το έφερε μέσα στο Μαξίμου, αλλά οι ομάδες δεν εφαρμόζουν ακόμα το υποχρεωτικό πλαίσιο για τις κάμερες στα γήπεδα. Υπάρχουν ακόμα γήπεδα, όπου γίνονται παιχνίδια επαγγελματικών κατηγοριών χωρίς κάμερες και αυτό το επιτρέπουν οι διοργανώτριες αρχές και η πολιτεία, με την επίκληση του κόστους. 

Στη χώρα δεν έχουμε υποχρεωτικά κακούς νόμους. Έχουμε, βεβαίως, και από αυτούς. Αλλά έχουμε και πολύ καλούς νόμους με πολύ κακή εφαρμογή. Όποτε, λοιπόν, ακούω τις εξαγγελίες για ένα νέο πλαίσιο για την οπαδική βία, τις αντιμετωπίζω με συμπάθεια ή και συγκατάβαση ακόμα, αλλά περιμένω να τις δω να γίνονται πράξη. Ναι, έγιναν ορισμένα βήματα με το ηλεκτρονικό εισιτήριο, για παράδειγμα, αλλά αυτό δεν έκοψε τον ομφάλιο λώρο των ομάδων με τους οργανωμένους στρατούς. Έτσι, οι χουλιαγκανισμοί μεταφέρθηκαν από το εσωτερικό του γηπέδου έξω από αυτό.