2022

Η πρώτη περπατησιά του 2022 είναι γεγονός.

Οι ευχές ανταλλάσσονται κι οι λέξεις Υγεία κι Ελευθερία αποκτούν νόημα, δεν εκτοξεύονται τυπικά όπως άλλες χρονιές. Η εσωτερική μας ανάγκη μας ωθεί σε αυτό. Όσα στερηθήκαμε το 20 και το 21, όσα μας κάνουν να μνημονεύουμε τα προηγούμενα δύσκολα χρόνια της επονομαζόμενης Κρίσης ως παράδεισο μπροστά σ’ αυτά που ακολούθησαν. Για όλα αυτά που φοβόμαστε μη γίνει πράξη το «Κάθε πέρυσι και καλύτερα», αλλά που η φυσιολογική ροπή του ανθρώπου για ζωή δεν του επιτρέπει να το σκεφτεί περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο.

«Ξημερώματα Πρωτοχρονιάς. Οδηγώ στην άδεια Αθήνα. Στη Σταδίου δεν κινείται ψυχή. Που άλλες χρονιές που η μια έξοδος διαδεχόταν την άλλη ίσαμε την ανατολή. Συναντώ σε όλη τη διαδρομή περιπολικά. Ελέγχουν, ψάχνουν τον παραβάτη, τον αντιρρησία της μάσκας, αυτόν που τόλμησε να διασκεδάσει παραπάνω από αυτό που του επιτρέπουν, αυτόν που ζει ακόμη. Λίγο πριν την Ομόνοια οι τραγικές φιγούρες, οι εγκατεστημένες στη γύρω περιοχή κάνουν την εμφάνιση τους. Ένας ναρκομανής κείτεται καταμεσής του δρόμου. Το περιπολικό μαρσάρει, αλλάζει λωρίδα και χάνεται. Αλλού είναι ο στόχος. Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ. Όσο πλησιάζω προς το Σύνταγμα τα λαμπιόνια πολλαπλασιάζονται. Αλλά οι άνθρωποι απόντες. Η επιβεβλημένη χαρά διάχυτη παντού. Σε μια πόλη, σε μια χώρα αφιλόξενη. Ένας κόμπος στη καρδιά μπερδεύεται με την ανάγκη για φως, για ελπίδα. Σκέφτομαι τους ανθρώπους, τους συγγενείς, τους φίλους, τους αγνώστους που είναι σε απομόνωση, σε καραντίνα. Αυτούς που φύγαν. Αυτούς που μείναν να πονούν. Τους νοσηλευτές, τους αστέγους, τους μόνους. Στο ραδιόφωνο παίζει:

Ο ουρανός ο μεγάλος ουρανός

Είν’  ακόμα σκοτεινός

Και η νύχτα κυλά

Μα εκεί ψηλά

Κοίτα έν’ άστρο που δειλά

Μοναχό φεγγοβολά

Και μας χαμογελά…

Αμέσως το μέσα μου αλλάζει.

Ένα μήνυμα στο κινητό από μια αγαπημένη φίλη περικλείει όλες τις ευχές του κόσμου.

Το 2022 ας κάνουμε βήματα μπροστά».