Ισότητα και Υποκρισία

Υπάρχουν φίλοι που με ρωτούν γιατί να ασχοληθώ με άλλη μια ομάδα που μάχεται υπέρ της ισότητας των φύλων. 

Για αρκετούς ανθρώπους, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στο δυτικό κόσμο δεν είναι παρά “μεμονωμένα περιστατικά”, ενώ οι ελευθερίες που αυτές απολαμβάνουν είναι αξιοζήλευτες.

Το ζήτημα δεν είναι να κάνουμε μια συγκριτική μελέτη για τους περιορισμούς και τις ελευθερίες των γυναικών σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη, αλλά να μη σταματήσουμε να μαχόμαστε για την καλυτέρευση των συνθηκών της ζωής μας, μάχη η οποία εμπεριέχει όλα τα φύλα ταυτόχρονα. 

Καί όχι: δεν είμαστε τόσο μπροστά όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε, τόσο προοδευτικοί ή τόσο ελάχιστα οπισθοδρομικοί σε θέματα που αφορούν στο γυναικείο φύλο.  Είμαστε μέσα στα στερεότυπα μέχρι τα μπούνια.

Διάβασα για το περιστατικό στο Βελβεντό με τη γυναίκα που δολοφονήθηκε από τον ίδιο της τον άνδρα όσο οι συγγενείς του φλέρταραν με την πιθανότητα “να είχε φύγει με άλλον άνδρα” επειδή δεν της άρεσε η ζωή στην επαρχία.  Αυτό το περιστατικό δεν είναι τρομακτικό μόνο εξαιτίας της απώλειας μιας ανθρώπινης ζωής.  Πρόκειται για θέμα κακοποίησης από μια ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων που πιθανόν να θεωρούν τη γυναίκα κτήμα του άνδρα, αντικείμενό του και ιδιοκτησία του.  Που αντιλαμβάνονται τις διαφωνίες των ζευγαριών ως ένδειξη απάτης και αμφιβόλου ηθικής από την πλευρά των θηλυκών ή την επιθυμία αποχώρησης από μια σχέση ως μέγα αμάρτημα (μονομερώς πάντα). 

Πρόκειται δηλαδή για βία.

Είναι σοκαριστικό το πόσο πάντα η γειτονιά σοκάρεται, όταν στην καθημερινότητά μας αναπαράγουμε τόσα διαφορετικά κλισέ για τη γυναίκα.  Η γυναίκα που “πρέπει” και που “οφείλει”, η γυναίκα που ολοκληρώνει την ύπαρξή της μόνο ως μάνα και ως σύζυγος, τόσο πολύ που πρέπει να αποδεικνύει τους ρόλους αυτούς καθημερινά και παντού.  Καμία ανοχή δεν πιστώνεται για τους ρόλους που έχουν να κάνουν με την ελευθερία των επιλογών ή τη άρνηση να δεσμευτείς με κάποιον με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που υπαγορεύει η Εκκλησία και η επαρχία.  Η γυναίκα που πρέπει να είναι καλή και λογική, που πρέπει να υπομένει και να ανέχεται και που δεν της αναγνωρίζεται το δικαίωμα του να αλλάξει γνώμη για κάτι.  Η γυναίκα που πρέπει να είναι μαχητική αλλά μόνο όσον αφορά σε φιλανθρωπικές διοργανώσεις, καλή ομιλήτρια αλλά ακόμα καλύτερη στη σιωπή της μπροστά στον άνδρα – για την ακρίβεια, ολόκληρη η “ανδρότητα” είναι ένα επιχείρημα από μόνο του.  Και το άγρυπνο μάτι της γειτονιάς – που ποτέ δεν γνωρίζει τίποτα για τις ενδοοικογενειακές μάχες, που κρατάει τα στόματα κλειστά μπροστά στον πόνο, στην αδικία, στην κακοποίηση για να τα ανοίξει μόνο όταν έχει να κατηγορήσει ένα μέλος της κοινότητας για απόκκλιση από τη νόρμα – έχει το δικό του μερίδιο στη συντήρηση της σάπιας νοοτροπίας.

Τα περισσότερα γυναικεία κινήματα είναι θλιβερά απόντα από τις πραγματικές μάχες, αυτές που δίνονται προκειμένου να σπάσει ο φαύλος κύκλος.

Αντί μνημόσυνου, για όλες τις γυναίκες που κάποτε έζησαν σε φυλακές.