Η ανάδειξη του προβλήματος στέγασης των φοιτητών στις φοιτητικές εστίες παραμένει επίκαιρο όσο κανένα. Μάχη με ένα στρεβλό σύστημα που κάθε υπουργός θέλει να «ονοματίζει» ως δικό του, που αναδεικνύει την συνολική παθογένεια που λίγοι προσπάθησαν επί της ουσίας να αλλάξουν.

Παθογένεια που εμποδίζει να αντιληφθούμε και να αποδεχθούμε το γεγονός πως από την παιδεία θα ξεκινήσει ή όποια ανάκαμψη. Παθογένεια θεσμική, λειτουργική και εκπαιδευτική. Μία πραγματικότητα που συγκρινόμενη με την εκπαιδευτική βάση άλλων χωρών μοιάζει με ψυχολογικό μαρτύριο γι αυτούς που στην ουσία θα πρέπει να αποτελούν το εφαλτήριο της επόμενης μέρας για την χώρα μας.

Ειδικά για τους οικονομικά ασθενέστερους. Στην στρεβλότητα τους συστήματος έρχεται να προστεθεί και η ανεπάρκεια υλικοτεχνικών υποδομών κάθε επιπέδου. Βασικός παράγοντας της φοιτητικής ζωής. Περίγυρος που σε ορισμένες περιπτώσεις θυμίζει τοπίο σουρεαλισμού.

Οι συνθήκες διαβίωσης των φοιτητικών εστιών άθλιες. Φοιτητικές εστίες για λίγους δυστυχώς. Η αδυναμία συντήρησης και παροχής των αυτονόητων όπως θέρμανση, εντονότερη. Ανύπαρκτη κάθε έννοια «υποψίας» υγιούς φοιτητικού περιβάλλοντος όσων προσβλέπουν στον «μικρό τους κύβο» την θαλπωρή μία κατοικίας για ύπνο και διάβασμα. Οι λιγοστές οικονομικές δυνατότητες για τους περισσότερους δεν τους επιτρέπουν να αναζητήσουν ένα διαμέρισμα με ενοίκιο και… θέρμανση. Συνεπακόλουθα η αναγκαία ψυχολογία σχεδόν ανύπαρκτη. Όπως και κάθε είδους κίνητρα. Η ύπαρξη τουλάχιστον αξιοπρεπούς περιβάλλοντος και θετικής εκπαιδευτικής «αύρας» θα έπρεπε να αποτελεί το αναφαίρετο δικαίωμα των φοιτητών καθώς και απαίτηση όλων των διδασκόντων. Η αδράνεια όμως ακόμα και σε αυτόν τον τομέα εγείρει πολλά ερωτηματικά. Η κρίση και η μείωση των προϋπολογισμών των Πανεπιστημίων έχει αποδυναμώσει ουσιαστικά την ικανότητά τους ακόμα και για την προώθηση αυτονόητων παρεμβάσεων στις υποδομές. Αποτέλεσμα η διαμόρφωση του όποιου «αξιοπρεπούς» επιπέδου «λειτουργίας» να βασίζεται σε επαιτεία για στήριξη από φορείς. Δυστυχώς, ακόμα η ιδιωτική πρωτοβουλία απαγορεύεται αν περάσει τις πόρτες των ΑΕΙ.

Η παρούσα φάση όμως θα μπορούσε να αποτελέσει την απαρχή αποδοχής της διεξόδου στήριξης των ΑΕΙ από την ιδιωτική πρωτοβουλία μέσω ειδικού τύπου χορηγιών αλλά και κινήτρων. Τέτοιου είδους διέξοδοι έχουν δαιμονοποιηθεί εδώ και χρόνια από εκείνους που προτιμούν να … «παγώνουν» οι φοιτητές παρά να αποδεχθούν πρακτικές άλλων αναπτυγμένων εκπαιδευτικά χωρών.

Λίγοι όμως φαίνεται έχουν αντιληφθεί πως η διαμόρφωση ενός σύγχρονου, ανταγωνιστικού Πανεπιστημίου, στενά συνδεδεμένου με την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας αποτελεί βασική συνισταμένη επιβίωσης της. Μιλάμε βέβαια για συνολική αλλαγή νοοτροπίας και … παιδείας για την παιδεία καθώς το «άβατο» για την φαινομενική πολλές φορές προστασία της ελευθερίας της γνώσης έχει εξελιχθεί σε άβατο κάθε διεξόδου που θα ενίσχυε τα ΑΕΙ. Ας μην ξεχνάμε βέβαια πως στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν κάποιοι μεθόδευαν εν μέσω σχεδίου «Αθηνά» μία λογιστική προσέγγιση της λειτουργίας των Πανεπιστημίων καθώς τότε η γρήγορες λύσεις βόλευαν.

Βολεύουν φαίνεται ακόμα, καθώς αντί να προωθούνται λύσεις, αναζητούνται «καταστάσεις βολικές» συμφερόντων εδραιωμένων χρόνια στον χώρο της ανώτατης παιδείας. Αφού λοιπόν η «είσοδος» της επιχειρηματικής στήριξης – γιατί όχι και της επιχειρηματικότητας -αποτελεί θέσφατο, ας εκπονηθεί ένα νέου τύπου μεταβατικό πεδίο «συνεργασίας» για την χρηματοδότηση σε πρώτη φάση των βασικών αναγκών των ΑΕΙ σε πεδίο υποδομών.

Οι αγκυλώσεις παρακάμπτονται με καινοτόμες σκέψεις και ενέργειες. Από την στιγμή που οι φοιτητικές εστίες διαλύονται, λύση θα αποτελούσε η απένταξη τους από την καθαρά Πανεπιστημιακή δικαιοδοσία και η δημιουργία ενός ενιαίου Πανελλαδικού δικτύου (cluster) διαχείρισης φοιτητικών εστιών, στο οποίο θα συμμετείχε τόσο η ιδιωτική πρωτοβουλία, όσο και κάθε Πανεπιστήμιο με τον υφιστάμενο προϋπολογισμό του. Το καινοτόμο της πρότασης έγκειται στην συμμετοχή της φοιτητικής κοινότητας μέσω της ίδρυσης κοινωνικών επιχειρήσεων προώθησης προϊόντων του Πανεπιστημίου – όπως ρουχισμό, προωθητικά αντικείμενα και υπηρεσίες- χωρίς να αποκλείετε η συμμετοχή των επιχειρήσεων αυτών στις δραστηριότητες λειτουργίας των εστιών.

Μέρος δε των κερδών του συνολικού αυτού διαχειριστικού προγράμματος θα διατίθενται για υποτροφίες. Εναλλακτικά, εάν στην φάση αυτή δεν προκριθεί η συμμετοχή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, οι εστίες θα μπορούσαν να κατηγοριοποιηθούν ανά Περιφέρεια και μέσω της ίδρυσης «ενιαίων περιφερειακών ταμείων εστιών» με την χρηματοδότηση των Περιφερειών, σε πρώτη φάση θα προχωρούσε η λειτουργική αποκατάσταση των εστιών. Πάντα με την συμμετοχή μικρών φοιτητικών κοινωνιών επιχειρήσεων. Υλοποιήσιμες ιδέες υπάρχουν.

Διάθεση δεν παρατηρείται. Ούτε ίσως η παιδεία εκείνων που θα έπρεπε να είναι επιφορτισμένη να αναδείξουν την σημαντικότερη επένδυση της οικονομίας. Την …παιδεία.

Facebook Comments