Με έχει συνεπάρει η «καινοτόμος» ορολογία της Κυβέρνησης αναφορικά με την προοπτική ανάπτυξης της Χώρας. «Ολιστικό» ονομάζει το αναπτυξιακό πρόγραμμα. Δυστυχώς, επί της ουσίας ουδείς γνωρίζει ακόμα τα στοιχεία που παρουσιάσθηκαν στο τελευταίο Eurogroup. Ολιστικός «μηδενισμός» λοιπόν. Φαίνεται ήταν τόσο πειστική δε η παρουσίαση που ταχέως αναδείχθηκε η υποχρέωση στήριξης ρήτρας «μη αναστρεψιμότητας» όλων των δεσμεύσεων που έχει υπογράψει η Κυβέρνηση ενώ ο Υπουργός Οικονομικών για λόγους … «κοινωνικής ισορροπίας» φαντάζομαι, έσπευσε να χαρακτηρίσει τις περικοπές των συντάξεων από τον Ιανουάριο του 2019 ως… δίκαιες. Αυτά ως προς την επικοινωνία.

Σε επίπεδο πρακτικής υλοποίησης και ουσίας, είμαι υποχρεωμένος να επισημάνω πως για να δημιουργηθούν δουλειές για τους νέους και τον κόσμο δεν αρκεί η ρητορική. Πρέπει επιτέλους να αλλάξουν οι διαχειριστές της πολιτικής αλλά και η φιλοσοφία του συνολικού πολιτικού πλαισίου προώθησης της ανάπτυξης στην χώρα μας. Εφόσον το μνημόνιο οδηγείται προς την λήξη του είναι καιρός να λάβει τη σκυτάλη η πραγματική πολιτική. Καθώς όμως μετά το «ολιστικό» πρόγραμμα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ουτοπία της «καθαρής» εξόδου, είναι επιτακτική η ανάγκη να ασχοληθούμε με την περιφερειακή ανάπτυξη. Όχι μέσω επισκέψεων και …περατζάδας στα νησιά του Αιγαίου, αλλά με δράσεις και πολιτικές.

Με καινοτόμες ιδέες και δράσεις ουσίας. Είναι κρίμα άλλωστε να μιλάμε για νέα αναπτυξιακά μοντέλα, προγράμματα στήριξης της περιφέρειας και στοχευμένων συνεργασιών επιχειρηματικότητας και φορέων, όταν ακόμα είναι αδύνατη η ανάσχεση της αποβιομηχανοποίησης ολόκληρων περιοχών. Όταν είναι αδύνατο να πεισθούν –ή να υποχρεωθούν εμμέσως- επιχειρηματίες να «λειτουργήσουν» αναπτυξιακά μέσα από πολιτικές που διαμορφώνουν κίνητρα πρωτογενούς παραγωγής, νομοτελειακά τα όποια «ολιστικά» προγράμματα μάλλον προς «ολιστικό μηδενισμό» θα παραπέμπουν.  Η δε ρητορική των περιβόητων πλέον «αναπτυξιακών» συνεδρίων, μόνον ως βάσεις ανάδειξης ευχολογίων ή προφάσεων να «βρίσκεται» μαζί το Υπουργικό Συμβούλιο σε περιοχές της χώρας μπορούν να χαρακτηρισθούν. Κάτι σαν «πολιτικό τουρισμό», καθώς οι κοινωνικός τουρισμός γίνεται όλο και ποιο απρόσιτος για τους πολλούς.

Στις ομιλίες του Πρωθυπουργού στα συνέδρια αυτά δεν βρήκα πειστική απάντηση στον αν πραγματικά έχει γίνει αντιληπτός ο λόγος που οι Έλληνες επιχειρηματίες προσφεύγουν στην εύκολη λύση του κλεισίματος μονάδων -ειδικά σε πολύπαθες και ευαίσθητες περιοχές- αντί να συμβάλουν στη διατήρησή τους ή την αναζήτηση άλλων αναπτυξιακών και -γιατί όχι – καινοτόμων προγραμμάτων εν καιρώ κρίσης, προκειμένου να απαλύνουν το πρόβλημα της ανεργίας.

Ζητούμενο είναι κάποιες στιγμές η μετάλλαξη της στυγνής επιχειρηματικής ανάγκης σε σαφή στήριξη δράσεων ουσίας και όχι σε προβολή δράσεων επικοινωνίας. Για να γίνει αυτό όμως, απαιτείται δυναμική παρέμβαση και συνεργασία με τους τοπικούς φορείς, προκειμένου να ασκηθεί πίεση προς την κατεύθυνση αυτή μέσα από την επεξεργασία και παρουσίαση προτάσεων. Η σύσταση συμβουλίων στρατηγικής ανάπτυξης καθώς και προώθησης της επιχειρηματικότητας των νέων σε περιφερειακό επίπεδο, πρέπει να οδηγήσουν τις εξελίξεις προς την ανάδειξη ενός μεταμνημονιακού τόνου διαχείρισης ουσιωδώς μεταλλαγμένου σε σχέση με αυτόν των τελευταίων ετών.

Ο τόπος μας έχει πάθει πολλά από πειραματισμούς. Κατά συνέπεια είναι ανάγκη όλοι να αντιληφθούμε πως η κρίση απαιτεί ιδιαίτερη κοινωνική ευαισθησία αλλά και συγκεκριμένο αναπτυξιακό όραμα για την διαμόρφωση ενός πραγματικά «καθαρού» αναπτυξιακού μοντέλου.  Άλλωστε, για να έλθει η ανάπτυξη θα πρέπει πρώτα να πεισθούν οι Έλληνες να επενδύσουν στον τόπο τους για να μας εμπιστευθούν οι ξένοι.

Facebook Comments