Δεσμώτες του συνδρόμου της Στοκχόλμης

Είναι άξιο κοινωνιολογικής παρατήρησης, το ότι σπεύδουν πολλοί να καταδικάσουν, ως ανέφικτες και ανεδαφικές, τις εξαγγελίες μιας αντιπολίτευσης που δεν έχει κυβερνήσει ποτέ, αλλά δείχνουν να καταπίνουν εύκολα τις διαβεβαιώσεις και τις υποσχέσεις που τους σερβίρουν τα κόμματα που κυβερνούν ανεπιτυχώς τη χώρα τα τελευταία 50 χρόνια, και ας έχουν διαψευστεί εκατοντάδες φορές.

Παρακολούθησα τις εξαγγελίες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Θεσσαλονίκη, τις σπασμωδικές κινήσεις της Κυβέρνησης πριν, σχετικά με την προβολή της ομιλίας Τσίπρα από την ΝΕΡΙΤ, όπως και το ντελίριο καταστροφολογίας μετά.

Άκουσα πάλι από την αρχή για «ιθαγενείς και καθρεφτάκια», για «αφελείς απελπισμένους», για τον φόβο των «χειρότερων» που έρχονται και για τον αιώνιο «κομμουνιστικό κίνδυνο» που ελοχεύει γιατί θα μας πάρουν τα σπίτια (τα δημευμένα), θα κλείσουν οι επιχειρήσεις (οι χρεωκοπημένες) και θα φύγουμε μετανάστες (οι με το διαβατήριο ανάμεσα στα δόντια).

Διέκρινα στον λόγο και την επικοινωνιακή παρουσία του κ. Τσίπρα την «πατίνα» του επίδοξου Πρωθυπουργού. Δεν είδα κανένα από εκείνα τα «Ανδρεϊκά» βιμπράτα, στα οποία μας είχε συνηθίσει, ούτε την έπαρση του προέδρου δεκαπενταμελούς που καλούσε τους συμμαθητές του σε κατάληψη. Αντίθετα, είδα ένα καλά προετοιμασμένο πρόγραμμα, μια φωνή και στάση σώματος σχεδόν «τεχνοκρατική», διέκρινα μέτρο και, τολμώ να πω, επίγνωση της ζοφερής πολιτικής πραγματικότητας, για όποιον κληθεί να αναλάβει τα ηνία της χώρας.

Όχι, δεν πιστεύω αδιακρίτως οτι θα υλοποιήσει όλα όσα εξήγγειλε ο κύριος Τσίπρας και μια πιθανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και οι λόγοι που δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει τις παροχές που εξήγγειλε, τουλάχιστον όχι άμεσα, είναι αντικειμενικοί. Διέκρινα όμως μια πρόθεση αναστροφής του κλίματος της αγοράς, διόρθωσης των εξόφθαλμα κακώς κειμένων και – κυρίως – της ληστρικής φορολόγησης που υφίστανται οι πολίτες σήμερα.

Τα φορολογικά μέτρα που πρότεινε, ουσιαστικά κατάργησης των άδικων και παράλογων φόρων, τα θεωρώ απολύτως εφικτά. Πιθανώς να πάνε πίσω οι προθεσμίες υλοποίησης των δανειακών συμβάσεων και να μην εμφανίζει ο προϋπολογισμός πλασματικό «πλεόνασμα», αλλά τα θεωρώ υλοποιήσιμα, στο πλαίσιο διαπραγμάτευσης με την Τρόικα και εφόσον, όπως ακούγεται, ο κύριος Τσίπρας έχει εξασφαλίσει την «έξωθεν» πολιτική στήριξη των «εταίρων» – δανειστών μας.

Αντίθετα, δεν με πείθουν οι κυβερνώντες και οι σαστισμένοι οπαδοί τους, που βλέπουν να χάνουν την εξουσία, οτι η πολιτική που ακολουθούν, δηλαδή να αρμέγουν την αγελάδα και να την σφάζουν ταυτόχρονα, μην αφήνοντας ανάσα για ανάπτυξη και κίνηση της αγοράς, είναι αποτελεσματική. Τίποτα μέχρι σήμερα δεν συντείνει σε αυτό το συμπέρασμα, εκτός των «αριθμών» της δημιουργικής λογιστικής που προβάλλει το Υπουργείο Οικονομικών για τα μάτια της Τρόικας.

Εντυπωσιάζομαι όταν ακούω πολίτες της μεσαίας τάξης, που υποφέρουν από την υπερφορολόγηση, που έχουν υποβαθμίσει ριζικά τον τρόπο ζωής τους, στερούμενοι απλά πράγματα για να διατηρήσουν – κανείς δεν ξέρει για πόσο ακόμα – το εναπομείναν βιος τους, να συνηγορούν μέχρι τελευταίας ανάσας υπέρ του κυβερνητικού προγράμματος ασφυκτικής λιτότητας. Για πρώτη φορά σε 40 χρόνια ακούω τους Έλληνες να μην ζητούν «αλλαγή», αλλά με την ψήφο τους, βλέπε Ευρωεκλογές 2014, να δίνουν παράταση χρόνου στους δημίους/ απαγωγείς τους.

Οι συμπολίτες μας είναι τόσο φοβισμένοι – ίσως όχι άδικα – αλλά υπερβολικά, πιστεύοντας ότι η χώρα θα χρεοκοπήσει, το «πολίτευμα» (ή το καθεστώς) θα καταρρεύσει και θα γίνει πόλεμος, που δεν επιθυμούν καμιά μεταβολή, ούτε καν ελπίζουν για ένα  καλύτερο αύριο. Η κυβερνητική προπαγάνδα που εξαπολύουν τα φερέφωνά της, η πλειοψηφία των ΜΜΕ, οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι και διάφοροι αναίσχυντα προκλητικοί υπουργίσκοι, φαίνεται να έχει αποδώσει πλήρως. Μετά την συντριβή των εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων (πλην των καινοφανών συστημικών «ρευμάτων») στις Ευρωεκλογές του Μαΐου, η ηττοπάθεια έχει κυριαρχήσει σε όλες τις εξωκυβερνητικές και εξωκοινοβουλευτικές πολιτικές ομάδες.

Οι Έλληνες φαίνεται να μην επιθυμούν τη μεταβολή του πολιτικού σκηνικού, διότι μάλλον αισθάνονται ασφαλείς στα χέρια των «δημίων» τους. Ως επί τω πλείστον, πιστεύουν ότι «το μη χείρον, βέλτιστον». Έχουν μπει (ανεπιστρεπτί;) στο καθοδικό σπιράλ της λιτότητας: Χαμηλότεροι μισθοί, λιγότερη κατανάλωση, περισσότεροι φόροι, περισσότερη ύφεση, χρεοκοπία (ατομική και εθνική), κατάθλιψη, εξαφάνιση. Μήπως έχουμε πλέον συνηθίσει στα βασανιστήρια, προσπαθώντας να αντέξουμε; Ή μήπως έχουμε εν τέλει ταυτιστεί με τον δεσμοφύλακά μας;