Δεν θα σταθώ πολύ στην πρόσφατη επίσκεψη Ερντογάν στην χώρα μας. Άλλωστε οι δηλώσεις των πολιτικών την παραμικρή αξία δεν έχουν και αποσκοπούν σε εσωτερική κατανάλωση. Όλοι στο τέλος πήραν αυτό που ήθελαν. Οι μεν δικοί μας να φανούν στο πόπολο ότι στέκονται αντάξια απέναντι στην Τουρκία – και ας έχουν πτωχεύσει τη χώρα και εδώ αναφέρομαι κυρίως στον πρόεδρο της δημοκρατίας ο οποίος εκπροσωπεί άξια τον παλαιοκομματισμό και την αναξιοκρατία που μας έφεραν σ’αυτό το χάλι… Ο Ερντογάν πάλι έχοντας τη στήριξη ισχυρής πανίσχυρης πλειοψηφίας στη χώρα του και έχοντας εκκαθαρίσει αντιπολίτευση και αντιφρονούντες δεν έχει ανάγκη να παίξει αυτό το θέατρο αλλά μπορεί ελεύθερα να διεκδικήσει σημαντικά ανταλλάγματα εκβιάζοντας Ελλάδα και Ευρώπη με το προσφυγικό και με την τουρκική, πομακική, ρομά ή ότι άλλη μειονότητα υπάρχει εντός των Ελληνικών συνόρων. Με λίγα λόγια οι δικοί μας παίζουν θέατρο και λίγα μπορούν να κάνουν απέναντι στην Τουρκία. Όμως ο τούρκος πάντα εστίαζε στην ουσία και στο πως θα αποσπάσει μεγαλύτερα οφέλη για τη χώρα του. Έχει και τα μέσα και την πολιτική βούληση που λείπει σε εμάς για να διεκδικήσει με αξιώσεις.

Υπάρχουν βέβαια κάποιες ουσιαστικές διαφορές μεταξύ της δικής μας πανάθλιας πολιτικής ηγεσίας και της Τουρκικής. Καταρχήν η δική μας πολιτική ηγεσία το βλέπει το θέμα με πολύ στενό ορίζοντα. Γνωρίζει ότι είναι αναλώσιμη στην πολιτική σκακιέρα. Μετριότητες που μέχρι να αναλωθούν πολιτικά προσπαθούν όσο παραμένουν στην εξουσία να προλάβουν να αποκομίσουν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για τους ίδιους, τις οικογένειες τους και ένα πυρήνα δικών τους παιδιών. Άλλωστε σύντομα το πολιτικό σύστημα θα τους αποβάλει και θα τους στείλει από εκεί που ήρθαν. Κανένας από αυτούς που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία 8 χρόνια της κρίσης δεν έκανε αυτά που έπρεπε για να βελτιωθεί η κατάσταση του μέσου εργαζόμενου Έλληνα. Για τους περισσότερους νέους της χώρας σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε το να δημιουργήσουν οικογένεια και να κάνουν παιδιά είναι άπιαστο όνειρο.

Η κατάσταση στην Τουρκία είναι όμως εντελώς διαφορετική. Ο Ερντογάν εκεί είναι ισόβιος ηγέτης. Έχει αφήσει παρακαταθήκη και τη σφραγίδα του στη χώρα του. Από το 2003 βρίσκεται στο τιμόνι της Τουρκίας σταθερά ενώ στη χώρα μας στο ίδιο διάστημα έχουν αλλάξει 6 πρωθυπουργοί (χωρίς να συμπεριληφθούν αυτοί των υπηρεσιακών κυβερνήσεων). Όπως όλα δείχνουν ο Ερντογάν θα εξακολουθήσει να κυβερνάει την Τουρκία για αρκετά χρόνια ακόμα. Γνωρίζει πως οτιδήποτε συμβεί στη χώρα του αποκλειστική ευθύνη θα έχει ο ίδιος σε αντίθεση με τους δικούς μας που είναι εντελώς ανεύθυνοι και ο καθ’ένας προσπαθεί να ρίξει τις ευθύνες στον άλλον. Ο Ερντογάν έχει καταστήσει τα τελευταία 15 χρόνια την Τουρκία περιφερειακή δύναμη που χαράσσει δική της ανεξάρτητη πολιτική, έχει το δικό της νόμισμα, δεν έχει ανάγκη ούτε την διεθνή κοινότητα ούτε φυσικά και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο ίδιος επιβίωσε ενός πραξικοπήματος από το οποίο βγήκε πιο ισχυρός από πριν και κατόπιν εκκαθάρισε κάθε πολιτικό αντίπαλο στη χώρα του. Στηρίζεται από πολύ ισχυρή πλειοψηφία του λαού του και μπορεί να διατηρεί σχέσεις και με χώρες του ΝΑΤΟ αλλά και με τη Ρωσία και με το ΙΡΑΝ. Επίσης χαράσσει και οικονομική πολιτική ανεξάρτητα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Τουρκική οικονομία χαρακτηρίζεται από χαμηλή φορολογία , φρενήρη ανάπτυξη και ραγδαία αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ.

Όπως βλέπουμε λοιπόν υπάρχουν σημαντικές ουσιώδεις διαφορές ανάμεσα στις δύο χώρες και στο πολιτικό τους σύστημα. Διαφορές που έχουν καθηλώσει τη χώρα μας στη μιζέρια και την παρακμή και έχουν απογειώσει την Τουρκία σε ισχυρή οικονομική και στρατιωτική δύναμη. Έχουμε να κάνουμε με μία χώρα στην οποία υπάρχει πολιτική βούληση για την ευημερία του συνόλου. Εν αντιθέσει με εμάς όπου οργανωμένα συμφέροντα πλιατσικολογούν κατακλέβοντας τον μόχθο του εργαζόμενου Έλληνα και τον έχουν καταστήσει μετανάστη στην ίδια του τη χώρα. Τα ίδια συμφέροντα για να διατηρήσουν τα προνόμια τους έδιωξαν ξένους και εγχώριους επενδυτές μέσω της υπερφορολόγησης και όλοι οι πρωθυπουργοί που πέρασαν από τη χώρα μας ήταν άξιοι προστάτες των συμφερόντων αυτών που κατέστρεψαν και ακόμα καταστρέφουν τη χώρα. Ενώ στη γειτονική χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια υπάρχει οργασμός επενδύσεων σε όλους τους τομείς και κυρίως στον κρίσιμο τομέα της αμυντικής βιομηχανίας, στη χώρα μας ο Σαμαράς με τον νόμο καταλήστευσης των μετόχων έδιωξε και τους τελευταίους κολοσσούς της Ελληνικής βιομηχανίας (Βιοχάλκο, ΦΑΓΕ, 3 Ε), κήρυξε τον πόλεμο στους εφοπλιστές, στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες (Κατάργηση αφορολογήτου, Τέλος επιτηδεύματος) και γενικά σε όσους παράγουν κάτι στη χώρα ετούτη. Ο Σύριζα απλά συνεχίζει το ίδιο καταστροφικό έργο. Αποτελεί αλλαγή φρουράς των ίδιων συμφερόντων που καταστρέφουν τη χώρα και στέλνουν επενδυτές στα Σκόπια, την Τουρκία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.

Η Ελλάδα αν δεν σταθεί στα πόδια της οικονομικά πολύ δύσκολα θα καταφέρει να υπερασπιστεί τα χωρικά της ύδατα, τον εναέριο χώρο και τα εδάφη της. Οι τούρκοι πολιτικοί πάντα θα θέτουν θέμα μειονοτήτων. Ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Θράκης αυξάνεται σταθερά ενώ οι Έλληνες έχοντας γονατίσει από την υπερφορολόγηση θα συνεχίσουν να φθίνουν. Απέναντι στον Ερντογάν η Ελλάδα έχει αντιτάξει έναν Παυλόπουλο, έναν Τσίπρα, έναν Σαμαρά, έναν Γεώργιο Παπανδρέου έναν Καραμανλή και έναν Σημίτη. Όλοι τους προσωρινοί και όλοι τους πολύ λίγοι. Όλοι τους εργάστηκαν για τα δικά τους παιδιά, για το δικό τους συμφέρον, για να αρπάξουν ότι προλάβουν στο σύντομο διάστημα της διακυβέρνησης τους καθώς είναι αναλώσιμοι. Ο Ερντογάν είναι ισόβιος πανίσχυρος ηγέτης και εργάζεται για το καλό της χώρας του. Η μουσουλμανική μειονότητα θα συνεχίσει να αυξάνει σε πληθυσμό ενώ υπάρχει και το τρομακτικό ενδεχόμενο να ενισχυθεί και από τις μεταναστευτικές ροές. Όλοι αυτοί εκπροσωπούνται ήδη στη βουλή με τρείς μουσουλμάνους βουλευτές οι οποίοι στηρίζουν την κυβέρνηση Σύριζα. Όπως καταλαβαίνουμε έχουμε μία κυβέρνηση η οποία ουσιαστικά στηρίζεται από τον Ερντογάν και αυτό εξηγεί την μεταναστευτική τους πολιτική, την στήριξη των νεοφερμένων μουσουλμάνων με επιδόματα και στέγαση αλλά και τον παρόμοιο πολιτικό λόγο της αντιπολίτευσης. Πολιτικά παιχνίδια σε βάρος της χώρας παίζουν οι Έλληνες πολιτικοί σε συμπαιγνία με τον Ερντογάν. Ελπίδα για τη χώρα μας δυστυχώς καμία…

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση απεργάζονται την καταστροφή της χώρας. Ουσιαστικά ακολούθησαν και ακολουθούν τις ίδιες πολιτικές και στα οικονομικά και στα εθνικά ζητήματα και στο μεταναστευτικό. Απέναντι σε μία Τουρκία η οποία βλέπει δεκαετίες μπροστά οι δικοί μας πολιτικοί ενεργούν με ορίζοντα δύο το πολύ τριών ετών. Οι Έλληνες πρέπει κάποια στιγμή να ξυπνήσουν και να αναδείξουν νέες πολιτικές δυνάμεις αλλιώς η χώρα είναι καταδικασμένη.

Facebook Comments