Τα επτά χρόνια από τα Δεκεμβριανά του 2008 και λόγω ειδικότητος, καθώς ασχολούμαι κατ´ εξοχήν με επιχειρηματικό και επενδυτικό ακίνητο, παρακολούθησα έναν τεράστιο αριθμό χρεοκοπιών, είτε επισήμων είτε άτυπων.  Ο αποκλειστικός υπαίτιος ήταν η, εδώ που τα λέμε πρωτοφανής για τα μετά-οθωμανικά δεδομένα, κακοδιοίκηση και η παντελής αδιαφορία των διαδοχικών κυβερνήσεων για τον παραγωγικό και φοροδότη ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Ή να πω καλύτερα η απρόκλητη επιθετικότητα;  Υπενθυμίζω απλώς οτι μόλις πέρυσι, για πολλούς μήνες οι Έλληνες πολίτες δεν είχαν πρόσβαση στην περιουσία τους καθώς ούτε συμβόλαια αγοραπωλησιών δε μπορούσαμε να κάνουμε για να περάσει ένα μέτρο που… καταργήθηκε μετά μερικούς μήνες και προ των εκλογών.

Έτσι, είδα επιχειρήσεις άλλοτε κραταιές να καταρρέουν και να συντρίβονται. Όπως είδα και ανθρώπους νοικοκυραίους να γίνονται πένητες και επαίτες. Εργοδότες άλλοτε υπερήφανους να χάνουν τη μάχη και να πέφτουν σε βαθιά κατάθλιψη. Και δεν ντρέπομαι να πω, οτι μπροστά στην επιθετική και ακατανόητη αυτή μανία εναντίον του μιλετιού μου, αρκετές φορές βρέθηκα κι εγώ να πέφτω στον γκρεμό.

Το πώς κρατήθηκα και το πως κρατηθήκαμε, όσοι κρατηθήκαμε σε αυτούς τους επαναλαμβανόμενους κύκλους επιθέσεων, ένας Θεός και η ψυχή μας το ξέρει. Τολμώ να πω όμως οτι έμαθα και πολλά πράγματα τα οποία ούτε κατα διάνοια είχα φανταστεί.

Το σχετικότερο με την παρούσα κατάσταση στη χώρα ειναι ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να χρεοκοπήσεις και δεν εχουν όλοι το ίδιο αποτέλεσμα.

Οι πλέον οδυνηρές στάσεις πληρωμών που είδα και μπορώ να μαρτυρήσω είναι αυτές των εντίμων επιχειρηματιών. Τί κάνεις όταν είσαι έντιμος; Προσπαθείς να πληρώσεις μέχρι την τελευταία στιγμή. Υπερασπίζεσαι το καλό σου όνομα. Αυτό επιβάλουν τα παλαιάς κοπής συναλλακτικά ήθη που κι εγώ ασπάζομαι. Όταν όμως η χρεοκοπία ειναι η μόνη επιλογή η φιλοσοφία αυτή δεν αποδίδει. Όχι μόνον δεν αποδίδει για την ακρίβεια, εάν αποτύχει, καταστρέφει πλήρως.

Όσοι επιχειρηματίες την επιλέξαμε παίξαμε τη ζωή μας κορώνα γράμματα. Και, παρά το ότι κατά τεκμήριο γνωρίζουμε να βγάζουμε, αλλά και να διαχειριζόμαστε χρήματα, οι περισσότεροι έχασαν. Αντιθέτως, όσοι αποφάσισαν να σταματήσουν να πληρώνουν ενόσω είχαν ακόμη κεφάλαιο, έζησαν για να πολεμήσουν σε επόμενη μάχη. Για την ακρίβεια, αρκετοί από αυτούς ευνοήθηκαν σκανδαλωδώς απο τις διατάξεις που θεωρητικώς ευνοούν τους αναξιοπαθούντες, αλλά αυτο ειναι μια άλλη ιστορία.

Τώρα βρίσκεται το δημόσιο, που επέβαλε τις μαζικές χρεοκοπίες στον ιδιωτικό τομέα, στη θέση των θυμάτων του. Να προσπαθεί να πληρώσει λογαριασμούς που δε βγαίνουν με τίποτα ξοδεύοντας τις τελευταίες του εφεδρείες, καθώς μάλιστα εντελώς απο δική του υπαιτιότητα, η οικονομία έχει μπει σε τροχιά υφέσεως και πάλι. Και σε αυτό το παίγνιο η ελληνική πλευρά πρέπει να σταθμίσει πολυ καλά το τι δίνει για να πάρει κατι. Κινδυνεύει η κυβέρνηση να την πατήσει όπως οι επιχειρηματίες που οι κρατικές πολιτικές εξόντωσαν. Να βρεθεί δηλαδή και χρεοκοπημένη και χωρίς λεφτά.

Ίσως να ακούγεται ως θεία δίκη. Με δεδομένο όμως ότι η χώρα και η εναπομείνασα οικονομία θα υποστεί περαιτέρω ανεπανόρθωτη για πολλά χρόνια βλάβη, ίσως είναι καλύτερα το πείραμα να επανασχεδιαστεί. Δείτε την τύχη που είχαν τα θύματα των κρατικών πολιτικών και αποφύγετέ την. Βρείτε λύση γρήγορα, αλλά σε κάθε περίπτωση κρατήστε εφεδρείες και “καβάντζες”. Κανείς δε λυπάται τον απένταρο κι ούτε η πενία ειναι διαπραγματευτική θέση.

Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι ένα κράτος όχι μόνον ηθικώς αλλά και χρηματικώς, παντελώς μπατιριμένο.

Facebook Comments