Ο γενικός εισαγγελέας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Νιλς Βαλ γνωμοδότησε ότι η ελληνική νομοθεσία που υποχρεώνει τους εργοδότες να λαμβάνουν διοικητική έγκριση πριν από μία ομαδική απόλυση, έγκριση που εξαρτάται από τις συνθήκες της αγοράς εργασίας, την κατάσταση της επιχείρησης και το συμφέρον της εθνικής οικονομίας, δεν συνάδουν με το ευρωπαϊκό πλαίσιο*.
 
Κεραυνοβολώντας κάθε ΥΠΟΚΡΙΤΗ πολιτικάντη ή ΑΣΧΕΤΟ ως προς τα οικονομικά ζητήματα, στην παράγραφο 73 γράφει κατά λέξη:
 
Συγκεκριμένα, περιορίζοντας την ικανότητα των εργοδοτών να απολύουν τους εργαζομένους ομαδικά, η επίμαχη ρύθμιση προστατεύει φαινομενικά μόνο τους εργαζομένους.
 
Κατ’ αρχάς, η προστασία είναι μόνο προσωρινή, έως ότου ο εργοδότης καταστεί αφερέγγυος.
 
Επίσης, και τούτο είναι ακόμη σημαντικότερο, οι εργαζόμενοι προστατεύονται καλύτερα σε ένα οικονομικό περιβάλλον το οποίο ευνοεί τη σταθερή απασχόληση.
 
Από ιστορικής απόψεως, η ιδέα της τεχνητής διατηρήσεως των εργασιακών σχέσεων δίχως επαρκή οικονομικά θεμέλια έχει δοκιμαστεί και έχει αποτύχει παταγωδώς σε ορισμένα πολιτικά συστήματα του παρελθόντος.
 
Τούτο επιβεβαιώνει ότι, θεσπίζοντας μια αποτελεσματική αλλά και ευέλικτη προστατευτική διαδικασία, η οδηγία 98/59 παρέχει πραγματική προστασία στους εργαζόμενους, ενώ ένα σύστημα προηγούμενης εγκρίσεως όπως το επίμαχο, το οποίο καταφανώς δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της, δεν το πράττει.
 
Επεκτείνοντας τη σκέψη του εισαγγελέα και έχοντας απόλυτη συνείδηση αυτού που λέω, σας γνωμοδοτώ και εγώ ως οικονομολόγος ότι αποτελεί ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ όσων θεωρητικολογούν χωρίς να έχουν τις απαιτούμενες οικονομικές γνώσεις για ζητήματα που αφορούν την επιβίωση του ανθρώπου, κρυπτόμενοι πίσω από πολιτικά τσιτάτα ή επίπεδες σκέψεις για τους κακούς καπιταλιστές.
 
Κάθε νόμος έχει επίπτωση στην οικονομία και σας αναφέρω ότι θεωρώ απολύτως απαράδεκτο να μην περιγράφεται στην αιτιολογική έκθεση του εκάστοτε νόμου η επίπτωση αυτή, ώστε ο Υπουργός να έχει πλέον ΑΠΟΛΥΤΗ συνείδηση της υπογραφής του και των επιπτώσεων που αυτή έχει στους πολίτες, ακόμη κι αν δεν έχει ο ίδιος οικονομικές γνώσεις.
 
Οι νόμοι έχουν αξία μόνο όταν ρυθμίζουν τα θέματα ως προς τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων με βιώσιμο τρόπο σε μακροπρόθεσμο χρονικό πλαίσιο, δεδομένου ότι δεν μπορεί η μια γενιά να φορτώνει την επόμενη με τα προβλήματα που αυτή δημιούργησε, ρισκάροντας την ίδια την επιβίωση του ανθρώπινου γένους σε περίπτωση που αυτά συσσωρεύονται αξεπέραστα.
 
*: Η γνωμοδότηση έγινε με αφορμή την προσφυγή της ΑΓΕΤ Ηρακλής κατά του υπουργού Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, σε σχέση με την ελληνικής νομοθεσία του 1983 (Νόμος 1387/1983, ως τροποποιηθείς).
 
 

Πηγή: http://curia.europa.eu/

Facebook Comments